Hoofdstuk 52

‘Hoe bent u achter mijn naam gekomen?’ wilde Henry Lee weten, maar Maggie kon zien dat het hem eerder genoegen deed dan dat hij erdoor van streek was. ‘En hoe hebt u mij gevonden?’

‘Er zit hiernaast een consultatiekamer. Alleen toegang met een beveiligde sleutelkaart,’ vertelde ze op dezelfde kalme toon die ze zou kunnen gebruiken als ze werkelijk een van de artsen van zijn vrouw was die hem op de hoogte kwam brengen, hem gerust kwam stellen. ‘Hij is gecheckt op afluisterapparatuur. We kunnen hem twintig minuten gebruiken.’

Hij staarde haar aan alsof ze een vreemde taal sprak en hij een tolk nodig had. Uiteindelijk knikte hij. Ze wachtte, terwijl hij de hand van zijn vrouw onder de dekens stopte. Die had hij de hele tijd vastgehouden en hij leek hem met tegenzin los te laten. Daarna volgde hij Maggie zonder enige verdere aarzeling.

‘Het spijt me van uw vrouw,’ zei ze, terwijl ze beiden op de comfortabele stoelen in de kamer ernaast plaatsnamen. ‘Het lijkt erop dat ze de operatie goed heeft doorstaan.’

‘Dat is wat ze me vertellen.’ Hij klonk alsof hij hen niet geloofde.

Ze herinnerde zichzelf eraan dat de conditie van zijn vrouw niet haar zorg was, maar ze bewonderde wel zijn duidelijke toewijding aan haar.

In de korte tijd sinds zijn telefoontje was Maggie veel te weten gekomen over Henry Lee. Door David Ceimo’s connecties als stafchef van de gouverneur was hij erin geslaagd het anonieme telefoontje naar Maggies mobiel te traceren. Het telefoontje was gepleegd in een wachtkamer op de afdeling Hartbewaking van Saint Mary’s Hospital.

In hun korte gesprek had de beller laten vallen dat zijn vrouw net was geopereerd. Op de dag na Thanksgiving stonden er geen operaties gepland. Het was Maggie gelukt om erachter te komen dat er slechts twee spoedoperaties waren geweest: een blindedarmoperatie en een drievoudige bypass. Nog een snel telefoontje naar de afdeling Hartbewaking had Maggie – met behulp van een klein leugentje – de naam van de patiënt opgeleverd. Zo had ze de naam van haar anonieme beller ontdekt. Terwijl David Ceimo ervoor had gezorgd dat ze als arts het ziekenhuis in had gekund en door de beveiliging was gekomen, had ze met gebruik van de internetconnectie op haar mobiele telefoon alles opgezocht wat ze kon vinden over Henry Lee.

Het bleek dat hij een uitstekende reputatie had opgebouwd als invloedrijke zakenman door verschillende bedrijven op te kopen en ze om te bouwen tot nationale Fortune 500-successen. Hoewel hij nu met pensioen was, had hij het voorzitterschap van zijn imperium niet opgegeven, en hij gebruikte zijn invloed om te lobbyen voor binnenlandse veiligheidsmaatregelen. Hij leek in de verste verte niet op de gestoorde idioot die ze had verwacht.

‘Ik vertel u alleen wat ik weet als mij immuniteit van vervolging wordt gegarandeerd.’ Hij zei het alsof het iets was wat hij uit zijn hoofd had geleerd. Er zat niets van zijn eerdere passie in deze voorwaarde.

‘Ik ben niet bevoegd om die garantie te kunnen geven.’

Vroeger had directeur Cunningham haar gesteund in alle afspraken die ze nodig vond om te maken. Ze was er vrij zeker van dat directeur Kunze dat niet zou doen.

‘Ik kan u verzekeren dat ik de autoriteiten op de hoogte zal stellen van uw medewerking,’ vervolgde ze, ‘maar meer kan ik niet beloven.’

Hij bestudeerde haar met vermoeide en halfdichte, waterige blauwe ogen. Ze kon hem zijn opties zien afwegen. Terwijl hij zijn ogen afwendde, naar zijn wringende handen keek en toen zijn blik weer op haar richtte, wachtte ze rustig af.

‘Ze hebben mijn kleinzoon,’ zei hij, en hij schraapte zijn keel, een tevergeefse poging om het feit dat zijn stem brak te verbergen. ‘Wilt u in elk geval proberen hem terug te halen?’

‘Ik zal alles doen wat in mijn macht ligt om hem terug te brengen.’ Daarna schoof ze naar voren en wachtte weer. Ze wilde hem niet met vragen bestoken, want dan zou ze juist minder informatie kunnen krijgen.

‘Ik ben een patriot,’ waren de woorden waarmee hij koos te beginnen.

Dat verraste haar, maar ze verborg haar verbazing. Een van Henry Lees zaken was een beveiligingsbedrijf. Uit het korte achtergrondonderzoek had ze verwacht dat ze informatie van hem zou krijgen die te maken had met een leemte in de beveiliging of misschien een verzuim om een waarschuwing te rapporteren.

Wat ze niet had verwacht, was een bekentenis.