Hoofdstuk 67

Saint Francis Hospital,

Chicago

Dokter Claire Antonelli kon Roger Bix niet tegenspreken. Ze wist dat hij gelijk had. Haar zoon moest ook in quarantaine. Maar ze wilde niet toegeven dat hij, dankzij haar, aan het virus blootgesteld zou kunnen zijn. Geen van hen beiden vertoonde symptomen. Dus moest ze geloven dat alles in orde met hen was, ook al stond ze doodsangsten uit. Haar zoon deed alsof hij het allemaal als een avontuur zag.

‘We hebben net Ebola bij Wereldgeschiedenis behandeld. Misschien kan ik hier extra punten voor krijgen,’ had hij gegrapt.

De verpleegsters op de operatieafdeling hadden een kamer voor hem klaargemaakt. Ironisch genoeg was het een geruststellende gedachte om hem te midden van alle chaos zo dichtbij te hebben. Ze was naar hem onderweg om te zien of hij zich al helemaal had geïnstalleerd, toen ze weer door Roger Bix werd lastiggevallen. Bix begon haar steeds meer te behandelen als zijn aanspreekpunt, zoals hij het zelf noemde. Al een aantal keer hadden Bix en dokter Miles heftige aanvaringen over procedure en beleid gehad. Claire was simpelweg te uitgeput om in discussie te gaan, met wie dan ook. Vanochtend waren de media verschenen. Buiten voor de deur stonden camera’s van WGN-TV en Channel 9. Als Bix op zoek was naar een woordvoerder, moest hij nog maar even doorzoeken.

Toen ze niet stilstond of langzamer ging lopen, wandelde Bix met haar mee. ‘We hebben het vaccin,’ vertelde hij haar. Die mededeling bracht haar wel tot stilstand.

‘Dat is snel.’

‘Per vliegtuig.’

‘Hoeveel?’

‘Genoeg om mee te beginnen. Het is een serie injecties. Daar moeten we ons op richten. Dat is wat we iedereen moeten vertellen.’

Dus niet genoeg, wilde Claire zeggen. Dat was wat hij werkelijk tegen haar zei. Het idee dat ze valse hoop moest gaan uitdelen, veroorzaakte een steen in haar maag.

Hij merkte dat ze aarzelde, want hij vervolgde: ‘Het zal echt genoeg zijn. Vanochtend krijgen we de resultaten van de bloedtesten. Niet iedereen die met deze kerel in contact is gekomen, zal met Ebola besmet zijn. De eerste injecties zijn simpelweg een voorzorgsmaatregel.’

‘Natuurlijk,’ zei Claire, terwijl ze zijn blik over haar schouder zag gaan, door de hal zag dwalen, overal heen zag gaan behalve naar haar ogen.

‘Ik wil graag dat je Mrs. Schroder vraagt of Markus in de week of zo voordat hij ziek werd, een ongewoon pakketje heeft gekregen.’

‘Een pakketje? Wat voor soort pakketje?’

‘Het kan van alles geweest zijn, maar er zat in ieder geval een hersluitbare plastic zak in.’

Claire staarde hem aan, maar het was duidelijk dat Roger Bix niet verder ging uitweiden. In plaats daarvan begon hij haar een overzicht te geven van waar en hoe ze het vaccin zouden toedienen, toen zuster Amanda Corey door de gang naar hen toe kwam rennen.

‘Sorry voor de onderbreking,’ zei ze, buiten adem en rood aangelopen. ‘Ik dacht dat u het allebei zo snel mogelijk zou willen weten. Markus Schroder is dood.’