Hoofdstuk 17

Tijdens de vlucht

Maggie legde de dossiermap opzij. Ze was meer geïnteresseerd in het telefoontje van Wurth, de vicedirecteur van de Binnenlandse Veiligheidsdienst. Hij maakte, zo leek het, zeer nauwkeurige aantekeningen, terwijl hij knikte en verschillende keren reageerde met: ‘Ja, ik begrijp het.’ Het was onmogelijk om te bepalen wat degene aan de andere kant van de lijn zei.

FBI-directeur Kunze deed geen moeite zijn ongeduld te verbergen. Hij stak een vlezige handpalm in Wurths richting omhoog en haalde tegelijkertijd zijn schouders op. Daarmee duidelijk aangevend dat hij zich afvroeg wat er in vredesnaam aan de hand was.

Wurth negeerde hem en bleef aantekeningen in zijn dunne notitieboekje met leren kaft maken, tussen het schrijven door woorden onderstrepend en nogmaals de puntjes op de i zettend. Het leek Maggie een nerveuze gewoonte van een man met te veel energie. Plus een manier om de informatie onder controle te houden en de rest van hen te negeren. Misschien had de vicedirecteur een paar eigen politieke trucjes achter de hand.

‘Drie bommen,’ vertelde Wurth hun, zodra hij de verbinding had verbroken. ‘De beveiliging van de mall heeft vanochtend vroeg op zijn minst drie mannen gezien met identieke rode rugzakken. Een aantal minuten voor de explosies waren ze hen net gaan volgen.’

‘Arabieren?’ Foster verontschuldigde zich niet voor zijn eerste vraag.

‘Camera’s in malls zijn in het algemeen waardeloos,’ zei Wurth. ‘Niemand lijkt bereid om in deze fase daar iets over te zeggen, maar ze wijzen het ook niet van de hand. Op dit moment ligt hun aandacht bij het zich ervan verzekeren dat er niet nog meer bommen in de mall liggen. Sommigen van die zieke figuren krijgen een kick van het wachten en ombrengen van hulpverleners of agenten die als eersten ter plekke zijn.’

Dat wist Maggie maar al te goed. Dat was precies het geval geweest toen directeur Cunningham en zij hadden gereageerd op wat zij hadden geloofd dat een bomdreiging was. Een rustige buitenwijk. Een gewoon huis. Alleen waren de vrouw en haar dochtertje die daar hadden gewoond, niet de echte doelwitten geweest. Ze wilde er niet over nadenken. Wilde het niet voor de honderdste keer herbeleven.

Ze wierp een blik op A.D. Kunze, die aan zijn te strakke boord trok en zijn das losmaakte, terwijl hij de laatste hap van een dik belegd broodje roomkaas in zijn mond propte. Tussen het kauwen door, tegelijkertijd zijn mondhoeken schoonvegend, vroeg hij: ‘Dus hoeveel doden?’

Op dat precieze moment besefte Maggie hoe erg ze Cunningham miste: zijn kordate maar beleefde manier van doen, die rimpel van bezorgdheid op zijn voorhoofd, zijn kalme autoriteit die samen met hem de kamer leek binnen te komen. Ze miste zelfs de manier waarop hij haar achter de broek had gezeten. Kyle Cunningham was meer dan tien jaar Maggies mentor geweest. Ze had zoveel van hem geleerd. Ze had niet alleen van hem overgenomen hoe ze aan een zaak moest werken, maar ook hoe ze met collega’s moest omgaan, wanneer ze haar mond moest houden, waarop ze moest letten, zelfs hoe ze zich moest kleden. In bepaalde opzichten had Cunningham de plaats van haar vader ingenomen. En hem verliezen voelde precies zo aan als toen ze haar vader had verloren. Ze hoefde geen psychologie te hebben gestudeerd om te begrijpen dat ze daarom weer nachtmerries had. Steeds dezelfde nachtmerries van haar vaders begrafenis, gezien door de ogen van een twaalfjarige.

‘Het is nog te vroeg.’ Wurth haalde haar weg bij haar vaders kist en bracht haar terug naar haar plek in het vliegtuig. Hij gaf geen direct antwoord op Kunzes vraag. ‘Je weet hoe die dingen gaan in de voorbereidende fases. We kunnen niet op de beveiliging van de mall vertrouwen voor een accurate beschrijving van wat er gebeurt of is gebeurd.’

‘Waarom niet?’ vroeg Maggie, Wurth verrassend met haar tegenvraag. ‘Je geloofde hun verslag over de drie bommen en drie mannen met drie identieke rode rugzakken.’

Kunze stopte met eten en schoof zelfs naar voren, geïnteresseerd in Wurths antwoord.

De vicedirecteur keek van Maggie naar Kunze en daarna naar senator Foster, die slokjes van zijn gin-martini bleef nemen maar een wenkbrauw optrok om te laten zien dat hij ook op het antwoord wachtte.

‘Op dit moment denken ze dat de explosies beperkt zijn gebleven tot de tweede verdieping. Maar de dag na Thanksgiving is het er altijd waanzinnig druk. De schattingen gaan van honderdvijftigduizend tot tweehonderdduizend mensen die zich in het gebouw bevonden. Afhankelijk van de detonatiekracht van de bommen in elke rugzak…’ Wurth haalde zijn schouders op; dat wist hij net zomin als zij. ‘We hebben geen dodenaantal, als dat is wat jullie willen weten. Maar ik kan jullie wel vertellen dat de eerste berichten aangeven dat het erg is, heel erg.