Hoofdstuk 78

Op de plek waar Patrick stond, kon hij Maggies gezicht niet zien. Hij probeerde niet rechtstreeks naar haar te kijken, want hij wist dat de Project Manager daarop wachtte. Via Patricks headset kon hij met ze praten, maar hij wist niet precies wie of waar ze waren. Op dit moment stond hij aan de kant, zo’n tien meter van hem vandaan, kijkend en wachtend totdat Patrick hun locaties zou verraden.

Verdomme! Hij had dit echt helemaal verpest.

Het was zo snel gegaan. De ene minuut liep de kerel voor hem, verdween om de hoek, en de volgende minuut stond hij achter hem, deed hem de handboei om en ketende hem aan het handvat van de Pullman vast.

De man zag er zo anders uit, dat Patrick niet zeker was geweest. In de mall had hij een honkbalpet op gehad, maar zijn haar was ook veel langer geweest en donker. Nu was het stekeltjeskort en bijna blond. Hij had ook gezichtsbeharing gehad, een net sikje. Nu was hij gladgeschoren. Hij droeg een golfshirt, een marineblauw katoenen jasje, een kakibroek en leren schoenen. Geen honkbalpet. Het was de manier van lopen die Patricks aandacht had getrokken. Tegen de tijd dat hij de man in de ogen had kunnen kijken, was het al te laat geweest.

Aan de andere zijde kon Patrick directeur Kunze zien staan. Ook nu weerhield hij zichzelf ervan naar hem te kijken. Uit zijn ooghoeken zag hij dat Kunze ook niet naar hem keek. Hij was aan het praten met een schoonmaakster die bij haar karretje stond.

Patrick keek omhoog naar Maggie. Shit! De Project Manager betrapte hem en volgde de richting van zijn blik. Maggie was echter verdwenen.

Hij zag de lippen van de kerel bewegen. Met gebruik van Patricks headset was hij met hen aan het praten. Wat was hij hun in vredesnaam aan het vertellen? Hij had zich heel snel van Patrick verwijderd. Zo snel dat Patrick niet zeker was of iemand hem had gezien. Zouden ze weten wie hij was? Was er iets wat hem verraadde?

Patrick keek weer om zich heen, terwijl de Project Manager nog steeds de eerste verdieping bestudeerde, de balustrade scande waar Maggie eerder had gestaan. Toen zag Patrick haar. Ze kwam met de roltrap naar beneden, glimlachend en kletsend met een vrouw naast haar. De Project Manager draaide zijn rug naar Patrick toe, slechts voor een paar seconden, en Patrick greep zijn kans om hem aan te wijzen. Hij zwaaide zijn vrije hand in de lucht, strekte zijn wijsvinger uit naar de rug van de man, bracht daarna zijn hand naar zijn hoofd en woelde met zijn vingers door zijn haar op het moment dat de Project Manager zich weer naar hem omkeerde.

Had Maggie het gezien? Of een van de anderen? Het zou te laat geweest kunnen zijn, want de man vertrok. Ten slotte hoefde hij niet in de buurt van de bom te zijn om die tot ontploffing te brengen.