Hoofdstuk 58

Reston, Virginia

Zonder haar vader thuis had Emma de hele middag doorgebracht met het lezen van de brieven van Indy aan Liney. Hij had haar bijna elke dag van september geschreven: over het leven in Quantico, de zaken waaraan hij werkte, zijn vrienden Razzy en JB. Sommige waren lang en een beetje warrig, andere kort maar lief. Eerlijk gezegd vond ze het sowieso heel lief dat hij elke dag met Liney moest praten, al was het dan via een brief.

In het begin had Emma niet begrepen waarom ze elkaar niet gewoon belden, totdat ze erachter kwam dat ze toen nog geen mobiele telefoons hadden gehad. En interlokale telefoontjes waren duur. Wat een achterlijke tijd!

26 september 1982

Lieve Liney,

Ik ben een paar dagen in Chicago. Vreselijk dat ik hier ben en jij voor dat kunstsymposiumgedoe in Ohio. Ik kan niet geloven dat we elkaar dus niet zullen zien, maar waarschijnlijk is het maar beter. Ik ben hier voor een zaak, weet je. Geheim. Dus ik kan je er niets over vertellen. Zelfs mijn ouders weten niet dat ik hier ben. Hoewel ik je wel een ander klein geheimpje zal vertellen. Ik ben van plan om zondagochtend naar hun huis te rijden, wanneer ze allemaal in de kerk zitten, en ze iets te geven. Misschien dat ze me dan met rust laten.

O, en Liney: het is nog niet in het nieuws, maar koop of slik niet van die extra sterke Tylenolcapsules. Vraag me niet waarom of hoe ik dat weet, maar neem gewoon helemaal geen Tylenol, oké? Ik meen het. Zeg tegen niemand dat ik je heb gewaarschuwd, maar er gaat binnenkort tumult ontstaan. Ik had je zelfs dit eigenlijk niet mogen vertellen.

Liefs,

Indy

Emma bladerde door de vorige brieven. Wow, dacht ze, dit is de eerste keer dat hij met ‘Liefs, Indy’ had ondertekend. Ze vroeg zich af waarom. Het was niet alsof hij het benadrukte, hij had gewoon zo ondertekend. Misschien miste hij haar heel erg.

Eigenlijk wilde ze meteen door naar de volgende brief, maar ze stopte toen ze de datum daarop zag: 24 december 1982. Ze bekeek de resterende enveloppen. Had ze die verkeerd gesorteerd? Er waren er nog maar drie over. Dus er ontbraken er een paar. Haar moeder was niet de meest georganiseerde persoon ter wereld. Hoe anders kon ze verklaren dat Indy haar moeder had verteld dat hij haar lief vond, waarna hij twee maanden niet meer had geschreven?

Ze opende de envelop van 24 december en ontdekte slechts een kerstkaart. Geen brief. Op de kaart stond: Gelukkig kerstfeest, Indy. Verder niets. Niet eens: Liefs, Indy.