Hoofdstuk 35

Maggie negeerde de pijn in haar rug. Er deed iets zeer op de plek waar ze tegen de voorkant van de auto was gesmeten. In eerste instantie had ze geprobeerd haar jas open te ritsen om haar Smith & Wesson te kunnen pakken, maar daardoor zou ze te veel vertragen. De jongen was niet gewapend. Ze kon wel zonder. Bovendien was zij de enige die hem nu te pakken kon krijgen. Ze hadden allemaal haar instructies opgevolgd, hadden zich koest gehouden.

Achter haar hoorde ze voetstappen knerpen, maar ze waren te ver weg. Haar walkietalkie kraakte aan haar schouder: ‘Verdachte op weg naar het zuiden, zuidoosten.’

De jongen was een paar keer uitgegleden. Zijn gympen hadden weinig grip. Elke keer had ze de afstand tussen hen met twee of drie passen verminderd. Nu zat er nog slechts een autolengte tussen hen, maar hij was taai, flexibel, manoeuvreerde rond bumpers en draaide zich in kronkels om zijspiegels te vermijden. Hij was bang. Het maakte niet uit dat hij niet een van de aanslagplegers was. Hij begreep niet wat er allemaal gebeurde. Ze vroeg zich af of hij zelfs wel Engels verstond.

Zodra ze hem goed had kunnen bekijken, had ze meteen geweten dat hij geen onderdeel uitmaakte van de groep jonge kerels die ze de hele middag had zitten bestuderen. Hij was té jong. En hij was donker. Lang, mager – bijna een anorexiapatiënt. Maar het was de blik in zijn ogen die hem verraadde, de doodsbenauwde paniek van iemand die al eerder opgejaagd is geweest. Die blik was haar bekend. Het was geen angst uit schuldgevoel. Het was angst voor persecutie. Dat hij het Engels niet goed beheerste, was een gok van haar.

Er lagen sneeuwhopen tussen de auto’s, en een daarvan had Maggies laars opgeslokt, geheel van haar voet gezogen. Goedkope overtreklaarzen. Ze liet zich er niet door vertragen. Haar dagelijkse trainingsprogramma bestond onder meer uit zo’n vijf à zes kilometer hardlopen.

Uit de radio klonk nog meer gekraak en toen: ‘Zorg ervoor dat hij het terrein niet verlaat.’

Ze hoorde een metalig geklik achter zich. Dichterbij.

Barst! Was dat het geluid van geweren die aangelegd werden? Was dat wat ze hoorde? Iemand die een wapen op een auto legde en de veiligheidspal opzijschoof?

‘Niet schieten!’ gilde ze tegen haar schouder, alleen kwam het er hijgend uit, nauwelijks verstaanbaar.

‘Verdachte op de vlucht. Wordt als gevaarlijk beschouwd.’

‘Niet schieten,’ probeerde ze weer. Hij is bang, niet gevaarlijk. Konden ze hem neerschieten met haar zo vlak achter hem?

Ze hoorde nog meer geluiden achter zich die snel dichterbij kwamen. Zware laarzen die in de sneeuw knerpten, leer dat klapperde, geroep dat werd vervormd door de wind.

De jongen gleed nogmaals uit, verloor zijn evenwicht en knalde met zijn knie tegen een bumper aan. Weer twee passen verloren. Toen keek hij over zijn schouder. Grote fout. Dat hield je altijd op. Hij dacht meer voorsprong te kunnen verkrijgen door een scherpe bocht naar links te maken en parallel aan haar terug te rennen, met slechts een rij auto’s tussen hen. Razendsnel draaide ze zich om.

Hij bevond zich vlak naast haar. Tussen de geparkeerde wagens door kon ze telkens een glimp van hem opvangen. Alleen de auto’s scheidden hen. Ze zette zichzelf ertoe nog harder te rennen. Haar longen brandden al door de koude lucht die ze naar binnen had gezogen. Maar ze hadden de wind nu in de rug. Nog maar een klein beetje sneller. Ze moest één of twee stappen voor hem zien te komen. Als ze tussen de wagens door moest kronkelen, zou ze hem kwijtraken. Dus besloot ze hem af te snijden.

Ze bekeek de lange ononderbroken rij auto’s voor zich en maakte een keuze. Toen sprong ze op de motorkap van een kleine personenwagen en liet zich door het spekgladde met sneeuw bedekte metaal recht boven op de jongen lanceren, die compleet onderuitging. Zijn elleboog kwam in Maggies zij terecht, precies onder haar kogelvrije vest. De lucht werd uit haar longen geperst. Ze kneep haar ogen dicht tegen de pijn, maar hield vol.

Hij duwde en trapte, totdat ze hem bij zijn arm greep. Eén keer draaien, en zijn lichaam verstijfde. Ze trok zijn arm achter zijn rug, en bijna automatisch draaide hij zich met zijn gezicht naar de grond. Haar knie bevond zich op zijn rug. Zijn benen waren gespreid.

‘Waarschijnlijk voel je daar nu niet veel voor,’ vertelde ze de jongen tussen machinegeweerachtige ademstoten in. Elke inhalering van koude lucht veroorzaakte een steek in haar longen. ‘Maar later zul je me hiervoor bedanken.’

Beter een knie in je rug dan een kogel.

Toen ze ten slotte opkeek, werd ze omringd door mannen met helmen en geweren. Een van hen had de rode rugzak die de jongen ergens gedurende de achtervolging had weggegooid. Een ander hield de laars die ze had verloren in zijn hand.

Charlie Wurth wrong zich door de groep heen, een hoofd kleiner dan de rest, waardoor hij er onbeduidend uitzag en totaal niet op zijn plek leek. Maar hij had een brede grijns op zijn gezicht toen hij een in een handschoen gestoken hand uitstak om Maggie overeind te helpen.

‘Krijg nou wat, O’Dell. Jij bent me er eentje.’