***

Ilona had Lucas verraden. Ze was verliefd op een klant geworden die ze ook buiten het 'werk' zag, zonder medeweten van zijn broer. Ze vroeg hem geen geld, droeg dus ook niets aan Lucas af. Lucas, geschokt door dit nieuwe verraad in zijn leven, had overwogen om alle banden met haar te verbreken. Bij nader inzien had hij zich afgevraagd of dat niet extra prikkelend was: juist door die vrouw verraden te worden! Na die biecht had ze heel rustig gevraagd: 'Je vindt het toch niet erg?' Hij vond het erg, want hij dacht over haar alle denkbare macht te hebben en nu onttrok ze zich aan hem, met een eenvoudige verliefdheid. Lucas had zich goed gehouden.

'Nee hoor!'

Ze hadden in de zon op het terras van het voormalige hotel 'West End' gezeten, dat sinds kort was veranderd in een Van der Valk-restaurant. Direct na haar biecht had hij haar meegenomen naar een van die ruime kamers met zicht op de sportvelden van Papendal.

'Je bent mijn hoer...'

Uit zijn binnenzak had hij vier briefjes van vijfentwintig genomen, had ook nog een tientje gevonden. Met dat klusje half- verfrommeld bankpapier was hij op haar toegekomen. Hij had het ditmaal echt willen spelen. Halverwege de kamer was hij stil blijven staan, had om zich heen gekeken. Vloer en wanden waren met dezelfde wollige bruine stof bekleed. Hij vroeg haar van het bed af te komen. Ze wilde toch geld verdienen? Hoeveel wilde ze? Ilona zei dat ze dat aan hem overliet. Een wandspiegel weerkaatste haar billen, overdadig behaard ondanks frequent harsen. Haar tong, verhemelte, haar hele mondholte zaten nog steeds onder de aften. Hoe kwam je aan zoiets? Hij hoefde niet te zoenen. Achter haar die warme zee van lakens. Ze was nu bijna bij hem, stak haar hand uit. Op dat moment liet hij de briefjes bankpapier op de grond vallen. Het speet hem dat hij geen biljetten van honderd gulden bij zich had. Zij hurkte, ze raapte ze op, ze waren her en der door de kamer gedwarreld. De bourgeois, de almachtige klant, liet haar bukken en het geld verzamelen. Die vernederende gebaren had hij nodig. Zo had Lucas ook deel aan het zo gewenste, gevaarlijke, marginale leven. Hij zocht het romantische avontuur, wilde het avontuur zelf zijn. Het kostte slechts ogenschijnlijk geld, want ze wilde het niet houden. Het was het allemaal waard. Van iedere vrouw die Lucas zag, en die hij begeerde, maakte hij eerst een prostituee.

Daarna moest ze hem laten zien hoe ze met een stuk hars haar benen deed. Voor straf, want ze had hem bekend dat ze het ook deed met de snorder die haar tegen halfzes 's morgens bij 'The Boat' oppikte en tegen gereduceerd tarief naar huis bracht. Lucas, die in het dagelijkse leven voor iedereen klaarstond, hoe druk hij het ook had, liet zich in een schaduwbestaan, voor wat geld armzalig in de watten leggen. Zij liep terug naar het brede bed van onverwoestbaar teakhout, hij volgde. Mannen volgen altijd na de deal.

Het was de vraag of je dit spelletje - want ook zij speelde - ongestraft kon blijven voortzetten.

Dat vroeg hij zichzelf natuurlijk ook af.

'Cas, ik weet dat het niet kan. Ik ben in ieder geval weer opgelucht dat je dit weet.' Altijd opgelucht na de biecht. Dan was het altijd makkelijker te accepteren. Hij lachte: 'Dat katholicisme heeft wel wat.'

'Je leeft wel een beetje slordig, broertje! Maar goed, je leeft maar één keer.' Nu betrok Lucas' gezicht. Maar één keer. Lucas kon maar niet accepteren dat er na dit leven niet nog een leven zou komen. Dit leven hier mocht nooit ophouden. Het was voor hem ondenkbaar dat zijn bewustzijn er niet meer zou zijn. Hoewel hij als jongetje hele psalmen voor zijn vader opzei, had hij zich voorgenomen om een gevaarlijk, ruig leven te leiden, en eenmaal oud, tegen het einde van zijn leven, zou hij zich snel tot God bekeren om het heerlijke leventje hier daarboven voort te zetten. Zo ongeveer dacht hij nog steeds. Onnozele. Angst lag in zijn ogen. Angst om gestraft te zullen worden voor zijn kleine liederlijkheden. Redenerend als een casuïst, hopend dat God al zijn goede daden ook op de weegschaal zou leggen.

Die angstige blik trok snel weg. Zo ver was het nog lang niet. Hij had, zijn leeftijd in aanmerking genomen, nog heel wat jaren voor de boeg. Hij zou direct afscheid van Casper nemen; vanavond ging hij nog naar Ilona toe.

De echo van die verre daad bleef maar nagalmen.