De hoofdredactie van Regionalnytt was ondergebracht in het grote omroepgebouw op Gärdet in Stockholm. Toen Johan de dag voor kerst door de glazen deuren liep voelde hij het kriebelen in zijn maag. Het omroepgebouw was tenslotte toch het omroepgebouw.

Al in de lange gang op weg naar de nieuwsredactie liep hij verscheidene oud-collega’s tegen het lijf, die hem hartelijk begroetten en even bleven staan om een praatje te maken. Hij had bijna een kwartier nodig om gewoon naar Regionalnytt te lopen en het scheelde maar een haar of hij was te laat gekomen op de ochtendvergadering. De meesten hadden hun plaats al ingenomen op het bankstel dat achter in de hoek op de redactie stond. Hij werd op blije uitroepen onthaald en enthousiast op zijn schouder geslagen toen zijn ex-collega’s hem zagen. Het ontroerde Johan, hij voelde zich erg welkom. Opeens kon het hem niets meer schelen dat hij op de dag voor kerst moest werken. Helaas zag Emma dat anders. Ze was er niet blij mee geweest dat hij haar alleen achterliet bij haar schoonmoeder in het huis in Rönninge, ook al konden ze het goed met elkaar vinden. Hij moest het later maar goedmaken. Kon niet nee zeggen nu er zulke grote gebeurtenissen plaatsvonden. Max Grenfors en hij hadden besloten dat Johan zolang als dat nodig was zou invallen, afhankelijk van hoe de moordzaak zich ontwikkelde.

Zoals gewoonlijk besprak de redactrice eerst de uitzending van gisteravond, de bijdragen werden besproken en er werd kritiek geleverd op de dingen die niet naar tevredenheid hadden gewerkt. Het grote onderwerp was uiteraard de moord op Robert Ek.

‘Dit wordt ook vandaag ons hoofditem als er niet iets anders groots gebeurt,’ verklaarde Max Grenfors. ‘Johan komt ons hier in Stockholm voorlopig assisteren, waar we erg blij om zijn. Hij zal zich voornamelijk bezighouden met researchwerk. Andreas en Madeleine blijven de rechtstreekse berichtgeving over de zaak verzorgen, natuurlijk in samenwerking met Johan. De ochtendkranten brengen de moordzaak groot op hun voorpagina en zo zien de avondkranten er waarschijnlijk vandaag ook uit.’

Hij reikte naar de grootste ochtendkrant, waarvan de voorpagina werd gedomineerd door een grote foto waarop te zien was hoe het bedekte lichaam van Robert Ek op de baar uit het pand van het modellenbureau werd gedragen. De grote zwarte letters kopten fashion for death.

‘Leuk gevonden,’ zei Grenfors droogjes. ‘Gisteren hadden we alleen de persconferentie en een politie-interview, vandaag wil ik dat we met een paar medewerkers van het modellenbureau praten. Daar zorg jij voor, Andreas. Madeleine speurt de onderzoeksleider op en een paar criminologen of deskundigen op het gebied van profiling die iets meer kunnen zeggen over de handelwijze. Ik bedoel, beide slachtoffers zijn redeloos met een bijl bewerkt. Wat zegt dat verdomme over de dader? Johan graaft naar het verband tussen Robert Ek en Markus Sandberg. Vooralsnog beginnen we op die manier, en dan moeten we maar zien hoe de zaak zich in de loop van de dag ontwikkelt.’

‘Wat doen we met het kerstfeest dat het modellenbureau op zaterdagavond had?’ vroeg Johan. ‘Het is toch wel heel waarschijnlijk dat er een verband is met de moord?’

‘De politie heeft dat tot dusver niet bevestigd, maar zeker… Dat is voor jou, Andreas, probeer dat verder uit te vissen als je toch met de medewerkers praat.’

‘Was Jenny Levin ook op het feest?’ vroeg Madeleine zich af.

‘Ik geloof het wel.’

‘Zouden we niet moeten proberen haar te pakken te krijgen? Zij is immers degene die Sandberg heeft gevonden, en nu is ze hier ook bij betrokken.’

Madeleine richtte zich tot Johan.

‘Heb jij geen contact met haar?’

‘Ja, Emma is een goede vriendin van Jenny’s moeder, Tina Levin. Ik kan proberen haar op te zoeken vandaag. De kans is groot dat ze naar huis is gegaan, naar Gotland, om kerst te vieren, maar in dat geval kan Pia haar vast wel interviewen. We hebben haar al een keer gesproken.’

‘Goed,’ zei Grenfors, en hij sloeg zijn handen in elkaar. ‘Dan gaan we aan de slag.’

Ze braken allemaal op en terwijl Johan, Andreas en Madeleine koffie uit de automaat haalden, bespraken ze hoe ze het werk onderling zouden verdelen. Johan realiseerde zich hoe hij dit gemist had, het hebben van een aantal collega’s om mee samen te werken. Een beetje adrenaline en tempo. Groeten en een praatje maken met de collega’s van alle andere redacties die in het gebouw verzameld zaten. Hij had het bureau naast dat van Madeleine toegewezen gekregen. Hij nam haar heimelijk op toen ze ging zitten. Ze was nog even knap als altijd. Was geen steek veranderd in de tien jaar dat hij haar nu kende. Zag er nog exact hetzelfde uit: klein en innemend, volle borsten, grote diepblauwe ogen en bijna zwart haar. Een oogverblindende glimlach waarvan hij nog steeds knikkende knieën kreeg. Jaren geleden hadden ze een kortstondige affaire gehad, voordat het serieus werd tussen hem en Emma en hij op Gotland gestationeerd werd. Hij moest zichzelf bekennen dat haar vrouwelijkheid hem nog steeds niet onberoerd liet.

Hij reikte naar de telefoon. Nu had hij andere dingen om aan te denken.