Hoofdstuk 32

Saint Francis Hospital

Chicago

Dokter Claire Antonelli arriveerde vroeg voor haar ochtendronde, hoewel ze het ziekenhuis pas zes uur geleden had verlaten. Ze had net genoeg tijd gehad voor een dutje, schone kleren en een kus op het voorhoofd van haar slapende puberzoon, die met een kreun had geprotesteerd. Maar daarna had hij geglimlacht – zonder zijn ogen te openen – en geinformeerd of ze iets had gegeten.

‘Wie zorgt er voor wie?’ had ze gevraagd.

Weer had hij geglimlacht, waarna hij zich met nog steeds gesloten ogen had omgedraaid en iets had gemompeld over een stuk pizza dat hij voor haar had bewaard.

In de keuken had ze de pizzapunt gevonden, die ze onderweg terug naar het ziekenhuis had opgegeten en met haar gebruikelijke ochtend-Diet Pepsi had weggespoeld.

Nu beende ze door de steriele gangen. De uitputting van de voorbije week was nog niet verdwenen, maar ze voelde zich licht verfrist, als een oud vaatdoekje dat net gewassen was: hier en daar wat versleten, maar klaar om weer aan het werk te gaan. Toch was ze blij dat ze haar flitsende hoge hakken voor een paar comfortabele wandelschoenen had omgeruild.

Haar nieuwste patiënt, een klein kereltje van drie pond, had ze al bezocht. Baby Haney, zoals hij bekend stond aangezien hij nog geen voornaam had, werd door het personeel ‘bruller’ genoemd, want dat was het enige wat hij had gedaan sinds hij op de wereld was gekomen. Nu sliep hij dan eindelijk, met alle draadjes van de monitoren op zijn kleine lijfje geplakt. De monitoren lieten precies zien wat Claire wilde zien. Het jochie deed het goed voor iemand die veel te vroeg op de wereld was gekomen.

De patiënt voor wie Claire eigenlijk zo vroeg naar het ziekenhuis was gekomen, zou zich niet zo snel beter voelen of gestabiliseerd kunnen worden. Markus Schroder had toegestaan dat Claire hem twee dagen eerder in het ziekenhuis had opgenomen, hoewel toegestaan niet helemaal het juiste woord was. Feitelijk had zijn vrouw Vera hem met dreigementen overgehaald. In minder dan vierentwintig uur was hij te zwak en verward geworden om nog langer met zijn vrouw of zijn dokter te kunnen redetwisten. Wat Claire vooral frustreerde was dat ze, na een hele lading testen te hebben gedaan, nog steeds geen idee had wat er aan de hand was met de vijfenveertigjarige man, die tot een week daarvoor, in zijn eigen woorden, ‘zo gezond als een jonge bink’ was geweest.

Door vroeg te komen hoopte ze met Markus alleen te kunnen praten, voordat zijn vrouw arriveerde. Vera had de beste bedoelingen, maar ze had ook de irritante gewoonte om voor haar echtgenoot antwoord te geven, zelfs wanneer hij helemaal helder was. Claire had antwoorden nodig en ze hoopte dat Markus haar die zou kunnen geven.

Ze stopte even bij de balie en haalde zijn dossier tevoorschijn om te kijken of de resultaten van het lab al binnen waren. Voordat ze de map had kunnen doorbladeren, kwam er een kleine verpleegster in groen gebloemde operatiekleding de hoek om.

‘De huiduitslag is erger geworden,’ zei Amanda Corey.

‘Hoe zit het met zijn koorts?’

‘Is naar boven de veertig graden geschoten. We hebben hem aan een infuus liggen, maar hij blijft overgeven.’ De verpleegster wees naar een plastic fles met een rode draaidop. ‘Ik heb wat voor je bewaard.’

Claire bestudeerde de inhoud van de fles, een rood-zwarte vloeistof waarin een paar brokjes dreven, hoewel Claire wist dat de man niets meer in zijn maag had. Dit zag er niet goed uit. Ze was blij te zien dat zuster Corey de fles in twee plastic zakken had gedaan en er al een etiket voor het lab op had geplakt.

‘Is er de afgelopen nacht nog iets uit het lab gekomen?’

Met één vinger in de lucht liep Corey naar de andere kant van de balie. ‘Ik zag Jasper ongeveer een uur geleden wat papieren afleveren.’ Ze pakte een stapel documenten uit een bak achter de balie. ‘Laten we eens kijken of jouw kerel ertussen zit.’ Halverwege de stapel haalde ze drie vellen ertussenuit en overhandigde die aan Claire.

Claire hoefde ze niet nauwkeurig te bestuderen. De vinkjes waren duidelijk zichtbaar, allemaal in de kolom ‘negatief’. Normaal gesproken zou ze blij zijn geweest, opgelucht. Geen enkele dokter wilde dat een van haar patiënten positief testte voor geelzucht, galstenen, malaria of een leverabces. Maar in dit geval voelde het aan alsof er een zwaar gewicht op haar schouders was gelegd. Ze woelde met haar vingers door haar korte donkere haar, hoewel ze haar algehele frustratie niet aan Amanda Corey toonde.

‘Bedankt,’ zei ze eenvoudigweg, waarna ze zich omdraaide en de gang uit liep, door het dossier bladerend op zoek naar iets, íéts wat ze gemist kon hebben.

Haar patiënt had een gevaarlijke infectie die niet op antibiotica reageerde. Ze kon de bron van de infectie niet vinden. Nu gaf hij stukjes van zijn maagwand op, was haar conclusie na de inhoud van de fles te hebben gezien. Ze had geen ideeën meer over. Hopelijk kon Markus haar helpen, niet alleen omdat ze geen ideeën meer had, maar ook omdat er nog maar weinig tijd overbleef.

Ze vond hem liggend op zijn rug, met zijn hoofd schuin naar de deur, hoewel hij niemand leek te verwachten. Hij reageerde alleen op haar binnenkomst door langzaam met zijn zware oogleden over zijn met bloed doorlopen ogen te knipperen. Zijn lippen waren gezwollen, zijn gele huid bijna geheel overdekt met paarse vlekken, alsof zijn hele lichaam bont en blauw begon te worden. Het waren eerst de rode ogen, en toen de koorts en de gelige huid geweest waardoor ze aan malaria had gedacht. Hoewel ze Markus nergens kon plaatsen waar hij met deze ziekte in contact had kunnen komen. Het mocht zomers in en rond Chicago dan tropisch aanvoelen, een malaria-uitbraak zou niet onopgemerkt blijven.

Gelukkig was St. Francis een academisch ziekenhuis en dus kon ze over snelle labresultaten beschikken, maar ze kon niet blijven raden. Ze was een huisarts wier privépraktijk haar in het ziekenhuis bracht om kinderen op de wereld te zetten, soms om niet ernstige wonden te hechten en vroege symptomen van veel voorkomende ziekten te diagnosticeren. Wat Markus Schroders immuunsysteem aan het verwoesten was, lag buiten haar expertise.

‘Goedemorgen, Markus.’ Ze liep naar zijn bed en legde een hand op zijn schouder. Lang geleden had ze geleerd dat haar patiënten het prettig vonden om zelfs maar heel even aangeraakt te worden.

Hij stak een paars gevlekte hand naar haar uit, maar voor hij kon reageren, schoot zijn lichaam naar voren. Het braaksel spetterde over de witte lakens, en de voorkant van Claires witte doktersjas was rood en zwart bevlekt met iets wat haar aan koffiedik deed denken. Maar het was door de geur dat dokter Claire Antonelli in paniek begon te raken. Markus Schroders braaksel stonk naar slachthuisafval.