Hoofdstuk 56

Henry kon merken dat de FBI-agente hem niet mocht. Ondanks het medeleven dat ze eerder voor Hannah had getoond, was het duidelijk dat ze moeite had met zijn redenen waarom hij hieraan mee had gedaan. Het kon hem niet schelen. Als hij rekening had gehouden met wat anderen van hem dachten, zou hij nooit het zakenimperium hebben kunnen opbouwen dat hij nu bezat.

De leeftijd van deze agente, deze jonge vrouw, was waarschijnlijk de helft van de zijne. Wat wist zij van beslissingen nemen die de wereld zouden veranderen? Het kon hem geen moer schelen of ze hem mocht. Ze kon hem veroordelen zoveel als ze wilde. Het enige wat er voor hem nu toe deed, was dat ze hem hielp Dixon terug te krijgen. Niets anders was belangrijk.

‘Waar gaat de volgende aanslag plaatsvinden?’ vroeg ze.

Haar geduld raakte op, zag hij. Ze besefte het niet, maar hij had heel veel dingen in haar ogen kunnen lezen. De korte flikkeringen van emotie die ze dacht te kunnen verbergen, waren hem niet ontgaan. Hij had meer mensen aangenomen en ontslagen dan deze vrouw waarschijnlijk in haar relatief korte leven had ontmoet. Hij zag dat ze niet alleen ongeduldig werd, ze was ongerust, uitgeput, behoedzaam en wantrouwend. Naast het feit dat ze hem niet mocht, vertrouwde ze hem niet.

‘De exacte locatie weet ik niet,’ vertelde hij haar. Zijn handen beefden niet langer. Een goed teken. Hij hield er niet van zichzelf niet onder controle te hebben.

Ze trok een wenkbrauw op. Het was de eerste gezichtsuitdrukking die ze zichzelf toestond.

‘Zondag is de op een na drukste reisdag van het jaar,’ legde hij uit. ‘Het wordt een luchthaven, maar ik weet echt niet welke. We hebben een lijst opgesteld, maar de keuze werd overgelaten aan de Project Manager.’

‘Waarom een luchthaven? Ik dacht dat de storingsapparatuur ontworpen was om chaos in de detailhandel te veroorzaken, om de computers onklaar te maken zodat de winkeliers verlies zouden lijden.’

‘Nee, nee, u begrijpt het niet.’ Hij schudde zijn hoofd, aangezien hij dacht dat hij duidelijk was geweest. ‘Dit gaat niet om geld. Dit gaat om Amerika beschermen. Ervoor zorgen dat terroristen ons niet weer kunnen treffen. Deze regering heeft alle voorzorgsmaatregelen waaraan we zo hard hadden gewerkt, om zeep geholpen. Wat is een betere plek en een beter tijdstip dan een mall op de drukste winkeldag van het jaar om Amerikanen wakker te schudden? Net als een luchthaven op de een na drukste reisdag van het jaar; de bedoeling is reizigers op te houden die naar huis willen.’

‘Wist u dat het de Mall of America zou worden?’

‘Ja, natuurlijk. Het is de grootste mall van Amerika.’

‘Waarom weet u dan niet welke luchthaven?’

Hij knikte. Ze was slim, maar ze begreep het nog steeds niet.

‘De grootste mall in Amerika was, natuurlijk, logisch. Maar als we zouden weten welke luchthaven het wordt, zouden we het kunnen verraden of de verdenking op onszelf kunnen laden.’

‘U geeft me de lijst.’ Het was geen vraag.

Hij aarzelde, maar bracht zichzelf toen in herinnering dat het er niet toe deed. Het was een kleine prijs voor Dixons leven.

‘Natuurlijk. Ik ken hem niet uit mijn hoofd. Ik zal hem naar u moeten e-mailen.’

Ze haalde haar smartphone tevoorschijn.

‘Graag voor ik vertrek.’

Misschien had hij haar ook verkeerd ingeschat. Ze was scherp, snel… had lef.

‘Vertel me over deze man die zichzelf de Project Manager noemt,’ drong ze aan.

‘Ik was niet degene die hem heeft ingehuurd,’ zei hij.

‘Hij is ingehuurd?’

Weer ontsnapte haar een emotionele reactie. Hoe subtiel ook, hij kon die in haar ogen zien. Verbijstering? Nee, volgens hem was het eerder afschuw.

‘Geen van ons heeft hem ontmoet. Hij heeft ervoor gezorgd dat we geen idee hebben wie hij is, hoe hij eruitziet, waar hij vandaan komt.’

‘Waarom geloofden jullie dat hij betrouwbaar was?’

Henry haalde zijn schouders op. Goede vraag. ‘Hij werd ons van harte aanbevolen door iemand díé we vertrouwden.’

‘Wilt u zeggen dat deze man die u hebt ingehuurd om chaos in de detailhandel te veroorzaken en het vliegverkeer te vertragen zijn eigen agenda heeft?’

‘Hij heeft óf zijn eigen agenda óf hij volgt bevelen op van iemand in onze groep. Iemand die gelooft dat we bommen nodig hebben in plaats van storingsapparatuur om Amerika wakker te schudden.’ Op de een of andere manier kon hij zichzelf er niet toe zetten haar te vertellen dat de groep die hij verdedigde en waarop hij had gezworen die geheim te houden, een stap te ver was gegaan, zijn waarschuwingen had genegeerd, jaren van integriteit en eervol handelen had verraden in ruil voor… Wat? Macht? Hebzucht?

‘U realiseert zich dat ik u mee kan nemen voor verhoor,’ zei ze. ‘Ik kan u dwingen ons te vertellen wie diegene is.’

‘Ik ken mijn rechten, agent O’Dell, en ik heb een paar van de beste advocaten in het land in dienst. Als ik weiger iets te zeggen, hebt u niets. U hebt deze informatie nodig, en ik wil mijn kleinzoon levend terug.’

Haar eerdere medeleven was sterk afgenomen.

‘Als u uw kleinzoon terug wilt, moet u me iets vertellen. Ik weet niet of u zich daarvan bewust bent, maar Chad Hendricks en Tyler Bennett zijn dood.’

Zijn gezicht vertrok, en hij sloot zijn ogen. Dat had hij al vermoed.

‘Hun rugzakken explodeerden op hun rug, op afstand tot ontploffing gebracht.’ Haar toon was scherp geworden. ‘Ze liepen gewoon rond in de mall met het idee – volgens u – dat ze wat opschudding teweeg zouden brengen door een paar computersystemen vast te laten lopen, waardoor er lange rijen winkelende mensen zouden ontstaan. Op die manier hoopten ze die hebberige winkeliers een hak te zetten. Ze hadden geen idee dat ze in kleine stukjes zouden worden opgeblazen.’

Zijn ogen ontmoetten de hare, en hij zag haar behoedzaam de woede wegstoppen, zag haar voorwenden dat de emotie een onderdeel van haar verhoormethode was.

‘Goed hoor,’ zei hij. ‘Het maakt mij niet uit als u ervan geniet om naar mij uit te halen.’

Dat verraste haar. Hij kon zien dat ze haar armen wilde kruisen maar zichzelf tegenhield. Ze strekte de vingers van haar hand uit, ongetwijfeld om te voorkomen dat ze haar vuisten balde.

‘Denkt u maar van mij wat u wilt,’ vervolgde hij. ‘Ik verdien het. Maar mijn kleinzoon verdient het niet om te moeten betalen voor mijn fouten.’

‘Laten we terugkeren naar de Project Manager, Mr. Lee. U moet wát informatie over hem hebben die u mij kunt vertellen.’

‘Er is één ding. Hoewel ik niet weet of u daar wat aan hebt. Hij verwijst naar zichzelf als John Doe 2. Er is mij verteld dat hij het op een toon zei alsof het een pluspunt op zijn curriculum vitae was.’

‘Ik weet niet zeker of ik het begrijp.’

‘Mijn dochter is omgekomen bij de explosie in Oklahoma City. De Project Manager wist meer over ieder van ons dan wij over hem wisten. Ik dacht dat het misschien een zieke verwijzing was naar de vermoedelijke derde terrorist. Misschien voor mij bedoeld. Ze noemden hem John Doe 2, weet u nog wel? Misschien vertelde hij de waarheid.’

‘Wilt u suggereren dat de man die u als de Project Manager heeft ingehuurd inderdaad John Doe 2 van de bomaanslag in Oklahoma City is?’

Henry haalde zijn schouders op.

‘Dat hij bestaat, is alleen maar speculatie, op zijn best een gerucht.’

Het viel Henry op dat agent O’Dell het leek te overwegen, zich leek af te vragen of John Doe 2 toch werkelijk bestond.

‘Meer weet ik niet,’ zei hij. ‘Zal ik die lijst voor u uploaden?’ Hij wees naar de smartphone die ze in haar hand had.

Zo’n twee seconden lang staarde ze hem aan. De informatie die hij haar had gegeven, moest even doordringen. Hij vroeg zich af of ze wist hoeveel risico hij had genomen door haar dit te vertellen.

‘Hebben we dus een afspraak?’ vroeg hij, wachtend totdat ze hem aankeek. ‘Bevrijdt u mijn kleinzoon van die schoft?’

Hij wist dat er maar één antwoord mogelijk was. Ze knikte simpelweg.