Toen Jenny wakker werd had ze geen idee waar ze was. Het eerste dat haar opviel was dat het dekbed anders aanvoelde. Zwaar, de dekbedhoes was van zijde, evenals het hoeslaken waar ze op lag. Het bed was groot en zacht. Thuis had ze katoenen beddengoed. Voorzichtig opende ze haar ogen vol slaap; ze plakten, de wimpers zaten aan elkaar vastgekleefd. Ze tuurde naar het raam, waar een zwaar gordijn voor hing, dat gedempt verkeersgeluid doorliet. Voorzichtig draaide ze zich om en ontdekte een krachtige schouder met een tatoeage die ze niet herkende. Blond sprietig haar. Haar blik dwaalde verder. Aan het voeteneind stak een been vanonder het dekbed vandaan. Langzaam daagde het haar dat het been dat ze daar zag onmogelijk van de persoon met het piekerige haar kon zijn. Het lag als het ware in een verkeerde hoek. Haar hersenen waren suf, haar gedachten gingen traag. Ze keek weer naar het been en stelde vast dat het slank, goedgevormd en zonder beharing was. Zwartgelakte teennagels. Het been was dus van een vrouw. Ze staarde ernaar, probeerde zich te concentreren. Toen ze haar lichaam bewoog realiseerde ze zich dat ze op een waterbed lag. Allemachtig! Wie had er zo een? Waar was ze en hoe was ze daar terechtgekomen? Ze probeerde op te staan, maar de beweging veroorzaakte ogenblikkelijk een knallende hoofdpijn. Moeizaam liet ze zich terugzakken in het kussen. Probeerde zich vertwijfeld te herinneren wat er de avond daarvoor gebeurd was. Flarden van fragmenten doken op in haar hoofd. De confrontatie met Diana, Tobias’ warme ogen, wild dansen in de club, drankjes aan de bar, een wit pilletje in een hand… Had ze die ingenomen? Dat moest haast wel, haar hoofd was een grote wollen pluis. Wat was er in godsnaam gebeurd? Beneden in de club had ze mensen ontmoet die ze niet kende, ze waren met een grote groep geweest, hadden champagne gedronken in de vipruimte, vreselijk veel gelachen, lol gehad. Ze had gedanst, haar vrienden waren verdwenen, ze wist niet waar Tobias was gebleven. Ze had gedacht dat ze misschien samen naar huis zouden gaan, maar hij was met een of andere blondine gaan dansen. Vaag herinnerde ze zich dat de groep in de kleine uurtjes de club had verlaten. Ze waren met een paar meiden en jongens en hadden zich in een taxi weten te proppen, of was het een limousine? Ze herinnerde zich handen in haar truitje, wist niet van wie ze waren, maar liet ze hun gang gaan. Het kon haar niet meer schelen, ze was te dronken. Volgde gewoon, willoos. Liet dingen gebeuren. Het deed er niet meer toe. Ze dacht allang niet meer aan de eventuele gevolgen, dat ze misschien gevaar liep, buiten bewustzijn raakte. Ze herinnerde zich een trap, muziek, een meisje met ontbloot bovenlijf, handen op haar lichaam. Daarna was alles zwart. Hoezeer ze ook haar best deed, ze kon het zich niet meer herinneren. Het enige wat ze voelde was een zeurende pijn in haar hoofd en tussen haar benen. Dat zei genoeg. Langzaam bekroop haar de paniek. Ze moest weg, hiervandaan. Weg van deze vreemde mensen. Wat hadden ze met haar gedaan? Ze snikte, kwam overeind, het bed deinde weer. Ze stond op, slaagde erin haar kleren in het donker bijeen te rapen. Nu zag ze dat er achter in de kamer een gigantische hoekbank stond. Daar lagen twee mannen en een vrouw naakt over elkaar heen te slapen. Ze nam de trap naar de benedenverdieping, en daar aangekomen zag ze dat het licht was, voor zover het dat werd in december. Ze keek uit over een goed onderhouden tuin en ze ving een glimp op van water verderop. Ze bevond zich in een enorme, luxueuze villa. In de exclusieve keuken met panoramaramen vond ze haar jas en laarzen en boven op de afwasmachine lag haar handtas. Tot haar opluchting lag er op het toilet een doosje aspirines en in de koelkast stond een onaangebroken pak ProViva Active.

Die nam ze mee. Ze peuterde vervolgens onhandig het slot open, deed de deur open en het volgende moment sloeg haar een frisse windvlaag in het gezicht.