Hoofdstuk 23

De schemering was gevallen tegen de tijd dat hun stoet zwarte SUV’s met draaiende motoren stilstond bij de eerste reeks politiebarricades die de mall omgaven. Tijdens de rit was Maggie het adembenemende uitzicht op de zonsondergang niet ontgaan. De lucht was nu helder, afgezien van een paar paarsroze strepen. Het enige bewijs van een recente sneeuwbui was de glinsterende sneeuw zelf die alles om hen heen bedekte. Die en de kou, een bittere kou die je kon zien in de ademwolkjes, veroorzaakt door de korte begroetingen wanneer mensen in en uit de auto’s stapten.

‘Het ziet ernaar uit dat de nationale aasgieren al zijn gearriveerd,’ zei Kunze, terwijl ze een scheve rij busjes en wagens passeerden met de naam van de televisiezender in grote letters op de zijkanten en satellietontvangers op de daken. Boven hen vloog een helikopter.

‘Het hoort er allemaal bij,’ merkte senator Foster op, naar de verslaggevers en cameramannen kijkend die hun apparatuur zo dicht mogelijk bij de actie probeerden op te stellen.

Maggie zag de senator zijn das rechttrekken met gebruik van de weerspiegeling in de autoruiten. Eerst dacht ze dat ze zich vergiste. Misschien was het een verstrooide gewoonte. Maar daarna streek hij met een hand over zijn zilverkleurige haar. Ze keek naar vicedirecteur Wurth, in de verwachting een spottende blik te kunnen uitwisselen, maar zag hem in plaats daarvan hetzelfde doen.

‘Dit gaat geen pretje worden,’ waarschuwde Kunze. ‘Ik was ter plekke in Oklahoma City. Laat me jullie vertellen, niets stinkt erger dan verschroeid vlees.’ Hij haalde een klein potje Vicks VapoRub uit zijn zak en bood de anderen dit aan.

Maggie bedankte. Verschroeid vlees had ze al eens eerder geroken.

‘Ik dacht dat niets erger kon stinken dan lichamen die lang in het water hebben gelegen,’ zei Wurth. Toch stak hij zijn vinger in het aangeboden potje en smeerde wat van het spul onder zijn neus.

Die stank kende Maggie ook maar al te goed. Daar hoefde ze niet aan herinnerd te worden. Ze wist dat Wurth ervaring had gehad met orkaanslachtoffers. Haar eigen ervaring kwam van zogenaamde ‘drijvers’, slachtoffers voor wie de moordenaars een waterig graf hadden uitgekozen met de bedoeling hen nog meer te dehumaniseren.

Senator Foster aarzelde over Kunzes aanbod, terwijl de interim-directeur een royale vingertop vol over zijn eigen bovenlip en zelfs in zijn neusgaten wreef. ‘Ik wil zeker geen mensen in de weg lopen die hun werk proberen te doen,’ zei hij uiteindelijk. ‘Ik ben hier om mijn steun te betuigen.’

Kunze en Wurth knikten. Met moeite weerhield Maggie zich ervan om op te merken: ‘Natuurlijk, waarom zou je geen gebruikmaken van een beetje gratis publiciteit zonder in contact te hoeven komen met de gruwelijke werkelijkheid?’ Ze hield A.D. Kunze in de gaten, en terwijl ze uit de wagen stapten en naar de ingang liepen, kon ze het niet helpen zich af te vragen of dat precies de reden was waarom Kunze hiernaartoe was gekomen. Een zaak die veel publiciteit trok zou zijn interim-functie in een permanente positie kunnen veranderen. Maar waarom had hij haar dan meegesleept?

Het werd tijd om daarachter te komen.

‘Ik heb iemand nodig van de beveiliging, zodat ik de videobeelden kan bekijken,’ vertelde ze Kunze, terwijl ze naast hem door de sneeuw liep. Ze was blij dat ze haar overtreklaarzen had meegenomen. Kunze had grote moeite op de been te blijven. Dit was een goede timing van haar kant.

Hij betwistte haar verzoek niet, maar zei simpelweg: ‘Ja, ja, natuurlijk.’

Zodra ze binnen waren, greep Kunze Wurth bij de elleboog, meteen de leiding nemend. ‘We moeten toegang tot die beveiligingsopnames krijgen, Charlie.’

‘Geen probleem.’ Wurths blik was echter, samen met zijn aandacht, op de tweede verdieping gericht.

Maggie besefte dat de man niet kon wachten om daarnaartoe te gaan.

Ook Kunze merkte op dat Wurth afgeleid was. ‘Hoe sneller we de daders identificeren, hoe sneller we bevelschriften kunnen krijgen.’

‘Natuurlijk,’ zei Wurth, zijn handschoenen uittrekkend, die hij met één hand in zijn zak propte, terwijl de andere hand toetsen op zijn mobiel begon in te drukken. ‘Ik laat iemand naar beneden komen.’

‘En, Charlie, ik hoop van harte dat je plaatselijke medewerkers hier die videobeelden veilig hebben gesteld.’

‘Maak je daar maar niet druk over. Uiteraard hebben ze overal voor gezorgd. Eén momentje geduld, oké?’

‘Ik wil alleen maar zeggen dat ik beter geen beelden van rugzakken op het lokale nieuws kan zien.’

‘We hebben overal zorg voor gedragen, Ray.’

Maggie hield zich afzijdig. Ze had eerder onderdeel uitgemaakt van dit soort zaken waarbij verschillende bevoegdheden kwamen kijken. Ze wist dat al het collegiale gedoe van de vlucht voorbij was. De machtsstrijd was begonnen.