Hoofdstuk 51

Razzy’s

Pensacola, Florida

Rick Ragazzi kon niet geloven hoeveel pech hij had. Net toen de koelkast gerepareerd was – voor zevenhonderdzevenentachtig dollar maar liefst – belde zijn beste ober om te vertellen dat hij deze avond niet kon werken. Iets over een jetski-ongeluk, en dat hij zich nu op de afdeling Spoedeisende Hulp van het Baptist Hospital bevond.

Zaterdagavond was absoluut de ergste avond om een vervanger te vinden, wat betekende dat hij zelf zou moeten invallen. En hij voelde zich klote, had ernstige griepverschijnselen: koorts, hoofdpijn, spierpijn en een bloedneus die net lang genoeg ophield om bestellingen te kunnen opnemen. Zodra hij in de keuken was, begon het echter weer te stromen.

Joey zat hem ongenadig te pesten, noemde hem een cocaïnejunk omdat hij wist dat het geen kwaad kon. Rick was net zo min een cocaïnejunk als Joey een misdienaar. Tot de vierde of vijfde keer was het grappig, maar daarna werd zijn neef bezorgd. Op een gegeven moment greep hij Ricks arm en nam hij hem apart.

‘Wat is er aan de hand, kerel? Gaat het? Je ziet er belabberd uit.’

‘Gewoon een virus,’ vertelde Rick hem.

Toen realiseerde hij zich dat hij waarschijnlijk zijn pech op de klanten overbracht. Hij moest voorzichtiger zijn. Per ongeluk had hij al een vinger in iemands soep gestoken. En een klein jongetje aan tafel vijf bleef maar frietjes in Ricks oor stoppen, elke keer als hij over hem heen leunde om de rest van zijn familie te bedienen. Wie weet wat er nog meer gebeurd was? Hij voelde zich niet goed. Het was moeilijk om zich te concentreren. Tegen het eind van de avond was het moeilijk om zich er zelfs maar druk over te maken.

Joey nam Rick weer apart toen de mensen voor het toetje binnenkwamen. Hij liet hem een stroperig mengsel drinken dat naar drop en koffie smaakte.

‘Mijn vader zweert bij dit spul,’ vertelde Joey hem. ‘Hij beweert dat het alles geneest, van een kater tot antrax. De kater klopt, kan ik getuigen. Gelukkig heb ik geen idee waar het de antrax betreft.’

‘Waar heb je het over? Oom Vic is nog nooit één dag dronken of ziek geweest.’

‘Ja hoor,’ zei Joey. ‘Mijn moeder zegt dat hij voor zijn FBI-dagen een echt feestbeest was.’

Het schoot door Ricks hoofd dat Joey zo niet trots dan in ieder geval een beetje tevreden klonk.

‘We kennen hem gewoon als Mr. FBI,’ vervolgde Joey. ‘Mr. Macho Rotzak, Mr. Mijn-Manier-van-Veel-Plezier.’

‘Je klinkt teleurgesteld.’

‘Neuh. Ik ben niet teleurgesteld. Ik zou gewoon willen dat hij zich af en toe herinnerde dat hij niet altijd perfect is geweest.’

Rick zag Joey terug naar zijn soufflé gaan. En meer dan ooit besefte hij dat hij zijn neef nooit zou kunnen vertellen over de duizend dollar die zijn vader had gestuurd.