Hoofdstuk 57

Zaterdag, 24 november

McCarran International Airport

Las Vegas, Nevada

Asante wilde geen tijd meer verspillen, maar toch wachtte hij achter de andere drie eersteklaspassagiers. Het was niet goed om als eerste het vliegtuig uit te stappen. Dat zou als te ongeduldig overkomen en de stewardessen opvallen.

De meeste passagiers – zelfs degenen die er helemaal klaar voor leken te zijn om het casino in te duiken – waren uitgeput vanwege het lange oponthoud. Asante probeerde er net zo uit te zien, hoewel hij niet van plan was ook maar één voet in een casino te zetten. Niet tijdens deze reis.

Vooral vanwege de onverwachte vertraging was Las Vegas een uitstekende keuze. De meeste luchthavens gingen na middernacht dicht. Las Vegas niet. Het was er net zo druk als op elk ander uur van de dag. Zelfs nog voor hij de slurf uit was, kon hij het geklik en geping van de fruitautomaten al horen. Hij wierp er een blik op en wilde zijn hoofd schudden. Ze vulden het middengedeelte van de terminal. Het merendeel van de machines werd bespeeld door passagiers die op hun vlucht wachtten en zo lang mogelijk aan hun verslaving wilden toegeven.

Hij baande zich een weg door de groepen mensen en begon de borden naar de bagagebanden te volgen. Terwijl hij zijn headset aanzette die al om zijn oor zat geklemd, herschikte hij de weekendtas. Daarna toetste hij een nummer in op zijn telefoon. De verbinding was in een paar seconden gelegd.

‘Goede vlucht?’ vroeg de vrouwenstem in plaats van een begroeting.

‘Een beetje vertraagd, maar alles verloopt nu weer volgens plan.’

‘Becky geniet van de reünie met haar studiegenoot.’

Weer deden ze het voorkomen alsof dit een gesprek was tussen echtgenoten die elkaar op de hoogte hielden. Hij had hen goed getraind: beperk het gesprek tot het hoogstnoodzakelijke en noem nooit volledige namen of een naam die gemakkelijk te traceren is, zoals Dixon.

‘Mooi. En hoe zit het met onze vriend Hank? Hoe gaat het met hem?’

‘Hij blijft waar hij is. Lijkt zich te gedragen.’

‘Blij dat te horen. Dus zijn we er klaar voor om morgen het huis op te ruimen?’

‘Ik kan niet wachten,’ antwoordde ze met een lach.

Een aardige improvisatie, dacht Asante.

‘In feite,’ vervolgde ze, ‘zijn we nu met de laatste voorbereidingen bezig.’

‘Bel me wanneer er problemen zijn. Spreek je later.’

Hij vond de roltrap naar de bagagebanden en stapte er samen met een aantal anderen op.

Complicaties, zei hij glimlachend in zichzelf. Dat was hoe het ging met complicaties. Ze konden worden opgelost; je kon er op een andere manier naar kijken, of ze konden simpelweg worden verwijderd.

Onder aan de roltrap, waar iedereen op de bagagebanden af ging, liep Asante in de tegenovergestelde richting naar een kleine ruimte aan de zijkant, die vol hing met kluisjes. Hij lokaliseerde nr. 83 en draaide met vaardige vingers aan het combinatieslot. Eén keer naar links, twee keer naar rechts en het slot sprong open.

Tegen de binnendeur van het kluisje zat een grote verzegelde envelop vastgeplakt, waarin zich meer geld bevond dan hij nodig zou hebben. Verder lagen er twee tachtig centimeter grote, identieke, zwarte Pullman-koffers op elkaar gestapeld, waarvan de hoeken versleten waren zodat het leek alsof ze aan een doorgewinterde reiziger toebehoorden. Hij haalde de twee Pullmans eruit en liet de weekendtas erbovenop vallen. Daarna peuterde hij de envelop los en stak die in een van de zijvakken van de tas. Toen dat gebeurd was, hing hij zijn jas in het kluisje, sloot de deur en draaide hem weer op slot.

Nu moest hij alleen nog vervoer zien te vinden.

Hij liep naar de uitgang. De warme lucht sloeg hem in het gezicht. Wat een verschil maakten een paar uur en vijftienhonderd kilometer uit! Ondanks het feit dat hij van het ene uiterste in het andere terechtkwam en nu al bezweet raakte, voelde de warmte goed.

Hij ging op zoek naar de shuttlebussen. De eerstvolgende die naar het terrein voor langparkeerders vertrok, zou hij nemen. Op dit uur van de nacht wist hij zeker dat hij de wagen van zijn keuze zou kunnen uitpikken.