Al van ver zag je de lichten van Gannarve Gård stralen.

Aan weerskanten van de laan met oude knoestige eiken die naar de boerderij leidde brandden fakkels. Aan de stal en de lammerenschuur hingen lantaarns, die een zacht schijnsel in de winterduisternis verspreidden. De sneeuw die de afgelopen week was gevallen had ervoor gezorgd dat er een dik pak lag en dat de Gotlanders een voor hen vrij ongewone witte kerst kregen. Op kerstavond was het huis vol. Familie en vrienden waren van heinde en ver gekomen om samen kerst te vieren. Overal brandden kaarsen, in de verschillende open haarden knetterde het vuur en het hele huis rook naar kersteten, glögg en pepparkakor.

Een vrolijk geroezemoes vulde de ruimte terwijl er werd genoten van alle gerechten. Jenny’s beide zussen waren er, een aantal neven en nichten en andere familieleden. Opa en oma van moederskant. Het diner was zo gezellig geweest dat Jenny zich had weten te ontspannen en het grootste deel van de avond alle nare gebeurtenissen van de afgelopen tijd had kunnen vergeten. Het was heerlijk om thuis te zijn.

Jenny was hevig geschrokken toen ze zich had gerealiseerd dat ze die vrijdagnacht in het bed van Robert Ek had doorgebracht – dezelfde nacht dat hij vermoord was. Ze begon zich nu toch af te vragen of ze het onderwerp van een complot was. Hoe kon het dat ze net die avond onder invloed van drugs was, als haar dat nog nooit eerder was overkomen, hoewel ze wel vaker dat soort feestjes had bezocht? Hoe kon het dat Markus zwaar mishandeld was toen hij net met haar op pad was voor een opdracht? Dat de dader in zijn sms-bericht zich voor haar had uitgegeven toen hij Robert Ek naar het modellenbureau wilde lokken? Was het gewoon een ongelukkig toeval dat ze zich in de buurt bevond toen beide slachtoffers aangevallen werden of zat er een uitgedacht plan achter? Keer op keer moest ze denken aan de man die ze bij het appartement op Kungsholmen gezien had.

Nog steeds had ze dat voorval aan niemand verteld. Ze wilde haar ouders niet ongerust maken. Tegelijkertijd was ze wel erg geschrokken van de moord op Robert Ek. Misschien zou ze er toch met iemand over moeten praten. Met de politie? Die Knutas was echt aardig. Hoewel ze ook wel het gevoel had dat het een beetje overdreven was. Hij zou waarschijnlijk alleen maar om haar moeten lachen. De man had immers niets gedaan, hij had haar niet bedreigd, niet eens benaderd of aangesproken. Vermoedelijk waren het haar eigen hersenspinsels.

Ze voelde de warmte van de mensen om haar heen, hoorde het gelach en het gepraat. Al die verschrikkingen konden toch niet met haar te maken hebben? Ze was maar een model dat voor het modellenbureau werkte, een van de vele. Ze kon zelfs van bureau veranderen als ze dat wilde, ze had geen exclusieve overeenkomst. Zo ver wilde ze toch niet gaan.

Ze had zin in een sigaret, maar had niet veel zin om buiten in de kou stiekem te roken. In plaats daarvan liet ze zich nog wat wijn inschenken en ze besloot om niet meer te denken aan al die krankzinnige dingen die er binnen het modellenbureau gebeurd waren. De komende week had ze een paar kleine opdrachten in Stockholm, vervolgens zou ze naar New York vliegen voor een prestigieuze show voor Diane von Furstenberg. Daarna wachtte Parijs. De hele wereld lag aan haar voeten en ze peinsde er niet over om zich te storen aan de gebeurtenissen op het bureau. Eerste kerstdag zou ze met al haar oude vriendinnen gaan stappen in Visby. Ze keek er erg naar uit om hen weer te zien en weer de oude gewone Jenny te mogen zijn. Tenminste voor even.