Hoofdstuk 24

Nick liet Yarden de juiste opnames opzoeken. Hij had al verschillende tijdcodes van de camerabeelden op de tweede verdieping genoteerd, vooral van dingen die opvielen voordat de bommen waren afgegaan.

‘We hielden ze in de gaten,’ zei de kleine man tegen hem, terwijl zijn lange vingers met ongelofelijk gemak en doeltreffendheid over het toetsenbord van de computer vlogen. ‘Winkeldieven gebruiken vaak rugzakken. En ze werken in groepjes. Dat is wat we dachten dat er aan de hand was.’

Yarden leunde achterover en startte de eerste opname. Hij kruiste zijn armen voor zijn borst, blikken op Nick werpend alsof hij zich ongerust maakte over zijn reactie.

Nick leunde juist naar voren. De beelden waren korrelig en zwart-wit, maar de hoek was goed. De rugzakken zagen er normaal uit. Niet trendy. Groot en log en, aan de manier van lopen van deze jongen te zien, zwaar.

Yarden startte een andere opname op een tweede monitor, maar liet de eerste doorspelen.

De tweede jongen had een grote bos haar, maar was een beetje kleiner en mager. De rugzak was identiek.

Het zat Nick dwars dat deze jongens op het eerste gezicht op oudere versies van Timmy en Gibson, zijn neef en diens vriend, leken. Nette jongens, normaal, met een zelfverzekerde pas. Geen afhangende schouders. Geen onbetrouwbare oogjes die voortdurend om zich heen keken. Ze zagen er helemaal niet uit als nerds of psychopaten, léken niet op Klebold of Harris, bijvoorbeeld, die verantwoordelijk waren voor de schietpartij op Columbine.

Wat Nick zelfs nog verontrustender vond, was dat ze in het geheel niet leken op hoe hij had verwacht dat een zelfmoordaanslagpleger eruit zou zien. Had hij donkergekleurde Arabieren verwacht? Ja, inderdaad. En hij was daar niet alleen in, wist hij. Iemand suggereert een zelfmoordaanslagpleger, en onmiddellijk verschijnt dat raciale profiel voor je geestesoog.

‘Ze zijn niet precies wat je zou verwachten, hè?’ merkte Yarden op, alsof hij Nicks gedachten kon lezen.

‘Nee. Niet precies.’ Hij vermeed Yarden aan te kijken, aangezien hij in elk geval de schijn van objectiviteit op wilde houden. Hij vermoedde dat de beveiligingsagent op zoek was naar Nicks goedkeuring, dat hij hoopte een band op te bouwen, vertrouwelingen die elkaars kant kozen in wat wel eens een keiharde confrontatie zou kunnen worden, waarbij allerlei mensen beschuldigend met de vinger naar elkaar wezen. ‘Heb je een paar redelijke beelden van hun gezicht?’

‘We hebben allemaal boven geholpen.’ Yarden klonk plotseling beledigd. ‘Ik heb deze maar een paar minuten kunnen bekijken, voordat ik je ging ophalen.’

‘Tuurlijk. Ik begrijp het.’

‘Ik dacht dat dat jouw taak was.’

‘Ja, je hebt helemaal gelijk.’ Nick kon de diplomaat spelen als dat nodig was.

‘Ik heb een lichtflits gezien. En een van de explosies.’ Yarden begon weer toetsen in te drukken, er duidelijk op gebrand hem tevreden te stellen en goed te maken dat hij niet had waarom werd gevraagd. Hij spoelde een opname met beelden van winkelende mensen op hoge snelheid door. Toen stopte hij, waarna hij een paar seconden beeldje voor beeldje doorspoelde en inzoomde, voordat hij de opname weer op normale snelheid zette.

Nick keek toe, verbijsterd dat het beeld van de exploderende stenen muur hem zelfs zonder geluid deed ineenkrimpen.

‘Waar is de camera?’

‘Allemaal tweede verdieping. Deze staat om de hoek van het eetgedeelte.’

‘Kun je hem nog een keer afspelen?’ vroeg Nick. ‘Alleen deze keer in slow motion. En zoom uit.’

‘Zoom uit?’

‘Ja.’ Hij reageerde niet op Yardens scepsis, maar leunde naar voren en wachtte.

Het beeld liet de lange gang met stenen muren aan beide zijden in zijn geheel zien. Aan één kant bevonden zich onderbrekingen van deuropeningen. De andere kant was één groot vlak. Boven de deuropeningen en op verschillende andere plaatsen hingen bordjes. Nogmaals zag Nick de muur exploderen. Het was de kant met de onderbrekingen.

‘Wat is er aan de andere kant van die stenen muur?’

‘In deze gang niet veel. Een paar kantoren. Toiletten.’

‘Laat hem nog een keer zien.’

Deze keer wees Nick vlak voordat de muur explodeerde naar de monitor. ‘Stop.’

Yarden reageerde meteen.

‘Zoom in op dat bord.’

Zonder te aarzelen gehoorzaamde Yarden.

Op het bordje stond DAMES.

‘Zit het herentoilet ernaast?’ vroeg Nick.

Haastig raadpleegde Yarden een plattegrond van de tweede verdieping die op een mededelingenbord was geprikt. ‘Het mannentoilet zit helemaal aan het eind van deze gang,’ zei hij, zijn stem hoger dan normaal, ‘en aan de andere kant.’

‘De explosie kwam uit…’

‘…het damestoilet.’