Johan Berg schrok wakker in zijn bed in Roma. Hij was bezweet, had een nachtmerrie gehad. Hij had gedroomd dat hij weer was gaan roken. Zo banaal. Met tegenzin kwam hij overeind en stapte uit bed, voorzichtig om Emma niet wakker te maken. De tegelvloer voelde koud aan onder zijn blote voeten. Hij liep naar het toilet, daarna naar de keuken. Schonk zich een glas water in. De digitale cijfers van het fornuis gaven aan dat het kwart over twaalf ’s nachts was. Hij had nog steeds dat onbestemde gevoel na de droom, was nog niet genoeg gekalmeerd om meteen weer te kunnen gaan liggen. Keek even bij de kinderen, ze hadden ze deze week alle vier. Ze lagen allemaal in een diepe slaap. Sara, elf jaar, en Filip, een jaar jonger, waren Emma’s kinderen uit haar eerste huwelijk, die om de week bij hen woonden, en dan de kinderen van Johan en Emma samen, Elin, drieënhalf, en Anton, die binnenkort één zou worden.

Hij ging op de bank in de woonkamer zitten en keek uit over de tuin, die gedeeltelijk verlicht werd door het witte schijnsel van de straatlantaarns. De appelboom had bijna al zijn blad verloren. De winter was niet iets om naar uit te kijken. Hij luisterde naar de harde wind buiten voor het raam. Die stomme harde rotwind. Hij was nog steeds niet gewend aan de Gotlandse winters. Het werd hier zelden echt winter. De zielige hoeveelheid sneeuw die hier viel bleef meestal maar een paar dagen liggen, dooide dan alweer weg. Elin en Anton hadden alleen maar goed in de sneeuw gespeeld toen ze op bezoek waren bij hun opa en oma in Rönninge, een van de voorsteden ten zuiden van Stockholm, waar Johan opgegroeid was. Hij hoopte dat ze over een paar jaar ten minste één keer per jaar op wintersport konden gaan. Voordat hij Emma tegenkwam, deed hij dat elk jaar. Zij daarentegen had nog nooit op ski’s gestaan.

Hij gaapte uitvoerig, zou eigenlijk weer naar bed moeten, hij moest morgenochtend werken. Johan hield van zijn werk als verslaggever op de lokale redactie van Regionalnytt in Visby. Hij had net een halfjaar ouderschapsverlof gehad en was weer terug op de redactie en moest bekennen dat hij zich verheugde op elke nieuwe werkdag. Natuurlijk had hij genoten van het thuis zijn met Anton, en ook met Elin op de dagen dat ze niet naar de crèche ging, maar de dagelijkse bezigheden en het gebrek aan prikkels en contact met andere volwassenen was slopend geweest. Veel erger dan hij gedacht had. Misschien was het anders om als man ouderschapsverlof te hebben. Vrouwen waren beter in netwerken, contact leggen, en bovendien hadden veel vrouwen elkaar al leren kennen tijdens zwangerschapsgym. Als man viel je er heel gemakkelijk buiten. Hij had zich echt eenzaam gevoeld toen hij met de kinderwagen door Roma liep en zich verplaatste tussen de winkel, de crèche, de speelplaats en thuis.

Hoewel er op dit moment op de redactie ook windstilte heerste, er gebeurde nauwelijks iets wat een verslag waard was. Ze bevonden zich in een merkwaardige tussenperiode, half november. Eigenlijk zouden alle Zweden dan een winterslaap moeten houden, minstens een maand, bedacht hij. In december had je in elk geval de kerst om naar uit te kijken. Nu bestond het leven uit een grote grijze duisternis. De mensen waren verkouden, moe, bleek en over het algemeen chagrijnig. Hij en zijn cameravrouw Pia Lilja, die hij in wezen heel erg graag mocht, hadden de laatste week al een paar keer een fikse ruzie gehad. Ze waren de enigen die vast op de redactie in Visby werkten en af en toe gedroegen ze zich als een oud getrouwd stel en konden ze over de pietluttigste dingen een enorme ruzie maken. Pia was ook gefrustreerd, zowel wat het werk betrof als persoonlijk; haar langste relatie tot nu toe, met een schapenboer uit Hablingbo, was net beëindigd en de tijdelijke baan in Stockholm die ze gehoopt had te krijgen was naar een ander gegaan.

Er moet iets gebeuren, dacht hij. Doet er niet toe wat, als we maar iets nuttigs omhanden hebben. Anders zal ze me uiteindelijk de ogen uit mijn hoofd krabben met haar lange, turkooizen nagels.

Hij zuchtte, stond op en liep terug naar de slaapkamer. Emma lag in hun tweepersoonsdekbed gewikkeld. Hij legde zijn arm om haar heen en viel in slaap.