Hij zat bij de gate waarvandaan het vliegtuig naar Visby zou vertrekken door de avondkranten te bladeren om de tijd te doden. Hij was ruim op tijd op het vliegveld aangekomen, had al ingecheckt en was door de paspoort- en securitycheck gekomen. Een van de avondkranten publiceerde een overzicht van de zware geweldsdelicten van het afgelopen jaar. De mishandeling van Markus Sandberg zat daarbij, evenals de moord op Robert Ek. Jammer dat de volgende ontbrak. Die zou absoluut niet hebben misstaan in hun kleine morbide opsomming.
Hij wist dat Jenny Levin naar Gotland was vertrokken. Gistermiddag, toen hij Agnes had teruggereden naar de kliniek na haar bezoek aan zijn huis, was hij teruggegaan naar het appartement aan Kungsholms strand. Hij had nog een paar uur voor hij en Agnes samen zouden eten.
Hij had aangebeld bij het appartement en een Fins meisje had opengedaan. Dat was een totale misrekening. Hij was enorm teleurgesteld, maar hij was ook woedend. Gelukkig herstelde hij zich snel en hij stelde zich voor als een vriend van Jenny, waarop de Finse had verteld dat Jenny een paar uur eerder naar Gotland was vertrokken. Dat maakte de zaak weliswaar ingewikkelder, hij zou nu naar Gotland moeten en weer een auto moeten huren, maar ach wat, als hij maar gedaan kreeg wat hij zich had voorgenomen.
Hij had net de laatste brief naar het tijdschrift hier op het vliegveld in de brievenbus gestopt. Morgen werd er geen post bezorgd, dus ze zouden hem pas overmorgen krijgen. Hoewel hij niet van plan was om het dreigement uit te voeren, wilde hij die schijtluizen een beetje laten lijden. Die aap Fanny Nord zou het weer in haar broek doen. Iets had ze toch verdiend, ook al was zijn beeld over haar wel wat veranderd. Maar nu had hij andere dingen om aan te denken.
Hij voelde de woede weer opkomen als hij dacht aan wat Agnes had verteld over die fotosessie met Fanny Nord, die maar had gezeurd over hoe dik ze wel niet was, tot ze was ingestort. En dan die verschrikkelijke Markus Sandberg, die de foto’s had genomen en die maar wat graag had meegedaan met die klaagzang. Klagen en zeuren over haar figuur kon hij, maar het verhinderde hem niet om met haar naar bed te gaan. Wat een uitschot. Hij kreeg wat hij verdiende.
Eerst was hij woedend en teleurgesteld geweest omdat die rotzak niet had willen sterven. En boos op zichzelf omdat hij niet had gecontroleerd of het werk volbracht was. Maar naderhand, toen hij in de krant las over het letsel van Markus, dat hij vermoedelijk de rest van zijn leven pijn zou lijden, hij voor zijn hele leven getekend was en nooit meer zijn vak zou kunnen uitoefenen, toen had hij het gevoel dat dit eigenlijk nog veel beter was uitgepakt. Die zelfvoldane opgeblazen idioot die zat te zeuren over Agnes’ uiterlijk zou zelf ervaren hoe het was om er uit te zien als een monster. Bij nader inzien had het niet beter gekund.
Hij keek op van zijn krant, keek op de klok hoe laat het was. De minuten kropen voorbij. Hij was hier veel te vroeg gekomen. Er heerste volledige stilte op het vliegveld. Niet veel activiteit, zo op nieuwjaarsdag. Hij verdiepte zich weer in het artikel, keek recht in de zonnige lach van Robert Ek op een of andere flashy modeshow. Nu valt er niet meer zoveel te lachen voor je, dacht hij grimmig. Hij glimlachte in zichzelf toen hij eraan dacht hoe gemakkelijk het was geweest om Robert Ek naar het modellenbureau te lokken. Gewoon wat lamsvlees voorhouden, dan kwam hij meteen aanrennen met het kwijl uit zijn mondhoeken druipend. Hij werd onpasselijk bij de gedachte wat dat zwijn Agnes had aangedaan, dat hij gedreigd had haar niet langer meer te vertegenwoordigen als ze niet afviel. Hij herinnerde zich de angst in Robert Eks ogen toen hij die nacht bij het modellenbureau opdook. Hij was in een roes geweest toen hij met de bijl begon te hakken. Het was bevrijdend om het goed te doen. Deze keer had hij zich ervan verzekerd dat Robert Ek dood was. Nu restte er nog één ding voordat de wraak volbracht was. Voordat Agnes eerherstel had gekregen.
Zij en Katarina, de vriendin van haar vader, waren de eersten die sinds het overlijden van zijn moeder iets voor hem betekenden. Hij draaide aan zijn nieuwe armband. Katarina was zelfs op oudejaarsavond bij hem langsgekomen in de kliniek en had een geschenk voor hem achtergelaten. Ze gaf echt om hem. Bijna als een moeder was ze geworden. Hij hoopte dat Agnes Katarina na verloop van tijd zou accepteren. Op een bepaalde manier hield hij van hen allebei. Tijdens de afgelopen drie maanden dat Agnes in de kliniek was opgenomen had hij vele uren met Katarina doorgebracht. En er was iets wat op echte vriendschap leek tussen hen ontstaan. Vanaf het allereerste begin was er een klik tussen hen en het duurde niet lang of ze hadden het over van alles en nog wat gehad. Soms voelde het bijna alsof ze moeder en zoon waren. Ze had immers zelf geen kinderen. Katarina had hem gesteund in zijn uitbarstingen over modellenbureaus en die keiharde mensen daar en hoe ze stukje voor stukje Agnes hadden afgebroken. Ze was het nooit zat om naar hem te luisteren en ze kwam met opmerkingen en zinvolle adviezen die hij zelf nooit had kunnen bedenken. Katarina was slim. Ze had hem geleerd om op zichzelf te vertrouwen en dat hij niet alle ellende om hem heen hoefde te accepteren. Ze had hem ervan overtuigd dat hij de macht had om iets te doen. Dat hij in staat was om zaken en dingen op orde te brengen.
De rest van de wereld kon de pot op. Zoals die Jenny Levin. Waar haalde ze het lef vandaan om op de afdeling te verschijnen. Daar naar binnen komen zweven in haar hippe spijkerbroek en knalrode laarzen. Een beetje met haar haar gooien, hoofd schuin houden en doen alsof het haar iets deed. Ze had gewoon de spot met ze gedreven: kijk mij eens, ik heb het gemaakt. En uiteraard was Agnes helemaal van slag geraakt – alsof ze nog niet genoeg had meegemaakt. Pas uren later was ze gekalmeerd.
Hij had besloten om genoegen te nemen met Jenny Levin. Fanny Nord wist niet hoeveel geluk ze had. De reis naar Thailand had haar leven gered.
Hij slaakte een zucht toen de mededeling eindelijk op het scherm verscheen. Het vliegtuig naar Visby zou vertrekken en hij kon zijn reis naar het einde beginnen. Daarna zou het genoeg zijn.