Van de club naar het modellenbureau was het maar een paar minuten lopen. Robert toetste de toegangscode in en liep het trappenhuis binnen. Hij hield niet zo van de lift, dus nam hij de trap. Toen hij de deur naar de binnenplaats passeerde zag hij dat die op een kier stond. Slordig afgesloten, dacht hij, en hij deed hem zorgvuldig dicht. Voelde nog een paar keer of hij goed dichtzat. Ze hadden liever geen zwervers en alcoholisten in hun pand.

Hij deed de deur van het modellenbureau van het slot en knipte het licht in de hal en keuken aan. Daar stonden een aantal champagneflessen en lege glazen. De medewerkers van het bureau hadden zich daar verzameld en voorafgaand aan het feest alvast wat gedronken met een aantal modellen, Jenny was een van hen. En nu achteraf was het hem wel opgevallen dat ze zo uitgelaten was geweest, flirterig bijna. Hij brandde van verlangen. Na een kort moment van verwarring toen hij haar bericht had gelezen, had hij haar een sms’je teruggestuurd dat hij daar op haar wachtte. Al zijn twijfels over ontrouw waren in één klap verdwenen. Deze kans mocht hij niet voorbij laten gaan. Hij zou het zichzelf nooit kunnen vergeven. Hij keek op zijn horloge. Nog tien minuten en dan zou ze komen. Dat zou moeten lukken. Vlug knoopte hij zijn overhemd los en hij schoot de douche van het personeel in. Er ging van alles door zijn hoofd heen terwijl hij zich inzeepte. Jenny, nota bene. De gedachte dat hij haar lichaam mocht aanraken, haar mocht strelen en kussen, maakte hem duizelig. Haar bericht had hem overrompeld. Het luidde: Zie je over een halfuur op het bureau. Kus, Jenny.

Dat het bericht verstuurd was vanaf het mobieltje van Markus had hem eerst in verwarring gebracht. Maar naderhand bedacht hij dat ze zijn telefoon had meegenomen toen ze Markus in het huisje op Furillen had gevonden. Ze had hem waarschijnlijk al die tijd thuis in de lader gehad. Een beetje vreemd, maar so what? Vrouwen kunnen de wonderlijkste ideeën hebben. En Diana had immers Jenny’s eigen mobieltje van het balkon af gegooid.

De vraag waarom Jenny Markus’ telefoon bij zich had op het feest kwam nooit bij hem op. Zijn gedachten werden door iets anders in beslag genomen.

Hij droogde zich snel en slordig af, sprenkelde wat aftershave op. Tegelijkertijd hield hij zichzelf voor dat dit echt de allerlaatste keer zou zijn dat hij Erna bedroog. Toen hij klaar was, controleerde hij of de buitendeur wel van het slot was zodat Jenny zo naar binnen kon lopen. Daarna liep hij de personeelsruimte binnen. Ontstak een paar kaarsen, pakte een overgebleven fles champagne uit de koelkast en waste snel twee glazen af. Keek op zijn horloge. Ze kon elk moment komen. Hij schonk de champagne in, deed het licht uit en nestelde zich op de bank. Alsjeblieft, dacht hij verwachtingsvol. Nu kun je komen.

De minuten verstreken, maar ze verscheen niet. Hij nipte van de champagne. Toen er bijna een uur om was stuurde hij haar nog een sms’je.

Ik ben hier. Ik wacht op je.

Ondertussen liep hij zijn werkkamer binnen en nam plaats achter zijn bureau, knipte de lamp aan. Hij kon net zo goed alvast wat papieren bij elkaar zoeken die hij met kerst thuis wilde doornemen. Zijn oog viel op de klok aan de muur. Kwart voor drie al. Hij was langer dan gepland op het feest gebleven. Oude gewoonten waren moeilijk te doorbreken, hij was altijd een nachtbraker geweest.

Robert Ek was bijna klaar toen hij iets hoorde. De buitendeur werd geopend en weer dichtgedaan. Eindelijk. Hij besloot om daar te blijven zitten. Haar naar hem toe te laten komen. Zijn hart ging tekeer. Een paar minuten gingen voorbij zonder dat ze zich bekend maakte. Heel even verontrustte dat hem. Hij hoorde geen voetstappen. Speelde ze een spelletje? Misschien verstopte ze zich ergens. Misschien lag ze op de bank op hem te wachten.

Hij stond op en liep langzaam zijn werkkamer uit. Keek in de personeelsruimte. Daar was ze niet. Zo groot was het kantoor niet, dat je je maar overal kon verstoppen. En hij zou haar toch moeten kunnen horen.

‘Jenny,’ riep hij verwachtingsvol. ‘Ik ben hier in de personeelsruimte.’

Geen reactie. Hij bleef een paar minuten in de deuropening staan. Stokstijf met zijn mond half open, zijn oren wijd open. Hoopvolle, verwarde gedachten. Langzaam ontstond er twijfel in zijn licht benevelde hersenen. Hij luisterde ingespannen. Het had echt geklonken alsof er een deurklink naar beneden werd gedrukt. Nu was het doodstil. Snel keerde hij terug naar zijn bureau, ging op zijn stoel zitten, strekte zijn arm uit en knipte de bureaulamp uit. De kamer lag nu in het donker. Hij wachtte af. Toen er een paar minuten voorbij waren gegaan en geen Jenny zich bekend had gemaakt, realiseerde hij zich dat hij bij de neus genomen was. Langzaam kwam hij overeind uit zijn krakende leren stoel terwijl hij bedacht dat het hier niet om een gewone inbreker ging. Wie had zich uitgegeven voor Jenny en waarom? En hoe was de persoon in kwestie in het bezit gekomen van Markus’ mobieltje? Dat kon maar één ding betekenen.

Hij bewoog zich zo onhoorbaar mogelijk. Sloop door de keuken naar de kamer van de planner, vlak achter de receptie. Toen hoorde hij het. Gekraak. Er bestond geen enkele twijfel meer. Het kwam vanuit het kantoor. Dus vanaf de andere kant. Hij zag vaag de meubels, het aanrecht. Liep zo snel mogelijk de hal in.

Voelde aan de deur. Paniek maakte zich van hem meester toen hij besefte dat die niet alleen afgesloten was, maar dat de sleutel ook ontbrak. Hij draaide zich om. Verder kwam hij niet met zijn overdenkingen. Iemand drukte op de lichtschakelaar en plotseling baadde de hal in het licht. Robert Ek kon onmiddellijk constateren dat hij gelijk had gehad met zijn vermoedens. Degene die het modellenbureau was binnengedrongen was geen gewone inbreker.

Integendeel.