Hoofdstuk 39

Wallingford, Connecticut

Artie genoot van dit onderdeel. Hij hield van autotochtjes, ook al brachten die hem niet op exotische plekken. Hij hield van het rijden op snelwegen, ruimte om zich heen, veel tijd om na te kunnen denken. Een paar van zijn beste ideeën waren tijdens dit soort tochten ontstaan. Hij was zelfs benzinepompkoffie en oude donuts lekker gaan vinden.

Vandaag had zijn mentor hem weer zijn SUV met overheidskenteken uitgeleend. Artie had hem vanbinnen en vanbuiten helemaal schoongemaakt. Het liefst deed hij alles op een bepaalde manier. Hij werkte hard, had altijd een plan, een routine, en was zeer gedisciplineerd. Waarschijnlijk was dat de reden waarom hij was uitgekozen.

Net als zijn mentor beschouwde hij zichzelf als een encyclopedie van crimineel gedrag. Een groot liefhebber van de ware misdaad. Hij kon de perfectie, de gedachtegang, de creatieve ideeën en vaardigheden op waarde schatten die ervoor nodig waren om met een moord weg te kunnen komen. Het kwam hem helemaal niet vreemd voor dat hij een overzicht van allerlei misdaden in zijn interne geheugenbank had opgeslagen. Dat maakte hem bijzonder. Daardoor was hij uitermate geschikt voor deze opdracht. En het feit dat hij niet alles wist, maakte deel uit van de pret, was een onderdeel van de les. Hoe kon hij anders zijn beroep perfectioneren?

Nee, Artie verwachtte geen cadeautjes. Hij had nooit veel gehad. Al heel vroeg had hij geleerd zich te redden met geduld, charme en een griezelig goed geheugen voor details. En hij leerde snel. Toch nam hij aan dat zelfs zijn mentor aangenaam verrast zou zijn wanneer hij merkte dat Artie al zo gauw mee kon spelen. Hij had waarschijnlijk niet gedacht dat Artie zó goed zou zijn.

Arties instructies waren eenvoudigweg dat hij de pakketjes zo ver mogelijk en zo onopvallend mogelijk op de post moest doen. Hij koos zijn plekken zorgvuldig uit. Hij wist dat er heel goed over de ontvangers en de verzenders was nagedacht. Waarom niet ook over de plek waar de enveloppen op de bus gingen? Dus speelde hij zijn eigen spelletje met de FBI door er een soort spoorzoekertje van te maken en elk poststempel een betekenis te geven.

In het begin had hij ze dichter bij huis op de post gedaan. Er waren, tenslotte, honderden brievenbussen waaruit hij kon kiezen. Vóór deze trip was hij niet verder weg gegaan dan Murphy, North Carolina, een aantal weken geleden. Het pakketje was geadresseerd geweest aan Rick Ragazzi in Pensacola, Florida, en het retouradres was van ene Victor Ragazzi in Atlanta. Dus waarom had hij dan Murphy, North Carolina uitgekozen?

Dat was een simpele, vond Artie. Hij had het de FBI-agenten gemakkelijk willen maken. Zware misdaad was in Murphy, North Carolina, niet vaak voorgekomen. De FBI zou deze toch zeker snel door moeten hebben, vooral omdat het een van die zaken was waar ze jarenlang mee hadden lopen knoeien. Ze moesten beseffen dat Murphy was uitgekozen omdat Eric Rudolph daar had gewoond, voordat hij ervandoor was gegaan. Het gerucht ging dat de inwoners van die stad hem zelfs hadden beschermd, de FBI-agenten om de tuin hadden geleid en informatie hadden achtergehouden. Maar zou de FBI de grap begrijpen? Zouden ze zijn steek onder water waarderen? Zijn subtiele ‘pak me dan, als je kan’?

Het enige wat hij had hoeven doen, was het pakketje in een brievenbus in het plaatselijke postkantoor gooien, zodat het een stempel uit Murphy, North Carolina zou hebben. Hoe graag hij het ook had gewild, hij had niet het risico durven nemen om in het enige restaurant van de stad te gaan eten. In plaats daarvan had hij, toen hij eenmaal weer op de snelweg zat, genoegen genomen met een Big Mac. Absoluut geen offer. Hij was dol op Big Macs.

Over de zevenhonderdvijftig kilometer naar Murphy had hij acht uur gedaan. De afstand naar Wallingford was vijftig kilometer minder. Als postadres lag dit stadje niet zo voor de hand, en hij wist dat zijn FBI-tegenstanders hier meer moeite mee zouden hebben, hoewel ze ook deze zaak hadden verknoeid.

Hij gaf zichzelf een schouderklopje dat hij zich de details had weten te herinneren, waardoor hij dit postadres had kunnen uitkiezen. Het was een uitstekend voorbeeld van willekeurige en onschuldige omstanders die in het kruisvuur terechtkwamen. Wat de FBI of het leger ‘een indirect schadegeval’ zou noemen, en Artie een ‘welkome meevaller’. Maar zouden de agenten het doorhebben?

Dus waarom Wallingford, Connecticut? In de herfst van 2001 was een weduwe van negentig en nog wat – goed, het kon niet van hem worden verwacht dat hij elk detail onthield, zoals bijvoorbeeld haar precieze leeftijd – een van de slachtoffers van de antraxmoordenaar geweest. Ottilie W. Lundgren had in Oxford, Connecticut gewoond. Ze had haar huis zelden verlaten en was, voor zover men wist, geen direct doelwit van de antraxmoordenaar geweest. Op de een of andere manier was haar post in het Southern Connecticut Processing and Distribution Center in Wallingford op ongelukkige wijze in contact gekomen met een envelop waar antrax in had gezeten.

De FBI had nergens antrax in haar kleine huisje aangetroffen. Maar in Seymour, Connecticut, vijf kilometer verderop, was wel antrax gevonden. Kruisbesmetting was de uiteindelijke verklaring geweest. De autoriteiten hadden het als een ongelukkig toeval beschouwd. Familieleden hadden het zinloos genoemd. Artie vond toeval en zinloosheid helemaal niet erg.

Terwijl hij rond een tweede stuwmeer reed, wierp hij een blik op de kaart op de passagiersstoel naast hem. Hij moest de verkeerde kant zijn opgegaan. Op de snelweg had hij de afslag naar het centrum genomen, maar hier kon zich beslist geen postkantoor bevinden.

Hij vond een plek waar hij even stil kon gaan staan. De kronkelige weggetjes en de verkleurende bladeren nodigden uit tot sightseeing, maar daar had hij geen tijd voor. Wat hem echter nog veel meer interesseerde, was dat er niet ver van hier een steengroeve was, waar lijken in vaten waren gevonden. Lijken met ontbrekende lichaamsdelen. Ja, het was moeilijk om als misdaadfanaat zo dicht bij een plaats delict te zijn en er geen bezoek aan te kunnen brengen. Hij stelde zich voor dat het niet anders was dan wanneer een Burgeroorlogfanaat vlak bij Gettysburg was en een stap op die gewijde grond wilde doen.

Een andere keer, misschien. Hij keerde de SUV en reed de andere kant op. Deze keer vond hij de plek waar Centrum-Oost in Centrum overging gemakkelijk. Toen hij de hoofdstraat in draaide, zag hij het postkantoor al liggen. Hij reed de oprit op naar de brievenbussen. Door de getinte ramen van de SUV zou er op een videobeeld weinig te zien zijn, als er al camera’s stonden. Hij raapte de twee pakketjes van de vloer op.

Daarna stopte hij ze in een brievenbus: één geadresseerd aan de Benjamin Tasker Middle School in Bowie, Maryland, en het andere aan Caroline Tully in Cleveland, Ohio.