Hoofdstuk 40

North Platte, Nebraska

Patsy Kowak keek uit naar de zaterdagochtenden. Ze haalde haar dochter op, en daarna gingen ze samen de stad in voor hun boekenclub. Normaal gesproken ontbeten ze met zijn allen in het café. In de hoek stond een tafel waar ze alle zeven aan pasten. De eigenaar van de plaatselijke boekwinkel, A to Z Books, deed aanbevelingen, en de afgelopen twee jaar had hun club boeken gelezen die Patsy nooit zelf zou hebben uitgekozen. De selectie van deze week was geschreven door een plaatselijke auteur, een schrijfster van detectives, genaamd Patricia Bremmer. Patsy had het in twee dagen uitgelezen, deels omdat Ward niet tegen haar praatte. Als de stilte nog langer voortduurde, zou ze bergen werk kunnen verzetten.

Nog maar een week tot de bruiloft. Ze moest toegeven dat ze opgewonden was, niet alleen vanwege haar zoon en het feest, maar ook omdat ze weg kon. Hoeveel ze ook van haar huis en de boerderij hield, ze wilde graag eens wat anders zien. Het was eeuwen geleden dat Ward en zij ergens naartoe waren gegaan. Goed, het was Cleveland maar, met een overstap op O’Hare, maar zelfs Cleveland klonk op dit moment exotisch. En hoewel weinig familie en vrienden uit Nebraska de reis zouden kunnen maken, had Conrad haar verteld dat er meer dan tweehonderd mensen, voornamelijk vrienden en collega’s, zouden zijn. Patsy kon zich niet voorstellen dat zelfs een farmaceutische adjunct-directeur en de CEO van een reclamebureau zoveel vrienden en collega’s zouden hebben. Maar Conrad was blij en gelukkig, en dat was het belangrijkste. Deze vrouw maakte haar Conrad gelukkig, en daar was tot nu toe nog niemand anders in geslaagd.

Patsy haalde een borstel door haar haar. Het zag er niet slecht uit, ondanks het feit dat ze er soms gewoon stukken afknipte als die haar in de weg zaten. Het was een nerveuze tic, die erger werd wanneer ze onder spanning stond. Ward kon het altijd meteen merken wanneer ze een slechte dag had. Eerder deze week had hij gevraagd of haar pony korter was. Zijn reactie op haar simpele ‘ja’ was een knikje geweest, waarna hij was gevlucht.

Nu was het echter niet haar haar, maar waren het haar handen die haar zorgen baarden. Ze waren nog roder en hadden meer kloofjes dan gebruikelijk, doordat ze de paarden had afgeborsteld en hard in haar groentetuin had gewerkt. Ze ruilde de borstel om voor een manicuresetje en ging haar gehavende huid te lijf, in een poging haar vingers toonbaarder te maken, maar het resultaat was dat er eentje begon te bloeden.

Al tijden had ze geen professionele manicure meer gehad, maar ze wist dat daar geen sprake van kon zijn. Ward had haar al een preek gegeven over haar uitgaven. Ook dit was zijn manier om zijn bezwaren tegen het huwelijk kenbaar te maken, want ze had alleen een nieuwe jurk en koffers voor deze reis gekocht. Ze weigerde om hun oude, versleten kofferset zelfs maar tevoorschijn te halen. De koffers waren antiek en hadden niet eens wieltjes. Geen wonder dat Conrad ervan overtuigd was dat zijn vader zich alleen met geld bezighield. Wat haar deed denken: ze had bijna niets meer en zou geen tijd hebben om bij de bank langs te gaan.

Ze opende de onderste la van haar toilettafel en haalde de vierkante doos tevoorschijn die ze voor munten en sieraden gebruikte. Daar had ze ook de plastic zak met het geld van Conrad verstopt. Ward zou nooit door haar laden snuffelen, dus wist ze dat het daar veilig lag. Eigenlijk had ze het geld niet willen gebruiken. Ze kon na het ontbijt langs de bank gaan en het later terugleggen. Het kon toch geen kwaad om het te gebruiken en dan weer terug te leggen?

Ze opende de plastic zak, stak haar hand erin en haalde er een biljet van twintig dollar uit.