Hoofdstuk 50

Reston, Virginia

Tully rommelde in de keukenkastjes. Ze moesten papieren bordjes hebben. Hoe konden ze geen papieren bordjes hebben?

Emma leunde over de ontbijtbar en keek toe. Toen vroeg ze totaal onverwacht: ‘Hoe hebben mamma en jij elkaar ontmoet?’

‘Sorry?’ De vraag verraste hem zo dat hij zijn hoofd tegen een open deurtje stootte.

‘Mamma. Waar heb je haar leren kennen?’

‘Volgens mij was het op een feest.’ Hij deed het voorkomen alsof de ontmoeting helemaal geen diepe indruk op hem had gemaakt, in plaats van eraan toe te voegen dat Caroline een lichtblauw truitje met een parelketting had gedragen. Zo’n chique en elegante vrouw had hij nog nooit ontmoet, herinnerde hij zich dat hij toen had gedacht. ‘Ze was met een vriend van mij.’

‘Je hebt haar van hem af gepikt?’

Hij vond een ongeopend pak papieren borden. ‘Niet echt,’ vertelde hij zijn dochter. ‘Ik denk dat ze me charmant vond of zo.’

Hij haalde een pot hete pepers en een pot geraspte Parmezaanse kaas tevoorschijn, en herinnerde zich plotseling dat Caroline een hekel had aan pepertjes op haar kant van de pizza. Toen besefte hij dat hij niet wist of Gwen van pittig of van geraspte Parmezaanse kaas hield. Desondanks zette hij alles klaar.

‘Wanneer ben je daarmee opgehouden?’ vroeg Emma.

‘Waarmee?’

‘Met charmant zijn.’

Hij stopte met in de kasten rommelen en keek haar over zijn schouder aan. ‘Dat moet je aan je moeder vragen.’ Daarna draaide hij zich om, zodat hij haar zijn volle aandacht kon geven. ‘Waarom die plotselinge belangstelling? Ik dacht dat je blij was dat je moeder weer ging trouwen.’

‘Ik denk dat ik blij ben dat zij gelukkig is. Het is alleen… Ik weet het niet. Hij is zo anders dan jij.’

‘Kennelijk wilde je moeder iets anders.’

‘Ik denk het. Maar hij is zo’n sukkel.’

Hierdoor moest Tully glimlachen. ‘Dus ik ben geen sukkel?’

‘Absoluut niet. Jij bent… Ik weet het niet, een soort Indiana Jones.’

‘Indiana Jones?’ Dat leek een gekke vergelijking voor zijn tienerdochter, maar toen herinnerde hij zich dat er een nieuwe film in de serie was uitgebracht. Vreemd dat zijn dochter hem met iemand vergeleek, ook al was het dan een filmpersonage, die hij werkelijk kende.

‘Indiana Jones. Ruig, maar cool, niet altijd even handig maar grappig… en dat allemaal op een goede manier.’

‘Nou ja, Conrad maakt je moeder gelukkig. Dat is het belangrijkste, toch?’

‘Ja, dat zal wel.’ Ze liep nu rond de ontbijtbar en begon hem te helpen door servetten en bestek neer te leggen. ‘En dokter Patterson? Ik neem aan dat zij jou gelukkig maakt?’

Tully zag haar een lok achter haar oor stoppen terwijl ze glazen uit de kast pakte.

‘Ja, dat doet ze.’

‘En hoe zit het met Maggie?’

‘Hoe bedoel je?’

Emma haalde haar schouders op. Ze vermeed hem aan te kijken. Nogmaals streek ze haar haar naar achteren. ‘Volgens mij is ze niet in die Nick geïnteresseerd.’

‘Waarom denk je dat?’

‘Nou ja, denk eens even na! Hij wist niet eens dat ze niet thuis zou komen. Het was duidelijk dat ze hem niet had gebeld.’

‘Goed punt.’ Tully knikte en stelde zichzelf gerust. Hij had Morelli niet verteld waar Maggie was of waarom hij haar hond meenam omdat hij hetzelfde had bedacht als Emma: als Maggie wilde dat de kerel het wist, zou ze het hem zelf hebben verteld.

‘Jij mag haar, hè?’

‘Maggie? Natuurlijk mag ik haar. Honnepon, Maggie is mijn partner, mijn collega.’

‘Mam heeft een tijdje samen met Conrad gewerkt, voordat ze iets met elkaar kregen.’

‘Dat was anders.’ Waar dit ineens allemaal vandaan kwam, wist hij niet precies. ‘Ze werkten niet voor hetzelfde bedrijf. Je moeder is de CEO van een reclamebureau. En hij is adjunct-directeur van een farmaceutisch bedrijf.’

Hij opende de koelkast om te kijken of er frisdrank was, terwijl hij Emma eigenlijk wilde vragen om te gaan zitten en uit te leggen wat er aan de hand was. Maar hij wist beter, want dan zou ze nooit meer vragen stellen. ‘Maggie en ik zijn bevriend,’ zei hij, en hij deed een stap opzij om de ijsblokjesmaker te controleren. ‘Je vindt Gwen echt aardig. Dat beloof ik je.’

Ze haalde haar schouders op, alsof het er niet toe deed. Schudde haar haar naar achter om dat nogmaals te benadrukken.

Alsof het was afgesproken ging op dat moment de deurbel, en Harvey kwam naar de keuken gesneld. Hij rende rondjes om Emma om zich ervan te verzekeren dat alles goed met haar was. Emma glimlachte, maar Tully wist dat het vanwege Harvey was en niet vanwege iets wat hij had gezegd. Hij liep naar de deur en haalde diep adem toen hij uit het zicht van Emma was. Alles zou in orde komen. Natuurlijk zouden de twee vrouwen om wie hij gaf, elkaar aardig vinden.