Hoofdstuk 74

Tully wist dat Maggie gelijk had. Dit was persoonlijk. Hoe konden ze anders verklaren dat Caroline een pakketje met een hersluitbare plastic zak erin had gekregen? Een pakketje met Tully’s retouradres erop. Ze had hem het etiket gefaxt, en op het eerste gezicht leken de blokletters identiek aan die van het briefje in de donutdoos. Het moest dezelfde vent zijn.

Nu realiseerde Tully zich dat hijzelf een van de doelwitten kon zijn geweest. De doos met donuts. Hij was die vrijdagochtend laat op zijn werk geweest, anders had hij waarschijnlijk als eerste een donut gepakt, het briefje gevonden en op de dreiging in het huis van de Kellermans gereageerd. Dan zou hij zich nu bevinden waar Cunningham zich bevond.

Nadat hij de verbinding met Maggie had verbroken, belde hij Emma. Een automatische reactie. Ze was vandaag alleen thuis. Geen school. Herfstvakantie. Hij wilde haar vertellen dat ze het huis niet mocht verlaten. Voor niemand open moest doen. Nee, dat klopte niet. Geen pakketjes openen. Vooral niet als er geld in zat.

Haar voicemail bleef opnemen. Ze was waarschijnlijk met haar vriendinnen aan het kletsen. Verdomme! En hij was te zuinig geweest om een wisselgesprekfunctie aan hun abonnement toe te voegen.

Hij zou langs huis moeten rijden. Hoe laat kwam de post normaal? Het bloed pompte door zijn aderen. Wie was de moordenaar nog meer van plan iets aan te doen? Hij greep zijn jas en autosleutels. Terwijl hij naar de liften rende, toetste hij Gwens nummer in. Haar telefoon ging vier keer over, waarna hij de voicemail te horen kreeg. Nam niemand tegenwoordig zijn telefoon meer op?

‘Gwen, met Tully. Open geen pakketjes die je per post ontvangt. Ik leg het later wel uit. Maak gewoon niets open.’

Op de parkeerplaats belde hij Maggie terug.

‘Met Maggie O’Dell.’

‘Als ik het ben, wat is dan het verband met Chicago?’ Hij probeerde de angst in zijn stem te verbergen.

‘Zegt de naam Markus Schroder je iets?’

‘Helemaal niets. Tenminste, niet zo uit mijn hoofd.’ Hoewel het best fris was, zweette hij. Hij worstelde zich uit zijn jas en gooide hem op de achterbank.

‘Misschien ben je één van de doelwitten. Hij kan een soort zwarte lijst hebben van mensen die hem gedurende de jaren iets hebben aangedaan. Het hoeft niet te betekenen dat je iedereen op de lijst kent.’

‘Goed punt.’ Hij had de motor al gestart en zigzagde met grote snelheid het parkeerterrein af. Het was hoognodig dat hij kalmeerde. ‘Maar waarom Caroline? Ze is mijn ex-vrouw. Waarom denkt hij mij te kunnen raken door haar iets aan te doen?’

‘Misschien denkt hij dat je nog steeds om haar geeft,’ suggereerde Maggie. ‘Luister, Tully…’ Ze pauzeerde alsof ze wachtte totdat ze zijn aandacht had. ‘…heb je ooit met iemand van USAMRIID samengewerkt? Ooit een woordenwisseling of ruzie met een van hun onderzoekers gehad?’

Tully herinnerde zich zijn eerdere verdenkingen. Dat de Ebola uit een van de laboratoria van het leger kon zijn gekomen. Op dit moment vermoedde Maggie dat kennelijk ook.

‘Volgens mij niet,’ zei hij langzaam. Zijn hoofd was niet helder. Het enige wat hij wilde, was ervoor zorgen dat Gwen en Emma veilig waren. ‘Laat me erover nadenken.’