Het diner werd geserveerd in de modern ingerichte eetzaal. Het design was tot in de kleinste details verzorgd en in lijn met de rest van het hotel.

Verwachtingsvol gingen ze zitten, iedereen had reuze honger na zo’n lange werkdag. Jenny liet haar blik over de personen rond de tafel glijden. De stylist Hugo was een echte rots in de branding gebleken. Voortdurend aanwezig met van alles en nog wat, van veiligheidsspelden tot textiellijm, en onverwachte accessoires die plotseling van levensbelang leken vanwege het licht dat op een onverwachte manier naar binnen viel en iets anders vereiste dan wat ze van plan waren geweest. Hij was een en al professionaliteit en begreep exact wat Markus bedoelde wanneer hij een opmerking maakte over een plooi, een kraag van een coltruitje of een laars. Tegelijk had hij een uitgesproken eigen kijk op zaken en die zeldzame keren dat die twee het niet met elkaar eens waren was hij een kei in het beargumenteren tot hij kreeg wat hij wilde hebben.

Hij had een kapsel waarvan de haren alle kanten op piekten, droeg een bril met een krachtig zwart montuur en zijn kleding was fraai elegant, stijlzuiver zonder opzichtig te zijn. Bovendien had hij de hele tijd een stralend humeur, wat aanstekelijk werkte op de anderen. Hij had Jenny verteld dat hij pas verloofd was met zijn vriend, die hij sinds een paar maanden kende. Misschien droeg dat eraan bij.

Ze kregen wijn ingeschonken en Hugo bracht een toost uit op de goede samenwerking die dag. Artdirector Sebastian Bigert en producent Anna Neuman hieven vriendelijk glimlachend hun glas. Ze leken aardig, ook al had Jenny niet zoveel met hen gesproken. Fotoassistent Kevin Sundström was een jonge man en dit was zijn eerste foto-opdracht buiten de studio; hij gedroeg zich daarom een beetje als een blaag en was weifelend, maar een echte charmeur die haar ook bediende, en de hele tijd voor haar aan het rennen was en koffie en water haalde. Vroeg onophoudelijk of ze nog iets wilde hebben en keek haar daarbij flirterig aan vanonder die grote zwarte pony van hem. De visagiste Maria Åkerlund had Jenny de afgelopen week ontmoet tijdens de Stockholm Fashion Week, toen Maria haar verschillende keren opgemaakt had. Ze was vertrouwd en stabiel, ook al was ze niet veel ouder dan vijfentwintig, schatte Jenny.

Iedereen was gekomen behalve Markus, maar ze namen niet de moeite om op hem te wachten, hij was altijd laat. Het driegangenmenu bestond uit de eerste jonge bietjes met een lokaal geproduceerde geitenkaas, gegrilde tarbot met aardappelpuree en als dessert chocoladetruffels.

Jenny at met een gezonde eetlust. Hugo trok zijn wenkbrauwen op toen ze haar bord schoon leegat.

‘Zo is ze,’ legde Maria uit. ‘Ze kan bijna alles eten wat ze wil zonder ook maar een gram aan te komen. Geen wonder dat mensen jaloers op haar zijn.’

Er verscheen een brede lach op haar gezicht, en ze proostte met Jenny. De Amarone smaakte fantastisch en ze dronken meer dan een glas. De roes zorgde ervoor dat Jenny giechelig werd en in een vrolijke bui kwam.

Een aantal keren tijdens het diner had ze discreet haar mobieltje gecheckt. De anderen waren er zeker van dat Markus elk moment kon komen. Alleen al omdat hij gewoon honger zou hebben. In die hut van hem was geen eten.

Jenny liep naar buiten om een sigaret te roken en maakte van de gelegenheid gebruik om hem te bellen. Ze kreeg geen contact. Toen ze navraag deed bij de receptioniste werd haar uitgelegd dat het bereik in de heremiethutten slecht was. Meestal kon je via de mobiele telefoon geen contact krijgen, wat ook de bedoeling was als je daar logeerde, legde ze uit. Je moest je daar totaal kunnen afschermen van de buitenwereld.

Toen het bijna elf uur was braken ze op.

‘Hij is vast als een blok in slaap gevallen,’ zei Hugo. ‘Tot morgen.’

Jenny’s hart bonkte van verlangen naar Markus. Het leek haar onwaarschijnlijk dat hij gewoon in slaap gevallen zou zijn. Hij verlangde net zoveel naar haar als zij naar hem. Eerder op de dag had hij gefluisterd dat hij zich nauwelijks kon beheersen. Stel je voor dat hij ervoor had gekozen het diner te laten voor wat het was en in plaats daarvan op haar te wachten? Hij had verteld dat hij champagne had gekocht, die hij in een koeltas in de auto bewaarde. Ze werd helemaal week als ze dacht aan zijn zorgzaamheid. Hij gaf te veel om haar om haar zomaar te laten zitten.

Jenny liep haastig haar kamer in, stiftte haar lippen rood, sprenkelde wat parfum op. Legde haar tandenborstel neer en pakte een warme jas. Het was niet erg koud, een paar graden boven nul, maar ze hoorde de wind buiten voor het raam suizen.

Toen ze buiten kwam realiseerde ze zich hoe donker het was rondom het schaars verlichte voorplein. In het pikkedonker leek de oude steenbreker boven op de heuvel griezelig en angstaanjagend. De zee kon ze niet eens onderscheiden, ze vermoedde alleen de zwarte uitgestrektheid en hoorde het geruis van de golven. De enorme bergen achtergelaten gedolven kalksteen tekenden zich af tegen de hemel.

Ze pakte een damesfiets uit de rij robuuste legerfietsen die langs de gevel opgesteld stonden. Een aantal waren omgewaaid.

De steenafslag lichtte wit op in de duisternis, het zwakke schijnsel van de voorlamp op de fiets gaf nauwelijks voldoende licht om de weg te wijzen. In de verte zag ze aan de horizon vaag een paar zwakke rode lichtpuntjes.

Ze deed haar best om niet na te denken, zich alleen maar te richten op de weg voor haar. Markus had gezegd dat het helemaal niet zo ver was naar het huisje.

Spoedig bereikte ze de windmolen op de heuvel. De indrukwekkende witte mast verdween in de duisternis van de hemel. Ze hoorde de enorme rotorbladen ronddraaien in de wind, de roterende beweging kwam boven de harde wind en het geruis van de zee beneden uit. Hoe dichter ze erbij kwam, hoe krachtiger het geluid werd. Het was een maatvast zoevend geluid, een ritmisch suizen. Toen ze er vlak onderdoor fietste, bewogen de drie rechte armen zich boven haar hoofd, net lemmeten die door de nachtlucht sneden. De voet was precies naast de weg geplaatst, als ze haar arm uitstrekte kon ze die bijna aanraken. Het voelde alsof de windturbine een levend, bulderend monster was. Toch moest ze er voorbij, er was geen weg terug.

Ze fietste zo snel als ze kon en voelde een zekere opluchting toen ze de windmolen achter zich had gelaten. Ze was in het bos aangekomen. De weg was hier weer vlak en de wind had hier niet zo’n vrij spel als op het eerste stuk. Aan weerszijden groeiden dichte sparren, dennen, struikgewas en kreupelhout. Ze wierp per ongeluk even een blik het bos in en nam een streep van de hemel waar, dreigend donker met verschillende grijstinten. Het zwakke maanlicht dat erdoorheen wist te dringen zorgde voor onaangename schaduwen. Niet opzij kijken, mompelde ze voor zich uit. Niet opzij kijken. Kijk maar recht voor je op de weg. Niet naar het donker.

De weg naar de heremiethut was langer dan ze gedacht had. Ze had spijt van haar onderneming, was ontnuchterd nu, wilde omkeren. Ze keek achterom, maar zag het hotel niet meer. Nu lag het ver beneden haar. Het was bijna middernacht en de volgende dag moesten ze om zes uur opstaan. Wat had ze zich op de hals gehaald? Eindelijk dook het blauwe schuurtje op naast de weg. Ze werd duizelig van opluchting. Nu was ze er vlakbij. Bovendien brandde er buitenverlichting. Ze probeerde zich te herinneren wat Markus gezegd had.

Zet je fiets bij het schuurtje neer, het terrein is te ruig om die mee te nemen. Ga twintig meter naar rechts en loop dan de helling af in de richting van de zee. Wees voorzichtig, want die helling is echt steil. Vervolgens zie je de petroleumlampen en het vuur door het raam branden. Het licht zal je verder leiden.

Ze sprong van de fiets af en zette die tegen het schuurtje aan. Nu hoorde ze de windmolen niet meer, het suizende geluid werd overstemd door het toenemende gebulder van de zee. Ze liep naar de helling en zag een zwak lichtschijnsel ongeveer honderd meter verderop. Gelukkig maar, anders had ze nooit zo het ondoordringbare kreupelhout in durven lopen. Met moeite kwam ze vooruit, een aantal keren struikelde ze over wortels en losse stenen. Takken sloegen in haar gezicht en ze liep tegen een aantal bomen aan die ze in het donker niet kon onderscheiden.

Zonder waarschuwing vooraf doofde het licht van het huisje, en het werd pikkedonker om haar heen.