Hoofdstuk 3

Reston, Virginia

R.J. Tully trapte keihard op zijn rem, waardoor er een gierende kettingreactie achter hem ontstond. De bestuurder uit Yukon die hem had gesneden, stak ter begroeting een vinger in de lucht, voordat hij zich realiseerde dat hij voor een rood licht zou moeten stoppen.

‘Dit is niet mijn schuld,’ zei Tully’s dochter vanaf de bijrijdersstoel. Met twee handen hield ze haar café latte omhoog. Het beschermende dekseltje zat er nog op, en ze had geen druppel geknoeid.

Tully wierp een blik op zijn eigen beker koffie, die hij zonder deksel in de bekerhouder had gezet nadat hij er melk in had gedaan. Hij vond het vreselijk om door die morsvrije deksels te drinken. Maar misschien zou het schoonmaken van de binnenkant van zijn auto hem stimuleren ze te gebruiken. Ook zijn broek zat helemaal onder de koffie.

‘Waarom zou dit jouw schuld zijn?’ vroeg hij haar, maar hij hield zijn blik gericht op de bestuurder uit Yukon, die in zijn achteruitkijkspiegel naar hem staarde. Probeerde hij Tully tot een wedstrijdje verkeersagressie te verleiden? Wat zou hij graag zijn FBI-badge tevoorschijn halen om ermee naar die idioot te zwaaien. Vooral nu de lamzak voor het rode stoplicht stond, net als de rest van de auto’s die hij had gesneden.

Tully keek even naar Emma toen ze niet antwoordde. Slokjes van haar koffie nemend, staarde ze uit het passagiersraam. ‘Waarom zeg je dat?’ vroeg hij weer.

‘Nou ja, je weet wel. Je komt te laat op je werk omdat je mij moet wegbrengen.’ Zonder hem aan te kijken haalde ze haar schouders op. ‘Dus heb je haast. Maar het is mijn schuld niet dat je te laat komt.’

‘Die idioot sneed me,’ zei Tully, er bijna aan toevoegend dat dit niets te maken had met het feit dat hij haast had. En het was beslist ook niet zijn schuld. Gelukkig hield hij zich in. Wanneer waren ze begonnen met dit schuldspel? Zijn ex-vrouw en hij hadden het de hele tijd gespeeld, maar pas nu realiseerde hij zich dat hij hetzelfde ritueel met zijn dochter was begonnen, alsof het in hun genetische opbouw zat, een onwillekeurige reactie op prikkels van buiten.

‘Het is jouw schuld niet, honnepon,’ zei Tully. ‘Je weet dat ik het niet erg vind om je naar school te brengen. Ik doe het graag. Het zou alleen prettig zijn als je me eerder waarschuwde.’

‘Andrea werd ziek. Ik heb het je verteld zodra ik het hoorde.’ De blik die ze hem toewierp, daagde hem uit haar tegen te spreken.

Hij hapte niet. Tevreden streek Emma haar lange blonde haar uit haar gezicht. Dat hing voortdurend voor haar ogen. Weer hield hij zich in.

‘Iedereen draagt het zo,’ vertelde ze Tully elke keer wanneer hij haar daarop aansprak. Hij vond het zonde dat ze haar prachtige blauwe ogen verstopte, maar ook daar zei hij nu niets over. Wanneer hij dat wel deed, rolde ze met diezelfde ogen en zuchtte ze altijd diep.

Het licht sprong op groen. Langzaam haalde Tully zijn voet van de rem, zichzelf dwingend rustig te blijven. Misschien werd de knoop in zijn nek niet veroorzaakt door de botte bestuurder uit Yukon.

De sfeer tussen Emma en hem was de laatste tijd gespannen. Ze zat in haar laatste schooljaar. Voortdurend herinnerde ze hem aan de druk waaronder ze stond, maar het enige wat hij merkte, was dat ze lol wilde trappen en met haar vrienden in het winkelcentrum of de bioscoop wilde rondhangen.

Haar nonchalante houding ten opzichte van leren, haar cijfers en haar vervolgopleiding begon hem danig te irriteren. Wanneer hij stapels brochures van universiteiten op het bureau in haar kamer legde, bedolf zij die onder exemplaren van het tijdschrift Bride and Glamour. Het feit dat ze haar moeders bruidsmeisje zou zijn, was veel spannender dan het bemachtigen van een beurs voor een goede universiteit.

Soms deed ze hem erg aan Caroline denken. Het hielp niet dat ze steeds meer op haar moeder begon te lijken: dezelfde lichte huid, het blonde haar, de saffierblauwe ogen die bijna intuïtief wisten hoe ze hem konden manipuleren. Het enige wat ze van hemzelf scheen te hebben geërfd was haar lange, wat slungelachtige figuur.

Hij zou blij zijn wanneer de bruiloft achter de rug was. Nog maar een week. Misschien zou hij het overleven. Freud had hij niet nodig om hem eraan te herinneren dat zijn dochters enthousiasme over haar moeders nieuwe huwelijk hem niet alleen dwarszat omdat ze haar studieplannen verwaarloosde.

Tully misgunde Caroline haar nieuwe huwelijk niet. Dit had niets met hun scheiding te maken. Die had jaren geleden plaatsgevonden, zó veel jaren dat hij ze na moest tellen. Nee, wat hem dwarszat was de angst dat hij zijn dochter aan Carolines nieuwe leven zou kwijtraken.

Meteen na hun scheiding had Caroline Emma naar hem toe gestuurd, zodat zij door kon gaan zonder aan haar vroegere leven te worden herinnerd. Of tenminste, dat was hoe Tully het bleef zien. Nu was iedereen opgewonden over de bruiloft en werd van hem verwacht dat hij als de stabiele factor bleef doorploeteren. Het was vreselijk dat hij zo betrouwbaar en keurig overkwam dat niemand ook maar één moment dacht dat hij dat allemaal wel eens niet zou kunnen zijn.

Hij keek op zijn horloge. Betrouwbaar, keurig en te laat. Alleen hij leek daar last van te hebben, vooral wat het te laat zijn betrof. Wanneer hij Cunningham belde om door te geven dat hij wat later zou komen, leek het zijn baas alleen maar te storen dat hij het nodig vond om hem dat te vertellen.

‘Het hoeft niet op deze manier te gaan,’ zei Emma, hem weer terughalend naar de kwestie waar hij zich nu mee bezig moest houden.

Ze schudde haar haar uit haar ogen en keek hem aan met de hoopvolle blik van een klein meisje dat alles goed wil maken. De afgelopen vier jaar hadden ze samen een heleboel meegemaakt, en Emma had gelijk, het zou niet moeten eindigen in de bitterheid die ze op het moment voelden. Niet voor het eerst was zij degene die wijs was, die hem op het juiste spoor zette, hem eraan herinnerde wat echt belangrijk was. Nee, ze hoefden niet met elkaar te bekvechten en elkaar de schuld te geven. Een wapenstilstand was hem zeer welkom.

Hij zuchtte en glimlachte naar haar, terwijl hij voor haar school stilstond. Maar voordat hij haar kon vertellen dat ze gelijk had en dat hij van haar hield, zei ze: ‘Ik zou niet afhankelijk van Andrea zijn als je een auto voor mij kocht. Dat zou het allemaal veel gemakkelijker maken.’

Dus daar ging dit om. Hij probeerde de teleurstelling niet in zijn ogen tot uitdrukking te laten komen toen ze hem een kus gaf. Ze stoof de auto uit, rugzak in de ene, café latte in de andere hand. Als hij al enige hoop op een werkelijke wapenstilstand had gehad, dan was die nu verdwenen.