Hoofdstuk 70

Maggie gaf een van haar hotelsleutelkaarten aan Patrick. ‘Ga slapen,’ droeg ze hem op. Eerlijk gezegd, kostte het niet veel moeite hem over te halen, toen Ceimo hem eenmaal had beloofd dat hij met Rebecca mocht praten.

Charlie Wurth stelde voor dat ze allemaal een paar uur gingen slapen. Er was niets meer wat ze hier konden doen. Zodra Wurth senator Foster over de tweede aanslag had ingelicht, had deze zijn vliegtuig aangeboden, maar dat zou pas aan het eind van de middag naar Phoenix kunnen vertrekken. Wurth zelf ging niet slapen, maar bleef mensen bellen, zowel op de vaste telefoon als op zijn mobiel, ondertussen op zijn laptop tikkend.

Voordat Maggie haar eigen laptop kon inpakken, stond Nick naast haar.

‘Ik vind het ongelofelijk dat je me niet hebt verteld dat Henry Lee je informant was.’

Hij klonk overstuur. Ze checkte zijn ogen. Hij was gekwetst.

‘Ik had je gezegd dat ik dat niet kon. In elk geval niet voordat we wisten dat zijn kleinzoon veilig was.’

‘Maar Ceimo wist het wel.’

Ze haalde diep adem. Ging het daarom? Een restje jaloezie tussen twee oude footballrivalen? Net nu ze begon te geloven dat Nick Morelli zich werkelijk als een volwassene kon gedragen. In haar hotelkamer had ze, een minuut of twee, gedacht dat hij misschien was veranderd.

‘Hij kon helpen,’ legde ze uit, ‘omdat hij gebruik kan maken van de macht van de gouverneur.’

‘Als je me echt vertrouwde, had je me verteld dat het Henry Lee was. Maar omdat ik voor een van zijn bedrijven werk… Wat dacht je? Dat ik onmiddellijk naar mijn baas, Al Banoff, zou rennen om het hem te vertellen?’

‘Ho even,’ zei ze, haar handen in de lucht stekend. ‘Ik wist niet eens dat Mr. Lee grootaandeelhouder van UAS was.’

‘Ja, dat is wat je zei.’ Hij geloofde haar niet.

‘Waarom zou ik liegen? Is dat wat je impliceert? Dat ik loog?’

‘Dat weet ik niet. Is dat zo? Je vertrouwde Ceimo, maar mij niet. Misschien dacht je dat ik op de een of andere manier bij dit alles betrokken was… een idioot plan om winkelcentra en vliegvelden onder druk te zetten zodat ze hun beveiliging zouden moderniseren?’

‘Natuurlijk niet.’ Ze raakte een beetje geïrriteerd. ‘Als er al zo’n plan bestond, dan hebben ze jou gestuurd om ervoor te zorgen dat het niet onthuld zou worden.’

Dat kwam hard bij hem aan. Zodra ze hem zijn kaken op elkaar zag klemmen en zijn lippen zag vertrekken, wist ze dat ze precies de verkeerde opmerking had gemaakt.

‘Dat bedoelde ik niet zo,’ begon ze zich te verontschuldigen. ‘Ik bedoelde alleen dat ze misbruik kunnen hebben gemaakt door er iemand op af te sturen die nieuw in het bedrijf was.’

‘Een groentje. Iemand die geen idee had wat hij aan het doen was.’

‘Nick.’

‘Laat maar zitten.’ Hij wuifde haar weg. ‘Op het moment zijn er belangrijkere zaken waar we ons mee bezig moeten houden.’

Toch kon ze zien dat hij nog steeds van streek was toen hij zich omdraaide en de zaal verliet, zijn kaken nog op elkaar geklemd, zijn schouders stijf.

Toen ze zich omkeerde, stond directeur Kunze voor haar.

Hij wees met zijn kin naar de uitgang. ‘Maak je geen zorgen. Hij komt er wel overheen.’ Vervolgens stak hij een dossiermap in de lucht. ‘Dit is iets waarnaar ik wil dat je kijkt.’

‘Wat is het?’

Hij keek om zich heen. Ceimo was vertrokken. Patrick en Nick ook. Wurth was de enige die er nog was. Hij zat in een hoek verschillende dingen tegelijk te doen. Desondanks gebaarde Kunze dat ze aan een van de tafels aan de andere kant van de zaal moest gaan zitten.

‘Het is een debriefing.’ Hij overhandigde haar het dossier. ‘Over Oklahoma City.’

‘Van een agent die zich met de bomaanslag heeft beziggehouden?’

Hij knikte.

‘Hoe bent u daaraan gekomen?’ Dat soort dossiers waren meestal zeer vertrouwelijk. Soms werden debriefings, vooral wanneer er op een akelige manier slachtoffers waren gevallen, eerder gehouden voor de mentale gezondheid van de agent dan als bron van informatie.

‘Dat doet er niet toe. Ik heb het dossier gedownload. Neem het mee. Bekijk het.’

Ze opende de map. Meteen vielen haar de vele zwarte rechthoeken op, wat betekende dat er namen waren doorgestreept.

‘We hadden drieënveertigduizend pagina’s met mogelijke aanwijzingen,’ vertelde Kunze haar. ‘Er zijn vijfendertigduizend getuigen geïnterviewd. Het was overweldigend. Dat kun je je gewoon niet voorstellen. Sommige getuigen…’ Hij schudde zijn hoofd, zag het weer voor zich. ‘Ik heb een paar van de eerste interviews gedaan. Het voelt nog steeds aan alsof die gesprekken afgelopen week plaatsvonden. Rodney Johnson. Die kerel bevond zich in de parkeergarage tegenover Fifth Street. Hij zag twee mannen uit het federale gebouw rennen, vlak achter elkaar. Kon geen reden bedenken waarom ze zouden rennen. Een minuut later werden door de explosie de ruiten uit zijn pick-up geblazen. Hij gaf een beschrijving van de twee mannen. De ene kwam overeen met Tim McVeigh. De andere had een lichtbruine huid, donker haar, een gespierde bouw en een Carolina Panthers-pet op, kwam niet in de buurt van Terry Nichols.’ Hij pauzeerde even.

‘Net zoiets in Junction City, Kansas,’ vervolgde hij, ‘waar McVeigh de Ryder-truck had gehuurd. Joanna Van Buren van de Subway zei dat er drie mannen binnen waren gekomen om broodjes te kopen. Dat herinnerde ze zich omdat ze voor McVeigh een vijftigdollarbiljet moest wisselen. Toen bekend werd wat er was gebeurd, heeft ze ons onmiddellijk gebeld. Samen met een andere agent ben ik naar Junction City gegaan, waar we haar en twee collega’s hebben geïnterviewd. Ze identificeerden McVeigh, gaven vage beschrijvingen van de andere twee. Opnieuw had een van hen een lichtbruine huid, donker haar en een gespierde bouw. De broodjeszaak had een beveiligingscamera. Ik dacht dat we geluk hadden en heb de video in beslag genomen.’

Hij moest de hoopvolle verwachting in Maggies ogen hebben gezien toen ze rechtop ging zitten, want hij schudde zijn hoofd.

‘De video verdween voordat ik ook maar een kans had gekregen hem te bekijken. Je hoeft het niet eens te vragen,’ zei hij. ‘Meer dan twintig getuigen zagen McVeigh samen met iemand anders dan Terry Nichols. De beschrijvingen kwamen verbazingwekkend overeen.’

‘Maar de tekeningen van de verdachten werden bijna meteen vrijgegeven.’

‘Het geval is…’ Kunze aarzelde. ‘…dat de meeste interviews al hadden plaatsgevonden voordat die tekeningen waren gemaakt. Ooggetuigen zijn vaak onbetrouwbaar. Dat wordt ons altijd verteld, toch? Maar meer dan tien mensen die een beschrijving geven van wat klinkt als precies dezelfde kerel?’

‘Dus wat wilt u zeggen? Dat John Doe 2 bestaat? Dat hij de Project Manager kan zijn?’

‘Ik kan je niet vertellen of hij wel of niet bestaat. We hebben nooit de kans gekregen daarachter te komen. Ben je bekend met het scheermes van Ockham?’

‘Een beetje.’ Doordat ze zo moe was, kon ze zich moeilijk concentreren. Ze wreef in haar ogen en zei: ‘Het heeft iets te maken met “hoe eenvoudiger de verklaring, hoe beter”.’

Hij knikte en keek naar zijn handen, voordat hij ze op de tafel legde en zijn vingers verstrengelde.

‘Het werd ons opgedragen om ons daaraan te houden,’ vervolgde hij ten slotte. ‘Ockhams scheermes bestaat uit het principe dat als je twee of meer theorieën hebt en de conclusie dezelfde is, de eenvoudigste theorie meestal de juiste is. Ongeacht het aantal mannen met wie McVeigh werd gezien of het feit dat hij keer op keer met dezelfde lichtgekleurde man werd gezien, in de conclusie van al onze theorieën kwam McVeigh altijd voor. Dus scheer je alle dingen weg die je niet kunt verklaren, alle zaken waar speculatie bij komt kijken, alle hypothetische conclusies.’

‘Met andere woorden, jullie werden ervan weerhouden om een onderzoek in te stellen naar wie John Doe 2 werkelijk was.’

‘Bepaalde mensen waren niet geïnteresseerd in een ingewikkeld complot. Zodra ze McVeigh hadden, ging het er alleen nog maar om hem veroordeeld te krijgen. Op zijn minst moesten we hém kunnen pakken, toch? Alles wat het gecompliceerder maakte… moest worden weggeschoren.’ Hij zweeg, keek haar in de ogen om te zien hoe ze deze informatie verwerkte.

Ze wachtte simpelweg af.

‘Luister, ik heb geen idee of deze Project Manager dezelfde man zou kunnen zijn,’ zei hij. ‘Dat doet er eigenlijk niet toe. Maar de verwijzing naar Oklahoma City is heel verontrustend. Ik denk dat het betekent dat er iets meer aan de hand is dan een hebzuchtig beveiligingsbedrijf. Het is meer dan alleen opschudding veroorzaken, mensen wakker schudden door storingsapparatuur met bommen te verwisselen.’

‘U denkt niet dat deze Project Manager een loslopende terrorist is die een kans met beide handen heeft aangegrepen?’

Hij haalde zijn schouders op.

‘Na Oklahoma was er een journalist…’ Zijn stem werd zachter, en hij leunde naar haar toe. ‘…die suggereerde dat McVeigh en Nichols eigenlijk in de val waren gelopen van een federale informant die als provocateur optrad.’

‘Wilt u zeggen dat de overheid achter de bomaanslag in Oklahoma City zat?’

‘Niet de overheid in de zin van de regering. Natuurlijk niet. Maar misschien iemand binnen de overheid. Iemand met genoeg macht en politieke connecties. Iemand die het heel erg vond dat we de waarschuwing van de eerste bomaanslag in het World Trade Center in 1993 zo goed als hadden genegeerd. Iemand die dacht dat de mensen wakker geschud moesten worden. Klinkt je dat bekend in de oren?’

‘U gelooft dat Henry Lees geheime groep bestaat?’

Nogmaals haalde hij zijn schouders op.

‘Eerst dacht u dat het CAP was,’ bracht ze hem in herinnering.

‘Hij heeft je verteld dat het een rookgordijn was, een afleiding. Hij heeft de connectie niet ontkend. Zo kunnen ze die studenten binnengehaald hebben. Ze kunnen CAP gebruikt hebben net zoals ze die jongens hebben gebruikt.’

‘En zíj zijn –’

‘Is het vergezocht om te geloven dat er andere zakenlui zoals Henry Lee kunnen zijn die met eervolle bedoelingen begonnen en daarna van het rechte pad zijn afgedwaald? Hij had het over zakelijke contracten. Na Oklahoma City zijn er een heleboel contracten afgesloten om federale gebouwen opnieuw in te richten, de beveiligingsapparatuur uit te breiden en meer bewakers aan te nemen.’

‘Eerlijk gezegd,’ was haar reactie, ‘heb ik het niet zo op complottheorieën.’ Misschien was ze gewoon te moe, maar ze kon de stukjes van de puzzel die Kunze haar aanreikte niet aan elkaar leggen.

‘Vergeet niet dat er heel belangrijke wetgeving op komst is die met de binnenlandse veiligheid te maken heeft. Niet alleen de dollars voor Phoenix. Er staan een paar cruciale wetten op stapel waarover gestemd gaat worden, misschien nog voor het kerstreces. Ik ken niet alle details, maar het gaat om een aantal stevige veiligheidsmaatregelen die opnieuw worden ingesteld, maatregelen die genomen moeten worden voordat degenen die ervan profiteren ook maar één federale dollar ontvangen.’

‘Laat me eens kijken of ik dit goed begrijp.’ Ze zette haar ellebogen op de tafel en liet haar kin op haar handen rusten. ‘U denkt dat deze Project Manager door naar Oklahoma City te verwijzen een tipje van de sluier oplichtte? Dat hij erop wilde wijzen dat deze bomaanslag, net als die van Oklahoma City, in feite een complot van de overheid was?’

Kunze wilde haar onderbreken, maar ze stak haar hand op. ‘Correctie, niet de overheid maar een groep zakenlui met politieke connecties heeft een professionele terrorist ingehuurd om twee dodelijke aanslagen uit te voeren, alleen maar zodat er een wet in het Congres wordt aangenomen?’

Een zucht slakend, leunde Kunze achterover. ‘Je hebt gelijk. Het klinkt heel vergezocht.’ Hij stond op, strekte zijn armen uit boven zijn hoofd en bewoog tegelijk zijn dikke nek van links naar rechts. Het was duidelijk dat hij een punt achter hun conversatie wilde zetten. Toen wees hij nonchalant naar het dossier. ‘Doe me een plezier. Kijk daar even naar.’