Hoofdstuk 27

Reston, Virginia

Emma moest naar bed. Het was laat geweest toen zij en haar vader thuis waren gekomen. Hij was zo kwaad op Maggies vriend, Nick Morelli, dat Emma de ader op zijn voorhoofd kon zien kloppen. De ader waarvan ze had gedacht dat alleen zij die kon doen pulseren. Het was lang geleden dat ze haar vader zo van streek had gezien. En die arme kerel, echt een stuk, had Maggie alleen maar bloemen willen brengen, haar willen zien, en was wantrouwig geworden toen hij iemand anders haar huis in had zien gaan.

Emma vond het allemaal zó romantisch.

Voordat ze de slaapkamerdeur dichtdeed, controleerde ze of alle lichten in de gang uit waren. Harvey strekte zich op de vloer naast haar bed uit. Hij keek naar haar op, en ze fluisterde: ‘Het is goed. Ik ga nergens heen.’

Maggie had Emma ooit eens verteld hoe ze Harvey had gevonden: onder het bed van een buurvrouw, bebloed en gewond, na hard – maar zonder succes – te hebben gevochten om zijn bazin te beschermen. Nu probeerde de hond Maggie voortdurend te beschermen. Wanneer Emma voor hem zorgde ging zijn beschermingsinstinct naar haar uit, wat ze erg cool vond.

Ze aaide hem en nodigde hem weer uit bij haar te komen liggen, maar dat weigerde hij. Daarna kroop ze in bed, waar ze de stapel brieven onder de dekens vandaan haalde. Nog eentje maar, beloofde ze zichzelf.

2 september, 1982

Lieve Liney,

Bedankt voor je lange brief. Razzy en JB zijn jaloers. Ik heb die gekke pasfoto’s bij me die we in het winkelcentrum hadden laten maken, weet je nog wel? Die ga ik ophangen zodat ze niet vergeten hoe jaloers ze precies moeten zijn.

Het is een zware week geweest. Ik ben nog beurs van de hindernisbaan. Misschien heb ik mijn schouder verrekt. Begrijp me niet verkeerd, ik heb een geweldige conditie. Die heb ik aan mijn vader te danken, denk ik. Al die kratten optillen heeft waarschijnlijk geholpen, hoewel ik dat nooit aan hem zou bekennen. Het klinkt alsof hij mijn moeder nog steeds aan haar kop zeurt over dat ik naar huis moet komen. De schoft beseft eindelijk hoeveel werk ik heb verricht. Wacht maar tot de inventaris moet worden gedaan. Dan gaat hij pas echt klagen. Misschien dat hij voor de verandering mijn geliefde zusje eens vraagt om te helpen. Hoewel ik dat betwijfel – we willen natuurlijk niet dat er eelt op die kostbare muzikale vingers ontstaat.

Sorry, het was niet mijn bedoeling om zo hatelijk te doen, maar het helpt me om de zware druk hier te verdragen wanneer ik aan dat achterlijke gat denk. Het helpt ook om aan jou te denken, maar dan op een goede manier. Een echt goede manier, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik denk aan alle leuke dingen die we samen hebben gedaan, zoals deze zomer toen je me mee naar het Art Institute hebt genomen. Hoe verzin je het? Ik in een galerie. En dan was het nog een Vaticaanse kunsttentoonstelling ook. Op een dag ben jij een beroemde kunstenares, Liney. Wacht maar af. Als ik zeg dat het gaat gebeuren, gebeurt het ook.

We hebben vanavond vrijaf. Razzy heeft een videorecorder gehuurd. JB en hij hebben een paar films uitgezocht, waarvan eentje me erg leuk lijkt: een actiefilm getiteld Mad Max. Ik ruik boter en popcorn dus kan ik maar beter gaan, anders is het allemaal op. Later schrijf ik meer, dat beloof ik.

Groetjes,

Indy

Ze kon het niet nalaten even naar de volgende te kijken. Die was slechts één dag later gedateerd. Voorzichtig, bijna eerbiedig, vouwde ze hem open. Het was op de een of andere manier zo romantisch dat hij niet kon wachten om te schrijven… dat hij haar elke dag moest schrijven.

3 september 1982

Lieve Liney,

We hebben onze eerste opdracht gekregen. Het is een soort huiswerk, maar wel een echte zaak. Heel spannende stof. Ik mag het eigenlijk met niemand anders dan met mijn studiegenoten bespreken, maar het is niet alsof jij het door gaat vertellen, toch? In mei heeft iemand een bom naar de Vanderbilt University gestuurd. Gewoon met de post via het postkantoor. Kun je het je voorstellen? Het pakket was doorgestuurd en er zat te weinig porto op, dus vragen ze zich af of het doelwit misschien het valse retouradres was. Interessant, hè?

Op 2 juli werd er een andere bom gevonden in een faculteitskamer op Berkley. We denken dat het dezelfde dader is, hoewel deze daar werd achtergelaten en niet opgestuurd. We… moet je míj horen! Ik beschouw mezelf nu al als een van hen. In ieder geval lijken de bommen door een amateur uit schroot te zijn gemaakt. Ze noemden hem de Junkyard Bomber. Nu hebben ze een nieuwe naam voor hem, een acroniem, maar die kan ik je maar beter niet vertellen.

Uit het bewijsmateriaal moeten we zijn profiel samenstellen. Ze denken dat dezelfde persoon verantwoordelijk kan zijn voor een reeks bomdreigingen die in ’78 zijn begonnen. Ongelofelijk, toch? 1978 en ze hebben de dader nog niet te pakken. Ik weet al vrij goed hoe mijn profiel eruit gaat zien. Razzy en J.B. willen het de hele tijd met me bespreken, maar ik ga mijn ideeën niet met ze delen. Waarom zou ik? Laat ze er zelf maar achter komen.

Ik weet zeker dat iedereen denkt dat de dader iemand is die geen vrienden of familie heeft en een wrok koestert tegen Vanderbilt of universiteiten in het algemeen. Misschien werd hij eraf gegooid als student of ontslagen als docent. Maar ik vermoed dat er veel meer speelt. Het is duidelijk dat hij intelligent moet zijn, toch? Misschien gebruikt hij schroot om het onderzoekers moeilijk te maken. Hoe achterhaal je stukken hout of gewone kopspijkers? Het is moeilijk om iemand die zoiets in elkaar kan zetten zonder betrapt te worden, niet te bewonderen.

Morgen zal ik je nog meer details vertellen. Nu ben ik echt helemaal kapot.

Tot morgen… Hé, had ik je al verteld dat ik je mis?

Indy