Hoofdstuk 46

Asante was klaar met de kaasburger en frites en liet een redelijke fooi achter. Een gewone maaltijd die niet zou opvallen en een gewone fooi die geen negatieve of te positieve indruk zou achterlaten. Normaal doen, had hij al lang geleden geleerd, was de sleutel tot onzichtbaarheid.

Terwijl hij terug naar zijn gate liep, zag hij dat er zich bij al de andere gates groepen mensen onder de televisiemonitors hadden verzameld. Hij stopte, net als de anderen die voor en achter hem liepen, hoewel hij al wist waar de commotie om draaide. Het plaatselijke televisiestation had eindelijk besloten de foto’s te laten zien die zijn team anoniem had ingestuurd. Voordat hij verder door de terminal liep, bleef hij een tijdje staan kijken. Hij moest in elk geval voorwenden geïnteresseerd en verbijsterd te zijn en op de juiste manier verontwaardigd.

De wachtruimte voor zijn gate zat vol; er was geen enkele stoel meer vrij. Degenen die regelmatig vlogen en zo snel mogelijk aan boord wilden zijn, stonden al bij de deur, hun bovenmaatse handbagage zodanig neergezet dat niemand hen van hun plaats kon verdringen of er zelfs maar langs kon.

Asante had altijd een hekel aan luchthavens gehad. De laatste jaren was het alleen maar erger geworden. Er bestonden geen manieren meer, en enige kennis van etiquette leek ook niemand te bezitten. Mensen behandelden de wachtruimtes als hun woonkamer. Ze gooiden jassen en tassen op stoelen die voor andere passagiers bedoeld waren. Ze schrokten fastfood naar binnen, terwijl ze in hun mobieltjes praatten en gesprekken voerden waarnaar anderen niet zouden hoeven te luisteren. Ze lieten hun kinderen gillen en kruipen en rondrennen. Het was bijna net zo erg als een mall. Hoewel hij al zijn projecten als een professional uitvoerde, had het hem plezier gedaan om de grootste mall in Amerika op te blazen. Het zou hem net zo’n plezier doen om een van de drukste luchthavens op een van de drukste reisdagen van het jaar op te blazen.

Toen hij bij de informatiebalie aankwam, zag hij tot zijn genoegen dat hij geen vragen hoefde te stellen en ook niet meer afhankelijk was van het afluisteren van anderen die vragen aan de grondstewardess stelden. Onder hun vluchtnummer en bestemming stond nu een vertrektijd. Hij moest nog steeds een uur wachten, maar het betekende dat het vliegtuig uit Chicago was vertrokken – of in elk geval toestemming had gekregen om te vertrekken.

Hij ging dicht bij een van de televisiemonitors staan. Het was slechts een uur. Zolang kon hij wel voorwenden dat hij in de ramp geïnteresseerd was.