Hoofdstuk 26

‘Onze bedrijfsdetective is de beelden al aan het bekijken,’ vertelde de kleine man, genaamd Jerry Yarden aan Maggie, terwijl hij haar door een gang achter in het gebouw leidde.

Maggie kon haar oren niet geloven. Het beveiligingsbedrijf was zijn eigen beelden aan het bestuderen? Ze onderdrukte de neiging om te vragen met wiens toestemming en volgens welk protocol. Jaren daarvoor had ze al geleerd dat de plaatselijke autoriteiten snel op hun tenen getrapt waren als je vragen stelde, wat haar werk alleen maar zou bemoeilijken. Het was beter als ze geloofden dat zij aan hun kant stond. De meeste mensen gingen er sowieso van uit dat de federale wetshandhavers eerder met vingers wezen en anderen de schuld gaven dan oplossingen aandroegen en anderen lieten delen in de eer.

‘Ik begrijp dat iemand van de beveiliging de jongens had opgemerkt voor de bommen afgingen?’

‘O ja, ze waren ons opgevallen. Drie identieke rode rugzakken.’ Zonder zijn snelle, bijna abnormale tempo te vertragen, wierp hij een blik over zijn schouder op haar. ‘Reken maar dat ze ons opvielen.’

Yarden had Maggies lengte, een kort lichaam maar lange ledematen. Zijn armen zwaaiden los heen en weer terwijl hij liep. Hij deed Maggie denken aan een propeller met een bos woest rood haar.

‘Hoe wist u dat ze rood waren?’

‘Pardon?’

‘De beveiligingsbeelden zijn zwart-wit, toch?’

‘O, natuurlijk. We hebben ze op de vloer gevolgd,’ legde hij uit. ‘We zijn erin getraind om in de gaten te houden wat mensen mee de mall in nemen. Als we iets verdachts zien, volgen we ze op de vloer. U weet wel, grote tassen met spullen die terug worden gebracht, rugzakken, zelfs wandelwagentjes. Afgelopen maand was er een vrouw die kasjmieren truien onder haar kind naar buiten wilde smokkelen. U zou ervan versteld staan wat mensen uithalen.’

Maggie glimlachte in zichzelf. In werkelijkheid zou ze helemaal niet versteld staan.

Met de beleefdheid die zo kenmerkend was voor mensen die in het Midwesten woonde, ging hij haar voor en hield de deuren voor haar open. Nu wees hij naar een deur aan het eind van de gang.

‘We dachten dat het winkeldieven waren,’ zei hij. ‘Geen van ons verwachtte dat er bommen in die rugzakken zaten.’

Hij was vier stappen eerder aan het eind van de gang dan zij, rukte aan de deur en hield deze weer voor haar open, met beide armen en zijn benen gespreid, alsof de deur loodzwaar was. Ze schoof de gedachte opzij dat ze waarschijnlijk Yardens gewicht kon bankdrukken, laat staan de deur voor zichzelf openhouden, en bedankte hem.

Hij leidde haar door een doolhof van kantoren naar een andere deur. Toen hij deze opende, merkte ze meteen op dat de ruimte duister was en alleen werd verlicht door een muur van monitors, vier rijen van tien met een lang controlepaneel van toetsenborden, schakelaars en kleurgecodeerde knoppen.

De detective zat in zijn eentje achter het paneel met zijn rug naar hen toe. Er was iets bekends aan zijn vierkante schouders en zwarte haar. Voordat hij zich omdraaide, had ze Nick Morelli al herkend.

Híj was echter niet voorbereid. Hij moest twee keer kijken, van Maggie naar Yarden en weer terug.

‘Wat een verrassing om jou hier te zien,’ zei hij met zijn typische glimlach, de glimlach waar kuiltjes en witte tanden bij kwamen kijken.

‘Hallo, Nick.’

‘Kennen jullie elkaar?’ Yarden leek teleurgesteld.

‘We hebben eerder samengewerkt,’ antwoordde ze, het daarbij latend en afwachtend of Nick zich verplicht zou voelen er nog iets aan toe te voegen. ‘Dus je werkt niet meer als openbare aanklager? Je bent nu detective?’

‘Bij United Allied Security.’

‘Ja, het beveiligingsbedrijf van de mall. Weten de plaatselijke autoriteiten dat je de videobeelden aan het bekijken bent?’ vroeg ze aan Nick, maar ze keek naar Yarden, die haar ogen meed. Uiteindelijk knikte Yarden. Zijn hoofd was het enige lichaamsdeel dat nu in beweging was, zijn armen zaten vastgeplakt aan zijn zij. Hij deed haar denken aan een jaknikker.

‘Ja, geen probleem,’ zei Yarden, nog steeds knikkend. ‘Ze hebben hun handen vol, weet u.’

Het viel haar op dat naarmate zijn schuldgevoel sterker werd zowel zijn tempo als zijn toon omhoogging. Ook werden de toppen van zijn oren rood.

‘We zijn hier alleen om te helpen,’ vertelde Nick haar.

Maggie wist echter uit ervaring dat Morelli’s loyaliteiten soms verdeeld waren en dat hij zich vaak op een soort persoonlijk drijfzand begaf.

Vier jaar geleden was Nick Morelli de sheriff geweest van een kleine gemeenschap in Nebraska die werd geteisterd door een moordenaar, die het op jonge jongens had voorzien – onder wie Nicks neefje. Om de zaak op te lossen had hij een gevecht moeten leveren en zijn levenslange loyaliteit aan zijn vader, de vorige sheriff, los moeten laten. Gedurende de volgende jaren hadden Maggies en Nicks wegen elkaar verschillende keren gekruist. De laatste keer was afgelopen zomer geweest toen Maggie, nogmaals, naar Nebraska was gestuurd om een profiel op te stellen van een nieuwe moordenaar. Toen had Nicks loyaliteit aan een jeugdvriend de zaak bijna in gevaar gebracht.

‘Oké, dus jullie twee kennen elkaar,’ zei Yarden, die duidelijk de stilte wilde doorbreken en de spanning verlichten. ‘Dat zou het gemakkelijker moeten maken, toch?’ De kleine man draaide een stoel om naar Maggie. ‘Ms. O’Dell –’

‘Agent O’Dell,’ verbeterde Nick hem.

‘O ja, agent O’Dell.’

Ze ging in de aangeboden stoel zitten, naast Nick, hem slechts een vluchtige blik toewerpend. Daarna richtte ze haar aandacht op de muur van monitors. Ze hadden bepaalde tijdcodes op de beelden gemarkeerd, waardoor het beeld op belangrijke momenten stopte. Op meer dan vijf van de schermen stond het beeld al stil.

‘Zoals je kunt zien, hebben we alleen maar de segmenten gemarkeerd die relevant zouden kunnen zijn.’ Nick wuifde met een hand naar de schermen. ‘Toch, Jerry?’

‘Klopt. Er is vreselijk veel beeldmateriaal. We proberen het gewoon te reduceren. We gooien niets weg. We kijken en markeren alleen.’

Maggie had bijna medelijden met het nerveuze mannetje. Ze kon hem moeilijk vertellen dat hij kon ontspannen. Nick Morelli was namelijk degene die ze niet volledig vertrouwde, niet Mr. Yarden die ze pas een paar minuten daarvoor had ontmoet.

‘Agent O’Dell zal de dragers willen zien,’ zei Yarden snel, de kans grijpend om verder te gaan met zijn werk. Hij ging zitten op de stoel aan de andere kant van Maggie. ‘Het beeld is op zijn best korrelig te noemen.’ Nog voordat hij zijn stoel naar voren had geschoven, vlogen zijn vingers al over het controlepaneel. ‘We werken met een driesecondensysteem. Dat wil zeggen dat de camera elke drie seconden een beeld opneemt. Het is niet continu, dus kan het een beetje schokkerig overkomen als je er niet aan gewend bent.’

‘Gebruiken jullie een Z97-filter of HD-zoom?’

Yardens vingers stopten halverwege hun pianospel op het toetsenbord, en hij keek haar met zichtbare bewondering aan. Niet alleen begreep ze het driesecondensysteem maar ook was ze op de hoogte van de modernste technologie.

‘Zulke moderne apparatuur hebben we niet,’ zei hij, met een blik op Nick alsof die daarvoor verantwoordelijk was als de hoogste autoriteit van het bedrijf ter plaatse.

‘Het bedrijf overweegt updates,’ merkte Nick net iets te snel op.

Maggie hoorde iets verdedigends in zijn toon, maar dat negeerde ze. In plaats daarvan richtte ze haar aandacht op Yarden, die op monitor na monitor beelden voor haar vastzette.

‘Dit is er een.’ Hij wees naar het eerste scherm.

Ze leunde naar voren. Nick niet. Had hij deze al gezien? Natuurlijk had hij dat. Ze vroeg zich af hoe lang Morelli en Yarden al bezig waren.

Het enige wat Maggie uit de korrelige beeldkwaliteit van de video kon ontcijferen, was dat de jongen een gemiddelde lengte had en er netjes uitzag. Hij had een spijkerbroek aan, een jasje met misschien een logo op de schouder en tennisschoenen. Er was niets abnormaals aan hem.

Ze voelde dat de twee mannen naar haar keken, haar reactie peilden, wachtten.

Yarden voegde nog meer opnames toe, zette beeld na beeld op diverse monitoren stil, totdat er een rij van wazige beelden ontstond van twee verschillende jonge mannen met dezelfde rugzak, die gescheiden van elkaar door de mall liepen. Er was slechts één moment waarop ze samen te zien waren.

‘Ik dacht dat er drie waren?’

‘Absoluut, er waren er drie.’ Yardens vingers begonnen weer op de toetsen te drukken. ‘De derde kwam binnen met een meisje en een andere knul.’ Hij spoelde door naar dat segment. ‘We hebben hem gevolgd tot het eetgedeelte. Toen zijn… zijn we hem min of meer kwijtgeraakt. We hebben niet veel camera’s die op dat gedeelte gericht zijn en niet een daar ter plekke.’

‘Hoe zit het met het meisje en de andere jongen? Waren zij erbij betrokken?’

Toen Yarden niet antwoordde, leunde Maggie achterover en keek naar hem. Nick en hij wisselden weer een blik uit. Yardens blozende teint was bleek geworden. Nick begon de monitors te bestuderen.

‘Wat is er?’ vroeg ze.

‘We denken dat een van de bommen in het damestoilet is geëxplodeerd,’ vertelde Nick haar, terwijl zijn ogen van scherm naar scherm schoten. ‘Misschien heb je net onze vraag beantwoord hoe dat heeft kunnen gebeuren.’