Hoofdstuk 28

Er was niet veel waar ze iets mee kon, maar toch maakte Maggie van alles aantekeningen. Details die op het eerste gezicht onbelangrijk leken, konden uiteindelijk de doorbraak van een zaak betekenen. Ondanks de korrelige zwart-witbeelden zou ze iets kunnen vinden. Alleen verwachtte directeur Kunze meer dan iets. Hij verwachtte een overtuigend profiel van haar, een profiel dat zo onweerlegbaar was, dat ze er een huiszoekingsbevel mee konden krijgen. Hij deed het voorkomen alsof ze alleen door de schokkerige beelden te bekijken, de namen, adressen en burgerservicenummers van deze jonge aanslagplegers tevoorschijn kon toveren.

Helaas was hij niet de enige. Televisie en film hadden van profielschetsen een soort magische kunst gemaakt, waardoor mensen geloofden dat je met een paar aanwijzingen en een zwaai met je toverstokje als het ware het konijn uit de hoge hoed kon toveren. Zelfs Kunze hield vol dat er een wetenschappelijke formule – wat bijna net zo erg was als magie – bestond: als een verdachte over bepaalde karaktertrekken of eigenschappen beschikte – karaktertrek één, twee en vijf van een theoretische psychologische profielkaart – dan paste de verdachte uiteraard in een specifieke categorie. Georganiseerd, ongeorganiseerd. Woede, wraak. Ritualistisch, chaotisch. Twee uit drie, en ziedaar… je hoefde alleen maar op zoek te gaan naar de dichtstbijzijnde psychopathische narcist met een spraakgebrek en gekleed in een marineblauw pak met een dubbele rij knopen. Was het maar zo eenvoudig!

Maggie had een bachelordiploma medicijnen en criminele psychologie en was afgestudeerd in gedragswetenschappen. In het begin van haar loopbaan had ze een plek op de forensische afdeling van Quantico weten te verwerven. Toch geloofde zelfs zij dat profielschetsen meer te maken had met observatie dan met iets anders. De truc, als die er al was, bestond uit zien wat anderen misten, opmerken wat anderen als vanzelfsprekend beschouwden. En aandacht schenken aan wat afwezig was, was net zo belangrijk.

Wat was er opvallend afwezig in deze zaak? De explosies hadden een aantal uren geleden plaatsgevonden, en niemand had de aanval opgeëist. Geen zelfmoordbriefje of video… tot dan toe. Dus paste deze aanslag niet in de categorie massamoord zoals die op Virginia Tech of Columbine High School had plaatsgevonden. Ook leken geen van deze jongens nerveus of paniekerig. Het profiel van een zelfmoordaanslagpleger of massamoordenaar leek op geen van hen toepasbaar.

‘Is dit hem?’ vroeg Yarden.

Hij wilde haar zo graag van dienst zijn, dat het bijna irritant werd. Normaal gesproken, zou ze liever in haar eentje de beelden bekeken hebben, zo vaak als maar nodig was, totdat ze zeker wist dat ze geen enkel detail over het hoofd had gezien. Maar dit was Yardens terrein. Eerlijk gezegd, bespaarde zijn beheersing van het controlepaneel en zijn vermogen instructies op te volgen hun waardevolle tijd.

‘Ja. Als je de beelden terug kunt halen van de eerste keer dat we hem zien.’

Het waren de beelden van de camera op de tweede verdieping die Yarden had gemarkeerd als NW1. Dit was al de derde keer dat Maggie hier speciaal om vroeg.

Er moest iets zijn wat ze miste. Wat zag ze over het hoofd?

Yarden startte de band, zijn vingers klaar om het beeld stil te zetten of in te zoomen. Maar Maggie liet het beeld doorlopen. Ze wilde Aanslagpleger 1 bestuderen, zich alleen op hem concentreren terwijl hij uit de menigte in de verte steeds dichterbij kwam.

Zijn hoofd draaide niet van kant naar kant en zijn blik bleef naar voren gericht. Zijn handen zwaaiden in een soepel tempo langs zijn lichaam. Er was niets wat aangaf dat hij nerveus was of zich zorgen maakte. Hij keek niet om zich heen naar camera’s; het leek hem niet eens te schelen of hij werd opgenomen.

Hij droeg een jasje, spijkerbroek, tennisschoenen en een honkbalpet. Uit zijn kleding bleek niet dat hij wapens verborg of zich wilde vermommen. Ook was er niets wat aangaf dat hij bij een bende hoorde. Geen achterstevoren opgezette pet, geen speciale handgebaren, geen T-shirt met een slogan erop. Hij leek gekleed te gaan in normale kleren.

Maggie gokte dat zijn leeftijd ergens tussen de achttien en zesentwintig lag. Net als de anderen was hij beslist blank. Lichtgekleurd haar krulde over de kraag van zijn jasje maar niet over zijn oren. Zijn bakkebaarden waren lang maar netjes. En het viel haar op dat hij de tijd had genomen zich te scheren. Was dat iets waar een twintigjarige de tijd voor zou nemen, als hij wist dat hij naar de mall zou gaan om zichzelf op te blazen?

Misschien betekende het niets. Ze wist dat zelfmoordaanslagplegers zelfs op de dag van hun dood vaak hun dagelijkse routine volgden. Ze wilden familieleden of vrienden niet alarmeren of een tip geven. Toch schreef ze het in haar notitieboekje op.

Ze was niet gewend om aantekeningen te maken, had nooit moeite gehad met informatie onthouden. Dingen opschrijven, dat deed haar partner, R.J. Tully. Hij krabbelde notities op alles wat voorhanden was: een papieren servetje, een stomerijbon, een afgescheurd theaterkaartje. Totdat Raymond Kunze op het toneel was verschenen, had zijzelf alles in haar hoofd opgeslagen. Nu leek het belangrijk om haar gedachteproces te noteren. Hij kon haar bevindingen niet onder tafel schuiven indien ze op papier stonden. Plotseling was ze een van die bureaucraten geworden aan wie ze zo’n hekel had, bezig met zichzelf in te dekken. Was dat het, of wilde ze eenvoudigweg niet dat Kunze won, dat hij haar zou weten te demoraliseren.

Op de video liep Aanslagpleger 1 vlak onder de camera door. Niet eens een blik in die richting. Wist hij dat de camera daar hing? Een keurige, goed uitziende jongen die op de universiteit zou kunnen zitten, met zijn hele toekomst nog voor zich. Leuke kleren, atletische bouw, zelfverzekerde houding. Ze hoopte dat hij omhoog zou kijken, al was het maar voor even, zodat ze zijn ogen kon zien, zodat ze misschien een hint zou krijgen waarom hij dit had gedaan. Maar ze wist al wat er zou gebeuren. Ze had deze beelden al drie keer gezien, en elke keer had ze uit alle macht gehoopt dat hij omhoog zou kijken. Kom op, slechts één blik. Maar elke keer liep Aanslagpleger 1 gewoon door.