Hoofdstuk 60

Razzy’s

Pensacola, Florida

Rick Ragazzi slikte nog een paar capsules door terwijl hij de label op het potje las. Hij had alle symptomen van griep, symptomen die het medicijn beweerde te verlichten, maar na vierentwintig uur de aanbevolen dosis in te hebben genomen voelde hij nog geen verbetering. Hij wenste dat hij de pneumatische boor in zijn hoofd kon laten ophouden. Zelfs Joeys beroemde stroopdrankje hielp niets.

Terwijl hij nog een capsule in zijn mond stak en het glas sinaasappelsap leegdronk, zag hij een nieuwe groep gasten door de restaurantdeur naar binnen komen. Normaal gesproken zou hij daar blij mee zijn geweest. Het was zondagavond en ze zaten vol, hadden zelfs eerder op de avond een wachttijd van twintig minuten gehad. Maar zijn beste ober was er nog steeds niet. Het had iets te maken met hechtingen en een hersenschudding. Het zou prettig zijn, dacht Rick, als hij ook een jetski-ongeluk de schuld van zijn hoofdpijn kon geven.

‘Sorry, schat,’ zei Rita achter hem. ‘Ik moest ze aan een van jouw tafels zetten. Die nieuwe jongen is een beetje langzaam. Als jij nou de bestellingen opneemt, breng ik later het eten wel.’

‘Dat klinkt goed.’ Het was zijn standaardreactie geworden, hoewel hij liever had willen zeggen dat hij naar huis ging.

‘Je ziet er niet zo goed uit,’ vertelde Rita hem. ‘Misschien zou je thuis in bed moeten gaan liggen.’

Dat moest hij zeker, maar dat was nu geen optie. Hij zei: ‘Het gaat prima.’

Hij wist dat een eigenaar geen zwakte of kwetsbaarheid aan zijn werknemers kon tonen en altijd het goede voorbeeld moest geven. Dat had hij ergens gelezen. Was het al niet erg genoeg dat Rita hem ‘schat’ noemde? Aan de andere kant noemde ze iedereen ‘schat’.

Rita had de menu’s al aan de drie nieuwkomers uitgedeeld. Zigzaggend langs de tafels klopte hij op zijn borstzakje om zich ervan te verzekeren dat hij zijn opschrijfboekje en pen bij zich had. Hij stond erop dat de bediening de bestellingen in hun hoofd prentte. En ja, hij wist dat hij het goede voorbeeld moest geven, maar door de pneumatische boor in zijn hoofd had hij al vier bestellingen volledig verknoeid. Beter dat hij even een steekje als instructeur liet vallen dan dat ze door zijn fouten nog meer van hun winst opaten.

Alle drie de menu’s waren nog opengeslagen, als accordeons de gezichten van de gasten verbergend.

‘Goedenavond. Wilt u om te beginnen iets drinken? Onze specialiteit voor vanavond is een strandrumba voor de helft van de prijs.’

‘Wat is in vredesnaam een strandrumba?’ vroeg een van de mannen, zijn menu op de tafel gooiend.

‘Oom Vic,’ zei Rick. ‘Wat doet u hier in Pensacola?’ Hij hoopte maar dat zijn glimlach gemeend en blij leek.