Hoofdstuk 71

Tijdens de vlucht

Vertrek uit Minneapolis

Patrick had nog nooit in een privévliegtuig gezeten. De enorme leren kapiteinsstoelen konden ronddraaien en in horizontale positie worden geklapt. De muren waren gelambriseerd; op de vloer lag tapijt. Ze kregen drankjes in kristallen glazen. Er waren uitsparingen in de houten zijtafeltjes om de glazen in te zetten, waarin A.F., de senators initialen, stond gegraveerd. Het was allemaal heel indrukwekkend, en toch kon hij alleen maar aan zijn telefoongesprek met Rebecca denken.

Dat was kort geweest, veel te kort.

‘Het spijt me,’ was een van de eerste dingen die ze had gezegd. Na alles wat ze had meegemaakt, had ze zich tegenover hem verontschuldigd.

‘Dixon liet me denken dat jij er op de een of andere manier bij betrokken was,’ had ze uitgelegd. ‘Hij was bang. Hij heeft zich vergist. Ik was bang. Kun je me ooit vergeven?’

Het was zo’n opluchting geweest om haar stem te horen, om te weten dat ze echt veilig was. Hij had haar echter niet over Phoenix kunnen vertellen. Had niet kunnen uitleggen wat er aan de hand was, had alleen kunnen zeggen dat hij haar over een paar dagen zou zien.

Hij keek om zich heen, zichzelf afvragend waarin hij zich had begeven. Een paar dagen eerder zou hij zich hier verre van hebben gehouden, zou hij tevreden zijn geweest met zijn plaats aan de zijlijn. Hij wist nog steeds niet zeker waarom hij dit wilde doen, móést doen.

Vicedirecteur Wurth en Mr. Morelli zaten achter in het vliegtuig. Ze hadden een kaart van Sky Harbor voor zich liggen en bespraken de details. Directeur Kunze had een van de stoelen aan de andere kant van het gangpad genomen en was, aan zijn zware ademhaling te horen, diep in slaap.

Maggie zat recht tegenover Patrick en staarde uit het raam de duisternis in. De documenten die ze had zitten lezen, zagen eruit als slechte fotokopieën waarop talloze zwarte rechthoeken waren gestempeld. Ongetwijfeld geheime informatie. Hij dacht niet dat haar aandacht volledig bij de documenten was geweest. Ze leek afwezig, alsof ze over iets anders nadacht. Maar hoe zou hij dat kunnen weten? Hij bleef zich voorhouden dat Maggie hem totaal niet kende. Maar had hij eigenlijk wel zijn best gedaan haar te leren kennen?

Van één ding was hij echter wel overtuigd: ze vond het niet prettig dat hij mee was gekomen.

‘Ik wilde alleen maar helpen,’ zei hij plompverloren, bijna of hij de reden nu pas zelf had ontdekt.

Ze keek hem aan alsof ze was vergeten dat hij tegenover haar zat. ‘Ik wil niet dat je iets overkomt.’

Daar moest hij om glimlachen. Hij kon het niet helpen. Hij betrapte zichzelf erop dat hij de glimlach wilde verbergen door zijn hand op zijn mond te leggen. Als ze wist wat hij de afgelopen vierentwintig uur had meegemaakt!

‘Wat?’ vroeg ze op verdedigende toon.

‘Ik heb nog nooit iemand gehad die zich zorgen over me maakt.’

‘Je moeder maakt zich zorgen over je.’

Deze keer lachte hij hardop. Het was duidelijk dat ze zijn moeder ook niet kende. ‘Ik maak me al veel langer zorgen over mijn moeder dan zij over mij.’

Haar ogen ontmoetten de zijne, en hij herkende iets in haar blik voor ze zich afwendde.

Ze staarde weer uit het raam.

‘We hebben meer gemeen dan we ons realiseren,’ zei ze.

‘Dat is waarschijnlijk de reden waarom ik vond dat ik mee moest gaan.’

Nu glimlachte zij.

‘Ik kan echt wel voor mezelf zorgen,’ merkte hij op, en hij hoopte maar dat ze er nooit achter zou komen dat hij zichzelf in een droger had verscholen.

Er viel een stilte, een beetje ongemakkelijk, maar hij wist dat ze het aan hem overliet om de stilte te doorbreken. Als hij wilde dat ze hem leerde kennen, werd het misschien tijd dat hij haar een paar dingen over zichzelf vertelde.

‘Ik ben van studie veranderd,’ zei hij.

Voordat hij door kon gaan, verraste ze hem door te zeggen: ‘Dat weet ik. Fire Science. Hoe bevalt het?’