Epiloog

Zondagochtend, 24 december

Newburgh Heights, Virginia

‘Je kerstversiering is echt ongelofelijk,’ zei Julia Racine, terwijl Maggie haar voorging naar de keuken. Racine stopte toen ze Gwen en Tully zag. Vooral vanwege Tully, die, met zijn hemdsmouwen opgerold en een rood schort omgebonden met GRILL BABY GRILL erop, suikerkoekjes in de vorm van een rendier aan het glaceren was.

‘Hou je mond,’ waarschuwde hij zonder op te kijken, terwijl hij voorzichtig rond het gewei streek. ‘Waar is Patrick naartoe verdwenen? Hij is degene die me hier aan het werk heeft gezet.’

‘Hij is in de tuin met Emma en Rebecca,’ antwoordde Maggie, door het keukenraam een blik op hen werpend.

Ze waren met zijn drieën sneeuwballen aan het gooien, zodat Harvey ze kon vangen. Even had ze een vreemd gevoel van déjà vu, een herinnering aan de dag na Thanksgiving, toen ze weggehaald was uit een huis vol vrienden. Onwillekeurig haalde ze diep adem.

‘Misschien kunnen ze haar overhalen om naar de University of New Haven te gaan,’ zei Tully.

‘Heeft ze nog steeds geen beslissing genomen over waar ze heen wil?’

‘Te veel afleidingen.’

Maggie besloot er niet verder op in te gaan. Het was pas drie maanden geleden dat Tully’s dochter Emma te maken had gekregen met het feit dat haar vader en haar moeder het doelwit waren geworden van een gek. Het zou tijd kosten. Net zoals het Patrick tijd zou kosten.

Rebecca en hij waren uit Connecticut komen rijden en de vorige dag aangekomen om de kerstvakantie bij Maggie en Harvey door te brengen. De vorige avond had hij haar bekend – nadat Rebecca naar bed was gegaan – dat hij nog steeds nachtmerries had over de Project Manager, waarin die hem met handboeien aan een bom ketende. Ze zou hem moeten kunnen helpen. Ze had zo vaak hetzelfde meegemaakt, vele verschillende moordenaars die haar slaap binnen drongen. Maar het enige wat ze hem kon vertellen, was dat het tijd kostte. Meer kon ze hem niet bieden.

Ondanks haar inspanningen, samen met die van Charlie Wurth en Henry Lee, was de zogenoemde geheime organisatie erin geslaagd de rijen te sluiten en de deuren te barricaderen. Het zou nog maanden duren om bewijsmateriaal te verzamelen en aanklachten in te kunnen dienen. Er werd nog steeds onderzoek naar senator Foster gedaan, die zijn zetel had opgegeven voordat hij officieel uit de Senaat zou worden gezet. Senator Fosters cosponsor kreeg de wet ten aanzien van de binnenlandse veiligheid er echter zonder veel problemen door. In de nasleep van twee bomaanslagen werd het een zaak van patriottisme. En Henry Lee, verzekerd van zijn vrijheid door zijn getuigenis, zou Kerstmis met zijn vrouw en kleinzoon vieren.

Wat de Project Manager betrof, hoe kon Maggie Patrick vertellen dat hij zich geen zorgen hoefde te maken? De man was verdwenen.

De deurbel ging weer. Maggie liet haar gasten achter in de keuken en liep door de gang naar de voordeur. Ze opende hem en zag Benjamin Platt voor zich staan, zijn witte West Highland-terriër, Digger, onder één arm, en zijn andere arm omhooggestoken met een tak mistletoe in de hand boven zijn hoofd.

‘Zalig kerstfeest!’

Zonder een seconde te aarzelen, gaf Maggie Digger een aai en een kusje op zijn kop.

Ben lachte en schudde zijn hoofd. ‘Die hond krijgt altijd meer aandacht dan ik.’

Hij stapte naar binnen en zette Digger neer, die onmiddellijk in de richting van de stemmen rende.

‘Niet echt de meidenmagneet die je dacht dat hij zou zijn, hè?’

Ze hielp hem uit zijn jas, en terwijl ze achter hem stond, fluisterde ze in zijn oor: ‘Je hebt geen hond of mistletoe nodig.’

De blik in zijn ogen was voldoende om vlinders in haar buik te doen fladderen.

Patrick onderbrak hen. ‘Klaar om te gaan?’

‘Gaan jullie weg?’ vroeg Ben. ‘Ik ben er net.’

‘We zijn over een uurtje weer terug,’ zei ze, terwijl Patrick Bens jas van Maggie overnam en haar eigen jas aanreikte.

‘Ze neemt me mee op bomenjacht,’ legde Patrick uit.

‘We komen terug met de meest magische kerstboom die er bestaat.