Hoofdstuk 22

Newburgh Heights, VA

Zonder veel moeite en vrijwel geluidloos klom Tully over een donker hoekje van Maggies veiligheidshek. Hij had lange benen en een goede conditie, als je zijn kapotte knie niet meetelde. Uiteraard hielp het dat er een buiteneenheid van de airconditioning stond die hij als opstap kon gebruiken. Toen hij aan de andere kant van het hek was, liet hij zijn ogen aan de duisternis wennen. Hij wierp even een blik op Maggies huis en hoopte dat Emma zijn aanwijzingen opvolgde, dat ze Harvey’s riem en speeltjes aan het inpakken was en niet naar buiten keek om te zien wat haar vader nu weer zo nodig moest checken.

Doordat hij zich zorgen over Emma maakte, moest hij aan Caroline denken. In het begin had Caroline zijn werk vreselijk interessant gevonden. Tenminste, die indruk had hij gekregen. Pas jaren nadat ze getrouwd waren en Emma was geboren was Caroline gaan eisen dat hij vaker thuis kwam, dat hij ophield met over hekken te springen en achter moordenaars aan te jagen.

‘Waarom ga je niet lesgeven?’ had ze keer op keer gevraagd.

Ironisch genoeg had Caroline, net toen hij erin was geslaagd de ultieme baan als docent op Quantico te vinden – althans, voor hem was dat de ultieme docentenbaan – besloten dat ze wilde scheiden. Ze had op al zijn gereis gereageerd door zelf veel op pad te gaan als CEO van een groot reclamebureau. Haar verzoek – zorg ervoor dat je niet meer het veld in hoeft zodat je uit de buurt van moordenaars kunt blijven – kwam niet voort uit bezorgdheid om de veiligheid van hun dochter, zoals hij eerst had gedacht, maar uit een vreemd soort afgunst. Ze wilde het avontuur, en niet de verantwoordelijkheden die bij het ouderschap hoorden.

In plaats daarvan was het Tully die zich constant zorgen maakte dat zijn baan Emma in gevaar kon brengen, wat inderdaad al een paar keer was gebeurd. En wat nu ook weer het geval zou kunnen zijn.

Hij hield er niet van om rond te sluipen terwijl Emma slechts een paar meter verderop was. Maar als iemand Maggies huis in de gaten hield, moest hij erachter zien te komen waarom. Was het mogelijk dat dezelfde kerel die Maggie en Cunningham naar het huis van de Kellermans had gestuurd, zich nu hier bevond? Misschien hadden Tully en Emma zijn plannen in de war gestuurd.

Hij bleef in elkaar gedoken in de schaduwen en onder de naaldbomen aan de buitenkant langs het hek lopen. De paar gietijzeren straatlantaarns waren slechts decoratief van aard met hun zwakke gele schijnsel en droegen bij aan het valse gevoel van veiligheid dat deze chique buurt met zijn dure alarmsystemen uitstraalde. Het was niet zo moeilijk om de auto ongezien te benaderen.

Hij stak zijn hand in zijn jas en legde zijn vingers rond de kolf van zijn Glock. Nadat hij rechtop was gaan staan, liep hij nonchalant langs de laatste struiken. Toen hij bij de auto was aangekomen, liep hij er snel omheen en haalde zijn pistool tevoorschijn. Voordat de chauffeur ook maar kon opkijken, had Tully de Glock al samen met zijn badge tegen de ruit geduwd.

Op het moment dat de man het raampje naar beneden rolde, was hij al hoofdschuddend zijn wapen weer aan het opbergen.

‘Wat doe jij in vredesnaam hier, Morelli?’