Hoofdstuk 49

USAMRIID

Platt nam de kleine vergaderzaal naast zijn kantoor in beslag. Hij zette een pot koffie en at een appel. Daarna begon hij informatie te verzamelen en te sorteren. Al heel snel lag de tafel vol met de inhoud van diverse dossiers. Op zijn laptop zocht hij documenten op, scrolde erdoorheen en printte relevante pagina’s, die op een aparte stapel gingen. En hij krabbelde een aantal lijsten en aantekeningen op een kladblok.

Op één pagina noteerde hij informatie over Ebola Zaïre.

Allereerst de symptomen: koorts, zware hoofdpijn, zere keel, spierpijn, algehele verzwakking en bloedneuzen tijdens de eerste fase. Tijdens de tweede fase, die binnen een week op de eerste volgde, waren dat overgeven, maagpijn, geelzucht, diarree en conjunctivitis. En dan was er de laatste fase, waarin de patiënt leed aan weefselafbraak, uitval van organen, ernstige bloedingen, shock, en het stokken van de ademhaling.

Op weer een andere stapel lag alles wat hij over het vaccin kon vinden, waaronder een kopie van het originele rapport dat voor het eerst was verschenen in de Journal Public Library of Science Pathogens van januari 2007. Het onderzoeksteam dat het vaccin had ontwikkeld, bestond uit wetenschappers van Canada’s National Microbiology Laboratory in Winnipeg en USAMRIID, hier in Fort Detrick.

Op een tweede vel noteerde hij informatie over het vaccin. Het was het meest doeltreffend wanneer er een aantal injecties achter elkaar werd gegeven, zoals bijvoorbeeld ook bij hondsdolheid gold. Als het binnen dertig minuten na besmetting toegediend werd, was er negentig procent overlevingskans. Gebeurde dat pas vierentwintig uur na besmetting, dan was de overlevingskans vijftig procent.

Het probleem was dat alle testen tot nu toe waren uitgevoerd op makaken, en dat er dus niet genoeg op mensen was getest om eventuele overlevingskansen te bepalen. Het medicijn was niet goedgekeurd door de FDA, dus er zou een noodvergunning voor buitengewoon gebruik nodig zijn.

Hij onderstreepte de woorden ‘buitengewoon gebruik’. Hij zou geen tijd hebben om een uitvoerige aanvraag bij de FDA in te dienen, maar als medewerker van een militair onderzoeksinstituut zou hij proberen een uitzonderingsregel te vinden. Hij zou alles doen wat nodig was. Janklow had gezegd dat er offers gebracht moesten worden in oorlogsgebieden en andere gevarenzones. Hetzelfde gold voor uitzonderingen.

Hij zag Afghanistan voor zich, en de geïmproviseerde medische faciliteit in de laadbak van een vrachtwagen. Wanneer ze onder vuur kwamen te liggen, was de opdracht dat ze moesten doorrijden en er tegen elke prijs voor moesten zorgen dat ze wegkwamen. Maar als ze midden in een amputatie zaten, was het onmogelijk om een veilige plek te zoeken. Dus bleven ze dan in de vuurlinie zitten, terwijl ze de soldaat op de brancard in leven probeerden te houden en hoopten dat ze niet allemaal de lucht in werden geblazen.

Niemand stelde vragen bij dit doorbreken van het protocol. Onder bijzondere omstandigheden deed je wat je moest doen. Je liet zeker geen soldaat doodbloeden, en je ging ook niet toekijken hoe vier mensen die aan jouw zorg waren toevertrouwd, vanbinnen explodeerden.

In korte tijd was Platt klaar. Hij nam mee wat hij nodig had, liet de rest van de spullen in de vergaderzaal liggen om later op te ruimen en sloot de deur achter zich. Daarna ging hij op weg naar de laboratoria. Zijn passen waren nu weer zelfverzekerd. Als hoofd van de afdeling had hij geen andere handtekening nodig dan die van zichzelf. Hij had Janklow niet nodig. Hij had McCathy niet nodig. Het enige wat hij nu nodig had, was het vaccin.