Hoofdstuk 45

De Bak

Toen de telefoon deze keer ging, wilde Maggie hem wegwuiven. Ze hield haar hoofd gebogen, haar ogen gericht op het computerscherm. Zolang ze in dat computerscherm leefde, kon ze vergeten dat de kamer maar zestien passen breed en veertien passen diep was. Ze kon vergeten dat het virus zich misschien stilletjes in haar lichaam aan het vermenigvuldigen was. Door zich op haar werk te storten had ze altijd haar emoties opzij kunnen duwen, de spanning, de chaos en het gebonk in haar borst in gescheiden hokjes kunnen stoppen. Ook nu zou het werken. Het zou kunnen werken als die stomme telefoon maar ophield met rinkelen.

Nadat hij zo’n vijf keer was overgegaan keek ze eindelijk geïrriteerd op, hoewel ze nog steeds niet van plan was de telefoon op te nemen.

Toen ze de vrouw aan de andere kant van de glazen wand zag, schoof ze haar stoel naar achteren en staarde. Opeens realiseerde ze zich dat ze haar adem inhield omdat ze bang was dat ze hallucineerde. Als ze probeerde te ademen, als ze zich bewoog, zou dat beeld dan verdwijnen?

Ze stond op en veegde even langs haar vochtige ogen, voorwendend dat de vochtigheid door uitputting werd veroorzaakt en niet door emotie.

Dit was belachelijk.

Ze was hier pas vierentwintig uur, en nu al kon ze er niet meer tegen. Na de veilige haven van haar computer te hebben verlaten, griste ze de hoorn van de muur.

‘Dag meisje,’ zei Gwen Patterson, met een glimlach die haar bezorgdheid niet verborg.

De tengere, rossige blondine droeg een zwart mantelpakje met brede schouders en haar make-up was onberispelijk, ook al was het dan zaterdag. Voor de militaire wetenschappers die USAMRIID bevolkten zag ze er waarschijnlijk uit als een belangrijke Wall Streeteffectenhandelaar. Voor Maggie zag haar vriendin eruit als een reddingsboei, en ze merkte dat ze moeite had om te slikken. De zorgvuldig weggestopte emotie zat nu vast in haar keel. Ze kon er nauwelijks een simpele reactie uit krijgen.

‘Hoe ben jij hier in vredesnaam binnengekomen?’

‘Ben je gek? Ik ben de meest geliefde psychologe van de helft van de kolonels in DC’

Maggie lachte. Het voelde goed. Maar ze wist dat het niet echt een grapje was. Onder Gwens cliënten bevonden zich Congresleden, senatoren en inderdaad zelfs kolonels.

‘Mijn hemel, wat is het goed om je te zien,’ zei ze met een zucht die eindigde alsof ze naar lucht snakte. Het kon haar niet schelen dat ze zielig klonk – niet bij Gwen, alleen niet bij Gwen.

‘Heb je wat kunnen slapen?’ Gwen legde haar hand tegen het glas, alsof ze begreep dat Maggie op zijn minst het gebaar van een aanraking nodig had. ‘En heb je gegeten?’

Maggie glimlachte.

‘Serieus, heb je gegeten? Heb je iets nodig?’

Als altijd de moederkloek, dacht Maggie, terwijl ze haar hoofd schudde. Gwen Patterson was vijftien jaar ouder dan Maggie, en soms was dat in hun vriendschap te merken.

Uiteindelijk gebaarde Gwen dat Maggie moest gaan zitten. Toen Maggie zich op haar plastic stoel liet zakken, deed Gwen aan haar kant van het glas hetzelfde. Nogmaals veegde Maggie langs haar ogen. Verdorie. Ze ging niet huilen. Gek hoe vier muren achter een stalen luchtdichte deur al je emoties op scherp konden stellen en er daarna voortdurend in bleven prikken.

‘Je hebt mijn bericht gekregen. Je hebt Tully gesproken,’ zei ze.

‘Hij had me gisteravond moeten bellen.’

‘Wees niet te streng tegen hem. Cunningham en ik hebben een fout gemaakt. We hadden het door moeten hebben.’

‘Oké, vertel me alles,’ zei Gwen. Ze leunde achterover en kruiste haar benen, alsof ze in de Old Ebbit Grill, hun favoriete plek, zaten en op het punt stonden lekker lang te gaan kletsen. ‘Tot in de kleinste details, graag.’