Hoofdstuk 21

Asante verloor het gps-signaal halverwege de weg naar de luchthaven. Dat gebeurde soms door de controletorens en radars van inkomende en vertrekkende vliegtuigen. Het deed er niet toe. Hij moest Danko de losse draadjes laten afhandelen, terwijl hijzelf doorging naar de volgende fase. Er mocht niets tussenkomen.

Het sneeuwde steeds minder hard. Sneeuwruimers en zandstrooiers bevonden zich al op de straten, waardoor hij af en toe langzamer moest gaan rijden. Zodra hij het gaspedaal weer had ingedrukt, moest hij op de rem gaan staan om nerveuze chauffeurs te ontwijken. De eerste sneeuw van het seizoen, en iedereen leek vergeten te zijn hoe ze moesten rijden. Hij had erop gerekend dat dat een voordeel zou zijn. Nu bleek het alleen irritant.

In de achteruitkijkspiegel zag hij zijn ogen. De adrenaline was vervangen door onrust. Hij droeg die onrustige ogen op kalm te blijven, geduldig te zijn. Daarna haalde hij een aantal keren diep adem, waarbij hij de lucht even vasthield, voordat hij hem langzaam en rustig uitblies.

Hij hield zich voor dat geen enkel project helemaal zonder complicaties verliep. De genialiteit van een projectmanager als hijzelf was gebaseerd op het vermogen om te reageren en zich aan te passen. En tegelijkertijd moest hij het doen voorkomen dat het moeiteloos ging, moest hij de illusie van kalmte uitstralen om zijn team te laten zien dat hij het volste vertrouwen had in de onderneming.

Hoewel ze zorgvuldig waren uitgekozen, waren ze allemaal slechts volgelingen wanneer je hun individuele lagen talent afpelde, of dat talent nu technische intelligentie of fysieke kracht behelsde. Asante geloofde dat hij de gave had om andere mensen te lezen, potentieel te zien waar anderen middelmatigheid zagen. Maar hij kon ook de zwakke plekken zien. Iedereen had kwetsbare plekken, hoe goed ze ook verborgen waren. Asante kon die vinden en, indien nodig, uitbuiten.

Van zijn kring van vertrouwelingen eiste hij perfectie. Hij verwachtte niets minder. Iedereen die voor zijn team werd uitgekozen wist dat. Geselecteerd worden was zowel een eer als een zware verantwoordelijkheid. Missers waren onaanvaardbaar. Een zwakke schakel kon snel worden verwijderd, en de verwijdering was permanent. Dat maakte hem tot een geweldige projectmanager.

Hij zette de kleine computer op het dashboard om het scherm beter te kunnen zien. Voordat hij op een van de vooraf ingestelde toetsen kon drukken, kwam er een telefoontje binnen. Hij checkte zijn mobiel. Hoewel hij het nummer niet herkende, nam hij op, aangezien hij zijn team vaak instrueerde prepaidmobieltjes te gebruiken om opsporing te voorkomen.

‘Asante,’ zei hij in de microfoon van zijn headset.

‘Je hebt geprobeerd mijn kleinzoon te gebruiken.’

De stem die Asante hoorde, klonk razend, en hij wist onmiddellijk aan wie hij toebehoorde. Hij was al gewaarschuwd dat de man een probleem zou kunnen worden. ‘Hoe bent u aan dit nummer gekomen?’

‘Wat dacht je in vredesnaam dat je aan het doen was?’

‘Wanneer het project eenmaal is begonnen, heb ik volledig de leiding. Dat zijn de regels.’

‘Je was van plan hem om te laten komen, hè, schoft!’

‘Een andere regel is dat u geen enkel contact met mij kunt hebben.’ Asante hield zijn stem kalm en vast. Na een korte stilte verbrak hij de verbinding.

Met één hand het stuur omklemmend, drukte hij met de andere verschillende toetsen op zijn telefoon in, waardoor het nummer zou worden geblokkeerd. Hij controleerde zijn ogen weer in de spiegel, teleurgesteld dat de onrust nu in woede was veranderd. Kalm. Hij moest kalm blijven. Hij strekte zijn vingers en bewoog zijn nek van links naar rechts.

Dixon Lee was geen vergissing of misser geweest, ondanks de woede en beschuldigingen van zijn grootvader. Asante stond zichzelf een glimlach toe. Dood of levend was Dixon Lee een goed geplande levensverzekering. Nog een snelle blik in de spiegel. Niemand maakte het de Project Manager moeilijk wanneer het project eenmaal begonnen was. Niemand. Niet eens de hufters die het project speciaal hadden besteld.

Hij draaide het terrein voor langetermijnparkeerders van de luchthaven op en vond een plek helemaal aan het eind, dicht bij de plaats waar hij de auto eerder had gestolen. Hij verzamelde zijn spullen en stopte ze in de weekendtas. Daarna nam hij alle oppervlakken in de auto af die hij had aangeraakt. Hij was net klaar toen de shuttlebus van de luchthaven het parkeerterrein op reed. Hij keek op zijn horloge. Meer dan genoeg tijd.

Nogmaals haalde hij diep adem. Hij had een hekel aan complicaties. Vroeger had hij ze altijd voorzien en kunnen voorkomen. Misschien was het tijd om met pensioen te gaan. Ergens een eiland te kopen. Hij had in Zürich meer dan genoeg geld staan. Dat was zelfs al het geval geweest voordat hij aan dit project was begonnen. Hij verdiende de rust. Een aangename lange ontspanning, iets substantiëlers dan de korte ontsnappingen die slechts een doos Cubaanse sigaren en een paar flessen Chivas lang duurden.

In plaats van zich op complicaties zoals Drager 3 te concentreren, herinnerde Asante zichzelf aan succesvolle projecten. Het kalmeerde hem om die stap voor stap door zijn hoofd te laten gaan – de eerste planning, de fasen en dan de ontknoping.

Dus toen hij de shuttlebus in stapte, knikte hij met een kort glimlachje naar de chauffeur en startte voor zijn geestesoog de beelden van Madrid, 11 maart 2004. De rugzakken, het treinstation tijdens het spitsuur, de felle lichtflitsen en vooral… het succes.