Hoofdstuk 74

Zondag, 25 november

Sky Harbor International Airport

Phoenix, Arizona

Nick wenste dat Jerry Yarden er was om hem te helpen. Het eigenaardige mannetje had een goed oog voor details en was heel bedreven in het omgaan met elektronische beveiligingsapparatuur. Hij zou nu al klaar geweest zijn. Nick was daarentegen, samen met twee beveiligingstechnici, al sinds middernacht bezig om de apparatuur die hij slechts een paar weken eerder had leren bedienen, te installeren en gereed te maken.

Omdat Sky Harbor een van de luchthavens was die op de lijst van UAS stond om voor modernisering van de apparatuur in aanmerking te komen, had deze voorbeelden van het nieuwe systeem opgestuurd gekregen. Toen ze de vorige avond op de luchthaven waren gearriveerd, had Nick meteen contact gezocht met de UAS-manager ter plaatse. De man was een beetje geschrokken van het verrassingsbezoek, maar hij was zeer onder de indruk geweest van Nicks staat van dienst. Dat de vicedirecteur van de Binnenlandse Veiligheidsdienst met hem was meegekomen, had waarschijnlijk ook geholpen. Na de verklaring dat ze een test zouden gaan uitvoeren, had de manager de apparatuur en de twee technici onmiddellijk tot Nicks beschikking gesteld. Daarna was Nick de draadloze camera’s gaan installeren in de ruimtes die Charlie Wurth en hij hadden bepaald. Ruimtes waar tot dan toe geen camera’s hadden gehangen.

Deze nieuwe modellen waren klein, maar als de Project Manager zo professioneel was als ze allemaal dachten, mocht Nick niet het risico nemen dat hij ze zou opmerken. De technici namen de uitdaging enthousiast aan en gingen op zoek naar een manier om de camera’s te verstoppen, maar wel zodanig dat ze volledig konden functioneren. Nick was tevreden met het resultaat, hoewel geen van de camera’s ertoe zou doen als hij niet in staat was de Project Manager door middel van de politietekening te identificeren. Door die gedachte alleen al ging zijn hart bonken en begonnen zijn handpalmen te zweten.

Wurth was heel selectief in wie hij waarschuwde, en hij had Nick ervan overtuigd dat niemand in dienst van UAS op de hoogte mocht worden gebracht. Behalve wat Henry Lee betrof, hadden ze geen bewijs dat iemand van UAS bij de aanslag betrokken was, maar Wurth stond erop dat ze de extra voorzorgsmaatregel namen. Hij wilde niet riskeren dat de Project Manager via een van de medewerkers iets opving. Nick had ermee ingestemd.

Wurth waarschuwde echter wel de Transportveiligheidsdienst. Er waren luchtbegeleiders ter plekke. Hij had ervoor gezorgd dat er de avond ervoor zowel een explosieven- als een sluipschuttersteam uit Quantico was gearriveerd. In de vroege ochtenduren, terwijl Nick en Wurth over het vliegveld liepen, wees Wurth de teamcoördinatoren van het explosieventeam aan. Ze waren gekleed als schoonmakers en bezig met het innemen van hun posities. Hun karretjes waren gelijk aan de schoonmaakkarretjes van het vliegveld, alleen bevatten die van hen in plaats van toiletreiniger wat Wurth ‘veiligheidscontainers’ noemde.

Hij had Nick ook gewezen op een gang die nu was afgesloten met borden WERK IN UITVOERING en hekken.

‘Deze leidt naar de uitgang waar een gepantserde wagen klaarstaat om de bom naar een lege landingsbaan te vervoeren.’

Het beviel Nick hoe georganiseerd en eenvoudig Charlie Wurth het allemaal deed klinken. Alsof het echt zou kunnen werken, alsof ze deze aanslag werkelijk konden voorkomen.

‘Alle terminals zijn gedekt,’ zei hij tegen Wurth, aan het eind van hun laatste doorloop, ‘maar we hebben beperkt zicht in de vertrekhallen. Als hij eenmaal voorbij de ticketbalie is, kunnen we hem niet meer volgen.’

‘Begrepen.’

‘Hier in Terminal 4 zijn de ticketbalies op de eerste verdieping.’ Nick wees naar de roltrappen. ‘De balie aan de rechterkant van de roltrap ligt min of meer verstopt. Het is gemakkelijk om daar een tas achter te laten zonder dat iemand het meteen merkt.’

‘Ik zal er iemand neerzetten om het in de gaten te houden.’

Ze stonden met zijn tweeën voor de lange rij US Airways-balies. Beiden hadden ze hun armen voor de borst gekruist, voeten gespreid, rug recht, terwijl ze alles nog eens voor het laatst bekeken. Het luchthavenpersoneel begon binnen te komen, deuren te openen, computers aan te zetten. Maar het was nog steeds rustig vergeleken met hoe het hier over een uur zou zijn.

‘We zijn klaar,’ zei Wurth vol vertrouwen.

Nick knikte simpelweg. Hij vroeg zich af of Charlie Wurth ook zijn hart tegen zijn ribbenkast voelde bonken.