Hoofdstuk 67

Maggie zette zich schrap voor Kunzes reactie. Uit Patricks woorden had ze begrepen dat hij misschien nuttige informatie had. Ze vroeg zich alleen af of Kunze dat ook zo zou zien. Charlie Wurth redde haar weer. Hij belde hoofdcommissaris Merrick en vroeg hem een politietekenaar te sturen in plaats van een arrestatieteam.

‘Het kan zinloos zijn,’ zei ze. ‘Als de man die Patrick zag de Project Manager was, had hij zich waarschijnlijk vermomd.’

‘Ik zal die ogen nooit vergeten,’ wierp Patrick tegen. ‘Of de manier waarop hij liep.’

‘Helaas kan hij beide zaken veranderen.’

‘De kans bestaat dat hij er niet eens is, dat hij een andere groep jonge mensen gebruikt,’ bracht Kunze hun in herinnering.

‘Ik denk niet dat hij deze keer pionnen gebruikt,’ zei Maggie voorzichtig, omdat ze verwachtte dat Kunze het niet met haar eens zou zijn.

Hij hield zijn hoofd schuin, haar aansporend door te gaan.

‘Die moeite hoeft hij niet meer te nemen. Doordat de bomaanslag zo snel volgt op die in de mall, zal iedereen alleen gefocust zijn op jonge blanke studenten.’

Ze bevonden zich met zijn vijven in de vergaderzaal die voor het onderzoeksteam was gereserveerd: Maggie, Patrick, Nick, Kunze en Wurth. Ceimo zou later komen. Die dag scheen de zon, en het licht stroomde de kamer binnen, wat een aangenaam gezicht was. Onwillekeurig merkte Maggie op hoe prachtig het glinsterende besneeuwde landschap eruitzag.

‘Dus wat voorspel je dat hij gaat doen?’ vroeg Wurth.

Toen ze zich van het raam afwendde en zich naar hen omdraaide, stonden ze haar allemaal afwachtend aan te kijken.

‘De explosievenexpert,’ vervolgde Wurth, ‘zei dat ze het ontstekingsmechanisme ook had gezien op de blauwdruk voor een vuile bom. Moet ik mijn mensen vertellen dat we zoiets kunnen verwachten?’

Maggie kruiste haar armen voor haar borst. Ze had zich omgekleed in een broek en een wollen trui, maar had haar bijpassende blazer in haar kamer achtergelaten. Nu wenste ze dat ze die had aangetrokken. Ze vertrouwden erop dat zij hun aanwijzingen, instructies gaf. Stel dat ze het mis had? Zelfs Kunze verwachtte dat zij hen de juiste richting op wees.

‘Ik denk niet dat het een vuile bom zal zijn. Hij wil de mensen in hun ziel raken en is niet uit op een algehele slachtpartij. Hier in de mall had hij daar de mogelijkheid voor. Er hadden gemakkelijk honderden dodelijke slachtoffers kunnen vallen.’ Ze zweeg, in de veronderstelling dat er commentaar zou volgen. Niemand zei echter iets. ‘Ik denk dat het een kofferbom zal zijn. Hij neemt hem zelf mee en laat de koffer dan ergens in een drukke vertrekhal of op een bagageband achter.’

‘Als hij hem op een bagageband zet, vinden we hem nooit op tijd,’ zei Wurth, zijn hemdsmouwen oprollend. ‘Mijn hemel, dit is een ramp.’

‘Daarom moeten we hem pakken zodra hij op het vliegveld arriveert.’

‘Maar je zei zelf dat hij er anders uit zal zien. Dus met een tekening schieten we niet veel op,’ merkte Kunze op.

‘Ik weet zeker dat ik hem herken.’ Patrick verraste hen allemaal. Ze waren hem vergeten, terwijl hij in een hoekje op de politietekenaar zat te wachten. ‘Zet me gewoon ergens neer zodat ik iedereen kan bekijken.’

‘Je gaat niet met ons mee naar Phoenix,’ zei Maggie, en ze betreurde meteen dat ze klonk als een overbezorgde grote zus. Ze had al uitgelegd waarom zij dacht dat Sky Harbor het doelwit zou zijn. Wurth had haar niet tegengesproken, maar had gezegd dat hij op elk vliegveld van de lijst extra bewaking zou inzetten.

‘Je zei zelf,’ stelde Patrick, ‘dat hij denkt dat hij nu geen andere mensen hoeft te gebruiken, omdat iedereen op zoek is naar jonge blanke studenten. Dus misschien verandert hij zijn manier van lopen niet. Misschien vindt hij het niet nodig om zichzelf te vermommen. Echt, die ogen zal ik nooit vergeten.’

‘Het kan geen kwaad,’ zei Wurth. ‘Ik stel voor dat we de knul meenemen.’