Hoofdstuk 79

Maggie probeerde de paniek niet te laten zien. Het voelde alsof iets haar bij de keel had gegrepen. Ze moest zich concentreren op haar ademhaling. Ze moest zichzelf ertoe dwingen niet te gaan rennen. Te kijken door haar ogen te bewegen, niet haar hoofd. Blijf kalm. Beweeg je achteloos. Geen zenuwtrekken. Niet je telkens nerveus omdraaien.

Ze probeerde erachter te komen waar Patrick naar keek. Geen van de mannen om hem heen leek op de tekening. De enige lichtbruine huid behoorde aan een kerel met kort, door de zon gebleekt stekeltjeshaar, gekleed in een kakibroek en een marineblauw jasje.

Uiterlijk kalm liep ze naar de roltrap.

‘Ik heb een afstandsbediening,’ zei de stem weer in haar headset. ‘Jullie kunnen niets anders doen dan me laten lopen.’

Niemand reageerde. Het was stil. Ze konden nu niet langer met elkaar praten. Hun communicatiesysteem was nutteloos geworden.

Ze stapte op de roltrap naar beneden en vroeg de vrouw naast zich of ze een leuke vakantie had gehad. De vrouw begon haar over haar reis te vertellen, terwijl Maggie naar haar glimlachte en schuin over haar schouder keek. Patrick zag er beroerd uit. Hij wierp een blik in haar richting. Ze was er niet zeker van of hij haar had gezien. Toen zag ze hem plotseling zijn hand opheffen. Hij strekte even een vinger uit en haalde daarna zijn hand door zijn haar. Hij had iemand aangewezen. Hij had hun een teken gegeven en verteld wie de Project Manager was.

Toen ze beneden was, draaide ze zich naar Patrick om. Ze stond nu zo dichtbij, dat ze zijn ogen kon zien. Hij keek in dezelfde richting als waarnaar hij had gewezen.

De Project Manager moest de man in het marineblauwe jasje en de kakibroek zijn. Hij liep naar een van de uitgangen, maar hield tegelijkertijd een oogje op Patrick.

‘Jullie moeten me laten gaan,’ herhaalde hij, en deze keer kon ze zijn lippen zien bewegen. Hij had haar nog steeds niet gezien en keek niet langer om zich heen.

Kunze bevond zich het dichtst bij Patrick. Hij en de schoonmaakster bewogen zich langzaam naar hem toe. Het zag er niet naar uit dat hij de Project Manager al had geïdentificeerd. Maggie keek naar de balustrade boven zich, maar ze zag Wurth niet. Was zij de enige?

Ze keek weer terug naar Patrick, en deze keer kruisten hun blikken elkaar. Hij wees weer en vormde met zijn lippen een paar woorden. Hij wilde dat ze achter hem aan ging. Laat hem niet weggaan. Maar hoe kon ze Patrick geketend aan een kofferbom achterlaten?

De Project Manager was bij de uitgang en liep naar buiten. Wat zou hem tegenhouden om de bom te detoneren wanneer hij eenmaal buiten het bereik van de impact was? Ze moest hem stoppen.

Ze gebaarde naar Kunze dat hij Patrick moest helpen. Samen met de schoonmaakster en haar karretje liep hij naar hem toe. Zelf begon ze te rennen, tussen de passagiers door. Ze stak haar hand onder haar jasje, greep de kolf van haar Smith & Wesson vast, maar haalde het pistool niet uit de schouderholster.

Buiten stond ze stil. Ze had hem naar rechts zien gaan, maar door de rijen mensen die buiten voor de loketten stonden te wachten om in te checken, zag ze hem nu niet meer. Ze baande zich een weg door de menigte, struikelend over bagage en voeten. Hij bevond zich vijf auto’s verderop en was bezig aan de passagierskant van een zwarte wagen in te stappen. Maggie duwde een aantal verschrikte passagiers opzij, maar de auto trok al op. Ze sloeg het kenteken in haar geheugen op en keek hulpeloos toe terwijl de wagen wegscheurde.

Buiten adem leunde ze tegen een stenen bank. En dat was het moment waarop het gebeurde. De explosie zond zulke krachtige vibraties onder haar voeten, dat ze bijna omviel.

Het was te laat. Zij was te laat.