Hoofdstuk 31

Platts hart bonkte bij elke voetstap. Hij voelde de adrenaline, een mengsel van angst en hoop, door zijn lijf stromen, waardoor zijn uitputting minder werd.

De gangen waren stil, soms donker. In plaats van de lift nam hij de trap. Hij had de beweging nodig. Toen hij zichzelf erop betrapte dat hij twee treden tegelijk nam, dwong hij zich ertoe het rustiger aan te doen, hoewel hij eigenlijk het liefst was gaan rennen.

Dokter Drummond had gezegd: ‘Dokter McCathy wil dat je naar de vierde verdieping komt. Hij zei dat je dit met eigen ogen moet zien.’

In het beste geval deed McCathy, zoals gewoonlijk, melodramatisch. In het slechtste geval had McCathy iets gevonden wat het melodrama rechtvaardigde.

In tegenstelling tot wat hij agent O’Dell had verteld, had Platt bepaalde conclusies getrokken uit de korte tijd waarin hij Ms. Kellerman had kunnen onderzoeken en observeren. Ze had bloed opgegeven en had problemen met haar ademhaling gehad, samen met rode ogen en duidelijk ernstige maagpijn. Door de hoge koorts en het aantal dagen dat ze koorts had gehad, waren er koortsblazen in haar mond ontstaan.

Haar bevuilde beddengoed wees op overgeven en diarree. Daardoor was ze in de vierentwintig uur voordat ze in dit ziekenhuis was beland zo verzwakt geraakt dat ze het bed niet meer uit had kunnen komen. Ze was in shock en reageerde verward of helemaal niet. De eerste testen hadden aangegeven dat haar nieren op het punt stonden het te begeven. Als zijn inschatting juist bleek te zijn, zouden haar andere organen snel volgen.

Vanwege de ernst van haar symptomen had hij de mogelijkheden, de biologische wapens die een terrorist zou kunnen gebruiken, tot drie teruggebracht. Geen van die drie kon gemakkelijk behandeld worden. Een antraxinfectie kon, afhankelijk van de vorm, met antibiotica onder controle worden gehouden. Hopelijk konden ze ervoor zorgen dat de sporen zich niet verder verspreidden dan Ms. Kellermans huis en degenen die al geïnfecteerd waren. Ook bij ricine moesten ze er vooral voor zorgen dat het zich niet verder verspreidde. Maar als ricine werd ingenomen, was het een dodelijk gif dat een pijnlijke dood veroorzaakte. Over de derde mogelijkheid wilde hij eigenlijk zelfs niet nadenken. Als de terrorist erin was geslaagd een besmettelijke ziekte te gebruiken, zoals tyfus of een virus als Marburg of – de hemel verhoed – Ebola, dan zou behandeling of voorkoming van verdere verspreiding misschien onmogelijk zijn. Ms. Kellermans huis zou een gevarenzone zijn, en iedereen die bij haar of haar woning in de buurt was gekomen, zou een wandelende epidemie kunnen vormen.

Toen Platt op de vierde verdieping was aangekomen, ging hij langzamer lopen. De procedure was dat McCathy in een ruimtepak in het lab met risiconiveau vier de objectglaasjes klaarmaakte en verzegelde. Wanneer de glaasjes eenmaal verpakt en verzegeld waren, konden ze er zonder risico op blootstelling naar kijken. Platt wist dat hij McCathy nu in het lab met risiconiveau drie zou vinden, waar de elektronenmicroscoop stond. De kostbare metalen toren was net zo groot als Platt zelf. Door de lichtstraal die het instrument produceerde, werden microscopische cellen uitvergroot tot geografische landschappen.

In de sluis deed Platt zijn spijkerbroek en T-shirt uit en trok hij een steriele overall, rubberen handschoenen en schoenovertrekken aan, zette een beschermbril op en deed een mondkapje voor. Daarna voegde hij zich bij McCathy.

De microbioloog zat aan de hoge tafel over de binoculaire lens van de microscoop gebogen. Toen hij opkeek, zagen zijn ogen er wild en abnormaal groot uit. Onder zijn beschermbril droeg hij een gewone bril met dikke glazen. Zijn gezicht en zelfs zijn papieren mondkapje waren nat van het zweet. Zijn keurig geknipte baardje stak onder het mondkapje uit, waardoor hij eruitzag als een krankzinnige wetenschapper. Normaal gesproken zou Platt dit afgedaan hebben als een onderdeel van McCathy’s melodrama, maar deze keer ging zijn hart er nog harder van bonken.

‘Het is niet goed,’ zei McCathy. ‘Het is absoluut ongelofelijk. Het zou zelfs ongelofelijk mooi zijn als het niet zo verrekte dodelijk was.’

‘Wat?’

‘De cellen van Ms. Kellerman. Ze barsten open door wormen.’

‘Wormen?’ Het gebonk in Platts borstkas sloeg over naar zijn hoofd. ‘Dat kan niet.’ Het moest een vergissing zijn.

‘Kijk zelf maar,’ zei McCathy, waarna hij overeind ging zitten en zijn stoel opzijschoof zodat Platt door de microscoop kon kijken.

Platt slikte moeizaam en kwam dichterbij. Stelde de scherpte in. Probeerde zijn zweterige handpalmen in de rubberen handschoenen te negeren. Hij haalde diep adem en drukte zijn beschermbril tegen de lens van de microscoop. Wat hij zag leek op spaghetti, of op dunne kronkelige slangetjes. Uit hun zijkanten kwamen draadjes. Ze duwden tegen de celwand, zich losmakend uit een klont in het centrum van de cel.

Platt dwong zich ertoe rustig adem te halen. Zonder te bewegen, nog steeds door de lens starend, zei hij: ‘Hoe zit het met besmetting door ons eigen lab?’

‘Onmogelijk. Onze monsters zitten in vriezers, gescheiden van dit lab door drie muren biobeveiliging.’

‘Het zou iets anders kunnen zijn.’ Maar Platt kon niets bedenken. De cel leek ontploft te zijn en het krioelde nu van de wormen, een verwarde kluwen slangetjes. ‘Ze vormen niet echt lussen. En ze zijn te lang. Zou er geen krul aan het eind moeten zitten?’

‘Voor zover ik weet, is er maar één ding dat er zo uitziet, of het nou lussen vormt, krult of kronkelt,’ zei McCathy. ‘Jaren geleden heb ik Marburg gezien. Monsters genomen tijdens een uitbraak langs de Congo. Veegde de bevolking van een heel dorp in een paar weken van de kaart.’

Platt had iets soortgelijks gezien. De quarantaine waarover hij agent O’Dell had verteld, was het resultaat geweest van een uitbraak van Lassakoorts, ook een enkelvoudig RNA-virus. Maar Lassa deed cellen niet op deze manier ontploffen.

‘Hoe kunnen we het bewijzen? En dan bedoel ik niet door het gewoon door de elektronenmicroscoop te halen. Ik bedoel zonder dat er enige twijfel kan bestaan. We moeten honderd procent zeker zijn,’ zei hij. Ze konden niet nog meer tijd verspillen.

‘We kunnen Ms. Kellermans cellen op het echte virus leggen.’

‘Wat moeten we dan precies doen?’

‘We nemen nog meer van haar bloedserum en druppelen dat op cellen, op monsters uit onze vriezers, monsters waarvan we weten dat ze het echte virus bevatten. Als die oplichten…’ McCathy haalde zijn schouders op. ‘…dan heb je je bewijs, zonder enige twijfel.’

‘Wat hebben we in de vriezer?’

‘Marburg, Ebola Zaïre, Lassa en Ebola Reston.’

‘Hoelang gaat het duren?’

‘Ik kan nu meteen mijn pak aantrekken,’ zei McCathy op zijn horloge kijkend. ‘Het duurt ongeveer dertig tot veertig minuten om de stalen uit de vriezer klaar te maken. Als ik Ms. Kellermans cellen eenmaal op het echte virus heb gedruppeld, kost het nog maar een paar minuten.’

‘Oké, laten we aan het werk gaan.’

‘Wacht even. In niveau vier werk ik in mijn eentje.’

Dat McCathy zelfs op een moment als dit nog protesteerde, verbaasde Platt niet. Hij bleef kalm en rustig. Hij verhief zijn stem niet en liet geen spoortje boosheid doorschemeren toen hij zei: ‘Deze keer niet.’