Hoofdstuk 14

Elk Grove, Virginia

Kolonel Benjamin Platt begreep dat vijftig procent van een manoeuvre waarbij een mogelijke biologische aanval beheerst moest worden, bestond uit het beheersen van de informatie. Commandant Janklow was daar heel duidelijk in geweest. Ze moesten alle voorzorgsmaatregelen nemen om de pers erbuiten te houden, en als dat niet mogelijk was, moest Platt hen ervan overtuigen dat dit een normale reactie was op een normaal verzoek. Hij mocht geen ‘alarmerende termen’ – Janklows woorden – gebruiken die paniek zouden veroorzaken; termen als ‘explosie’, ‘doodbloeden’, ‘fatale kettingreactie’, ‘evacuatie’, ‘virusuitbraak’ of ‘besmettelijk.’ En de term ‘blootgesteld’ mocht hij al helemaal onder geen beding in zijn mond nemen.

Eerlijk gezegd hadden ze geen idee of er zelfs maar een probleem wás. Platt had nog steeds hoop dat dit een soort pavlovreactie was geweest, dat iemand net wat te opgewonden was geraakt. Na de aanval met antrax in de herfst van 2001 waren er honderden nepbrieven gevolgd; pogingen om beroemd te worden of wraak te nemen. Hij wist dat er een kans van vijftig procent was dat dit in die categorie viel, dat het iemand was die op het journaal van acht uur wilde komen.

Platt zag McCathy, fronsend en in zijn baard krabbend, op hem staan wachten bij de achterdeur van de bestelwagen. Door het tikken met zijn voet toonde hij zijn ongeduld.

Toen hij er helemaal van overtuigd was dat alles en iedereen zich op zijn plek bevond, klopte hij op de achterdeur van de wagen. Binnen een paar seconden klikte er een slot open, en de metalen deur rolde zacht piepend naar boven. Platt had ervoor gezorgd dat de wagen bij de achterdeur van het huis stond. Aan de ene kant werd het zicht geblokkeerd door een schutting, en aan de andere kant door een schuur. Op deze manier konden mensen moeilijk de wagen in kijken, en konden zijzelf in drie stappen binnen zijn. Door de achterdeur kwam je eerst op een kleine overdekte veranda, waarna een andere deur toegang tot de keuken verschafte. Hij had bedacht dat ze die veranda als decontaminatieruimte konden gebruiken, wanneer ze weer vertrokken.

McCathy begon de bestelwagen in te klimmen, maar Platt hield hem tegen. ‘Ik heb de leiding, ik ga eerst. Jij volgt.’

Hij knikte en deed een stap achteruit. Het was geen beleefdheid van zijn kant. Er dreigde gevaar, en dus ging hij niet protesteren. Integendeel, hij leek eerder opgelucht.

Twee van Platts sergeanten, allebei toponderzoekers, zaten in de bestelwagen. Hij klom naar boven en trok het dikke plastic achter zich naar beneden. Daarna begon hij zich te verkleden in de steriele overall die sergeant Hernandez hem aanreikte. Zodra hij zijn riem losmaakte, wendde ze haar ogen af. Ze was jong, hij was haar chef. Over een paar seconden zou hij haar en sergeant Landis zijn leven toevertrouwen, wanneer ze zouden controleren of hij voldoende beschermd was tegen een mogelijk biologisch agens, en toch leek ze te blozen bij de aanblik van hem in zijn onderbroek. Bijna moest hij glimlachen.

Platt had twee keer zoveel vrouwen in zijn team aangenomen als zijn voorganger bij USAMRIID. Die had aan alle kanten verkondigd dat vrouwen niet in risicovolle banen konden of moesten werken, omdat ze in paniek zouden raken of hysterisch zouden worden. Platt wist wel beter en hij had alles wat zijn voorganger hem over vrouwen had geleerd, genegeerd. Op dit soort momenten, echter, werd hij door de verschillen verrast, werd hij er misschien zelfs door geamuseerd. En er was niet veel dat Platt tegenwoordig amuseerde.

Landis hield het beschermende Racalpak omhoog en stond klaar om Platt erin te helpen. Anders dan de blauwe ruimtepakken die ze binnen USAMRIID gebruikten, was het Racalpak oranje en ontworpen voor gebruik in het veld met een door batterijen aangedreven luchttoevoersysteem dat het zes uur kon volhouden.

Platt trok een dubbel paar rubberen handschoenen aan, en Hernandez tapete deze vast aan de mouwen van het pak, terwijl Landis Platts laarzen aan de broekspijpen tapete, waardoor zijn lichaam van de buitenlucht werd afgesloten. De helm, een doorzichtige bol van zacht plastic, was de laatste stap, en meteen ook de moeilijkste. Platt had mannen en vrouwen, dappere militairen en toegewijde wetenschappers, als krankzinnigen met hun handen aan het pak zien trekken vanwege het claustrofobische gevoel dat die helm opleverde. Zelf had Platt zesendertig uur op vijandig terrein in Afghanistan in een tank gevangengezeten die door een bermbom onklaar was gemaakt. Hopend dat hij niet door de taliban gevonden zou worden had hij zijn medesoldaten behandeld, de een aan een gapende hoofdwond, de ander aan een gewonde arm. Het betreden van een gevarenzone in een coconachtig ruimtepak leek daarmee vergeleken een eitje.

Hij wachtte totdat Hernandez en Landis zijn pak hadden gecontroleerd. Nog voordat ze de elektrische ventilator hadden aangezet, zweette hij al – hij voelde de druppels langs zijn rug lopen. De motor sloeg aan, en hij hoorde de lucht zijn pak in stromen, dat daardoor uitzette.

Hernandez stak haar duimen omhoog. Het was moeilijk om elkaar over het geluid van de elektrische ventilator heen te verstaan. Met zijn in een handschoen gestoken hand wuifde Platt naar de tape, en hij maakte een scheurend gebaar. Ze begreep hem meteen en begon er stukken af te scheuren die ze daarna op Platts mouw plakte, waar hij er gemakkelijk bij kon. Wanneer zijn pak beschadigd raakte, zou hij die stukken tape kunnen gebruiken om het gat te dichten voordat zijn pak druk verloor. Een scheur of gaatje zou zijn pak in een risicogebied onmiddellijk waardeloos maken.

Het was een tijdje geleden dat hij in het veld had gewerkt. De laatste keer was bij de Miami Herald in 2001 geweest, toen een brief vol met antraxsporen bij een fotograaf terecht was gekomen. De man was weken later overleden. Nog steeds was hij hoopvol dat dit niet eens in de buurt van antrax zou komen. In feite zou hij heel blij zijn als het een vals alarm bleek te zijn.

Uiteindelijk beantwoordde hij Hernandez’ gebaar door ook zijn duimen omhoog te steken. Waggelend als een peuter die leert lopen, liet hij de twee sergeanten hem de wagen uit helpen. Daar wachtte hij totdat hij zijn evenwicht had gevonden. Toen stond hij in drie stappen bij de achterdeur van het huis, klaar om naar binnen te gaan.