Hoofdstuk 18

Reston, Virginia

Emma Tully haalde de brief uit de vergeelde envelop. In eerste instantie had de stapel enveloppen, die met een oranje elastiek bij elkaar werd gehouden, haar aandacht getrokken omdat op de bovenste een postzegel van twintig cent zat met een beeltenis van een vrouw: Ethel Barrymore. Van Ethel Barrymore had ze nog nooit gehoord. Was ze misschien Drews grootmoeder? Het deed er niet toe. Wat Emma niet kon bevatten, was dat er ooit postzegels van twintig cent waren geweest.

Ze vroeg zich af of de enveloppen lang geleden in de vergetelheid waren geraakt. De laatste keer dat ze in haar moeders huis in Cleveland was geweest, had ze de stapel gevonden. De samengebonden bundel was achter in de la van het bureau in de logeerkamer gestopt. Vergeten misschien, maar belangrijk genoeg om te bewaren. En haar moeder was absoluut niet iemand die van alles verzamelde. De brieven lagen zelfs op chronologische volgorde. Ook dat was iets wat haar moeder niet zou doen, tenzij ze speciaal waren.

Emma kende niemand die nog echte brieven schreef. Dit was een leuke verrassing. Vooral als haar vermoedens waar bleken te zijn. Waren dit oude liefdesbrieven die haar vader voor hun huwelijk aan haar moeder had geschreven? Dat zou waanzinnig romantisch zijn. Het was alsof je een kijkje in je eigen geschiedenis kon nemen.

Ze nestelde zich in haar kussens.

26 augustus, 1982

Lieve Liney,

Ik ben gisteren rond acht uur veilig aangekomen. Je had je geen zorgen hoeven maken, hoewel ik nu wel wil toegeven dat ik een beetje zenuwachtig was over het vliegen. Ik weet dat ik je heb verteld dat het me niets deed, en ik weet dat ik gelijk heb over de kans dat er binnen een paar maanden twee grote vliegtuigongelukken plaatsvinden. Dat gebeurt gewoon niet. Maar een aantal minuten, terwijl we op de startbaan van O’Hare stonden te wachten, moest ik toch even denken aan alle brandende lichaamsdelen die op die wijk in New Orleans terecht zijn gekomen. Toen heb ik mezelf gewoon voorgehouden dat ik de kerel ga zijn die erachter komt wat er mis is gegaan.

Je zou het hier moeten zien. Quantico is als een compleet stadje, verborgen in een naaldbos. Ik denk dat ik legerbarakken had verwacht of zoiets.

Mijn slaapkamer is niet groot en ik moet hem delen met twee anderen, maar dat is niet erg. De andere kerels lijken wel aardig. We willen allemaal graag bij de FBI werken, dus dat hebben we gemeen.

Het is grappig, want we hebben elkaar bijna meteen bijnamen gegeven. Dat is niet helemaal waar, Razzy kwam met de zijne en vond dat we er allemaal eentje moesten hebben. Dus Reggie heet nu JB, want die vent vreet Jelly Beans alsof zijn leven ervan afhangt. Echt, hij heeft volgens mij een zak van twee kilo meegenomen. Hij zegt dat president Reagan er ook verzot op is. Ik weet niet of dat waar is. Op het vliegveld heb ik de nieuwste Time gekocht omdat er een interview met Reagan in stond. Ze hadden het nergens over snoep. Alleen over de recessie en dat hij met de koningin paard heeft gereden. O, en mijn bijnaam – die raad je nooit. Ik word Indy genoemd. Ja, oké, natuurlijk omdat ik uit Indiana kom. Deze kerels hebben geen idee waar Indiana ligt, laat staan Terre Haute.

Ik weet dat ik je een keer heb verteld dat ik een hekel aan bijnamen heb. Dat herinner je je nog, toch? Voornamelijk omdat mijn vader me vroeger ‘sukkel’ of ‘kluns’ noemde. Dat soort stomme namen. Maar deze bijnaam vind ik niet erg. Eigenlijk vind ik hem best wel leuk. Hij doet me denken aan Indiana Jones. Dat was de tweede film die we samen hebben gezien, weet je nog? Natuurlijk weet je dat nog. Hoe zou je dat kunnen vergeten?

Nou ja, ik vind het idee wel aardig om geassocieerd te worden met een kerel die een zweep bij zich heeft en het meisje krijgt zonder daar veel moeite voor te hoeven doen. Dat past meer bij me dan wat mijn vader voor me in gedachten had. Vanochtend ging hij nog steeds tegen me tekeer omdat ik het familiebedrijf in de steek liet. Hé, ik lijk zelfs een beetje op Harrison Ford, vind je niet? Indiana Jones, Indy, komt beslist meer overeen met wat ik voor mezelf in gedachten heb.

Ja, Quantico is pas het begin van mijn geweldige carrière. Ik heb grote plannen.

Groetjes,

Indy

Emma begon de volgende brief tevoorschijn te halen maar stopte toen ze de voordeur hoorde. Voetstappen kwamen recht op haar kamer af. Wat nu te doen? Ze graaide de enveloppen bij elkaar en stopte ze onder haar dekens.

‘Dag, honnepon!’ riep haar vader. Hij klonk niet boos.

Ze slaakte een zucht van opluchting.

‘Maggie heeft me gevraagd iets voor haar te doen. Heb je zin om met me mee te gaan?’

Normaal gesproken zou ze kreunen en een of ander excuus verzinnen. Maar deze avond vond ze het niet erg. Misschien was ze benieuwd of ze een spoortje van Indiana Jones in hem kon ontdekken.