Toen ze de weg naderden die het schiereiland met de noordoostkust van Gotland verbond draaide Jenny Levin het autoraampje halfopen en ademde de zeelucht in. Het was lang geleden dat ze hier geweest was en ze was vergeten hoe mooi het was. Eenzaam, onherbergzaam en zee, zee, zee en nog eens zee. In de verte zag ze een paar wieken van windmolens afsteken tegen de hemel, hun wieken draaiden aarzelend in de zwakke bries. Het strand lag er verlaten bij, de weg was hobbelig en stoffig, het landschap schraal en stenig, en hoe noordelijker je op het eiland kwam, des te onherbergzamer het werd. Als een maanlandschap, ver weg van de bewoonde wereld.

De fotograaf Markus Sandberg reed en zij zat naast hem op de passagiersstoel. In de huurauto bevonden zich ook visagiste Maria en stylist Hugo, die zouden meewerken aan de komende fotosessie, die drie dagen in beslag zou nemen. Zij praatten zachtjes met elkaar op de achterbank en leken totaal in beslag genomen door hun privégesprek.

Des te beter, dan kon Jenny ongestoord genieten van haar gezelschap voorin. Zo vaak ze durfde liet ze haar ogen rusten op Markus. Ze kon niet bevatten dat hij zo aantrekkelijk, zo rijp, zo werelds was. Hij was een van de felst begeerde modefotografen en de populairste van haar modellenbureau. Had de wereld rondgereisd en gewerkt met alle grote modellen en stylisten en voor alle grote modebladen. Hij was licht zongebruind, had gespierde armen met verschillende kleine tatoeages, een zilveren armband om zijn geaderde pols, donkere baardstoppels, volle lippen en diepblauwe, intense ogen. Zijn bos haar was vol en bijna zwart, nog geen spoortje grijs of dunner worden te bekennen, hoewel hij de veertig naderde. Maar dat kon je je bijna niet voorstellen. Hij zag er veel jonger uit, vond ze. Dertig misschien. Markus verzorgde zijn uiterlijk goed, trainde in de sportschool, trimde zijn baardstoppels met zorg en kon lang voor de spiegel staan om zijn haar in het juiste model te krijgen. Ik heb mijn hele leven gewijd aan de buitenkant, had hij cynisch geconstateerd toen ze hem plaagde met zijn ijdelheid. Zowel in mijn werk als privé. Als ik me niet druk zou maken over mijn uiterlijk, waar moet ik me dan druk over maken? Het is het enige wat ik kan, het beste van mijn eigen uiterlijk en dat van anderen uit laten komen. Schoonheid is de grote passie in mijn leven.

Zijn kleding kon op het eerste gezicht slordig en nonchalant lijken, alsof alles wat hij bij toeval had aangetrokken gewoon goed uitpakte. Een sjaal om zijn hals, een spijkerbroek, op de juiste plaatsen versleten, een ogenschijnlijk eenvoudige trui met opdruk. Maar bekeek je ze van dichtbij, dan bleken ze van de fijnste designmerken te zijn. Hij was onweerstaanbaar knap, dacht ze, en ze verheugde zich op de avond, wanneer ze het bed zouden delen. Markus had erop gestaan om te logeren in een van de eenzame heremiethutten die bij het hotel hoorden en die speciaal bedoeld waren voor gasten die met rust gelaten wilden worden. Zelf was ze matig geïnteresseerd, ze vond deze ervaring niet echt bijzonder aanlokkelijk. De hutten lagen afgezonderd en verspreid over het terrein, een paar kilometer van het hotel, nauwelijks zichtbaar tussen struikgewas en bomen, had Markus verteld. Er was geen elektriciteit of stromend water, alleen petroleumlampen en een houtfornuis om de ruimte mee te verwarmen. Ze had beloofd daar met hem te slapen. Het positieve was dat ze er gemakkelijk naartoe zou kunnen sluipen, er de nacht zou kunnen doorbrengen en nadien vroeg in de morgen terug kon keren naar haar eigen kamer in het hotel zonder dat iemand het merkte.

Tot nu toe was hun verhouding geheim. Ze vroeg zich af hoe lang het zou duren voordat ze hun liefde voor elkaar openlijk zouden kunnen tonen. Markus was ongetrouwd, had geen kinderen en wanneer de andere modellen over hem praatten beweerden ze stellig dat hij single zou blijven. Ze waren het er ook roerend over eens dat hij niet erg betrouwbaar was. Hij had een verleden als naaktfotograaf voor verschillende herentijdschriften en de reputatie dat hij voortdurend een ander meisje had. Aanvankelijk had Jenny moeite gehad met die naaktmodellen, maar nu kon het haar niet meer schelen. Iedereen moest toch ergens beginnen? Hoewel ze vermeed te kijken naar zijn oude foto’s van weelderige meisjes die eruitzagen alsof ze op elk willekeurig moment seks met de fotograaf wilden hebben. Ze was in het begin ook schuchter geweest; hij was zo gewend om bijzonder welgevormde vrouwen naakt te zien. Ze geneerde zich en het maakte het voor haar moeilijk om te ontspannen met hem in de buurt, maar hij wist haar ervan te overtuigen dat het niets betekende, dat dat bij zijn verleden hoorde, hij was er niet trots op en zij was toch de mooiste van allemaal. Dus ze had besloten dat ze al die kwaadaardige roddels over Markus zou negeren. Zoals de opmerking dat hij zich nooit serieus aan een vrouw zou binden.

Ze nam zijn aantrekkelijke profiel op. Het was voor hem misschien gewoon een kwestie van nog niet de juiste persoon te zijn tegengekomen. In haar fantasie zag ze voor zich hoe ze met zijn tweeën op de veranda zaten van een grote, luxueuze villa aan zee, met een stel spelende kleine kinderen om zich heen. Stel je voor dat zij en niemand anders hem uiteindelijk wist te strikken. Ze moest lachen bij de gedachte.

‘Wat is er zo grappig?’

Markus glimlachte achter zijn zonnebril. Lachkuiltjes in zijn stoppelige wangen.

‘Niets,’ zei ze. ‘Helemaal niets.’

Ze wendde haar blik af en keek weer uit het raam. Het was heerlijk om buiten te komen na die hectiek van de modeweek in Stockholm. Wat een contrast met het lawaai van de grote stad. Nu passeerden ze de verlaten kalksteengroeve, waar het water meertjes had gevormd in de schachten. Ver beneden hen lag het hotel, vanaf deze afstand zag het er klein en bescheiden uit. Hotell Fabriken was gehuisvest in een sinds lange tijd gesloten kalksteenfabriek en stond midden op een groot met kalksteenafslag verhard plein, aan alle kanten omgeven door piramideachtige bergen gebroken kalksteen. Er stonden nog een paar fabrieksgebouwen die herinnerden aan de tijd dat er op deze plek industriële activiteiten plaatsvonden: een oude steenbreker, een opslagloods, de machtige pier recht het water in vanwaar vaartuigen volgeladen met kalksteen in vroegere tijden de zee op voeren. Te midden van dit alles stond een zilverkleurige aluminium caravan in de vorm van een ei. Nogal misplaatst, het leek wel een ruimteschip dat zojuist was geland. Ze vroeg zich af of je er ook in kon logeren.

Tot ongeveer halverwege de jaren zeventig was hier een bloeiende industrie geweest. Daarna hadden er vooral militairen op dit eiland gezeten en Furillen was toch zeker tot in de jaren negentig een van de militaire oefenterreinen op Gotland geweest, die verboden waren voor buitenlanders. Nu was er niet veel meer over van het prikkeldraad en de oude radarstations stonden er enkel nog als aandenken aan een vervlogen tijd.

Als kind had Jenny met haar ouders uitstapjes gemaakt naar het eiland. Ze gingen ernaartoe om wat te wandelen in de schrale natuur, langs de eenzame stranden of om bosaardbeitjes te plukken. Haar moeder wist een perfecte plek waar altijd volop aardbeitjes te vinden waren.

Nu was Jenny voor iets heel anders gekomen. Wie had ooit kunnen denken dat de eerstvolgende keer dat ze hier voet op het eiland zou zetten dat in de hoedanigheid van een gevierd fotomodel zou zijn.

Een jaar eerder was ze ontdekt door een modellenscout van een van de grootste modellenbureaus in Stockholm. Ze was met haar ouders in Stockholm toen ze op straat aangesproken werd met de vraag of ze aan een testshoot wilde meedoen. Ze was overrompeld en gevleid en was meegegaan naar het kantoor van het modellenbureau, en nog dezelfde middag werden er foto’s gemaakt. De dag daarop nodigde de scout haar uit om langs te komen op het modellenbureau, samen met haar ouders omdat ze nog geen achttien jaar was. Haar ouders kregen een goede indruk van het bureau en hun intenties en gaven hun goedkeuring, en toen was de zaak beklonken. Jenny werd algauw populair en het duurde niet lang voordat ze aan één stuk door volgeboekt was. Aangezien ze het in modellenland zo goed deed, ging ze na de kerstvakantie van school af en begon ze voltijds te werken. Ze reisde naar Milaan, Parijs en New York en de successen volgden elkaar snel op. Overal leek men haar aparte uiterlijk te waarderen. Na niet al te lange tijd was ze een bekende Zweedse naam binnen de internationale modewereld. En nadat ze op de cover van het meest prestigieuze modeblad, het Italiaanse Vogue, had gestaan, werd ze een van Europa’s meest gevraagde fotomodellen. Het geld stroomde binnen, bedragen waar ze nooit van had durven dromen.

En nu zat ze hier in de auto op weg naar een exclusieve fotoshoot samen met een van ’s lands bekendste fotografen. Met wie ze bovendien een verhouding had. Markus had benadrukt dat ze voorzichtig moesten zijn in het begin. Het lag allemaal nogal gevoelig, aangezien hij onlangs een punt had gezet achter zijn relatie met een model van hetzelfde modellenbureau, die er blijkbaar moeite mee had om te begrijpen dat het echt afgelopen was. Diana kon midden in de nacht bellen en dan bleef hij op om lange, moeizame gesprekken met haar te voeren. Dus het was allemaal niet geheel zonder complicaties. Markus vreesde dat als ze hun romance openbaar zouden maken, Diana, die erg temperamentvol was, volledig buiten zinnen zou raken. Daarom was het beter dat ze wachtten.

Nu boog de weg af, steil naar beneden. Ze keek weer naar Markus. Natuurlijk kon ze geduld hebben.