Hoofdstuk 73

Alles was heel soepel verlopen. Geen complicaties meer. Asante was tevreden.

Het team in Minneapolis had zich ontbonden, na alles te hebben vernietigd of met zich meegenomen te hebben wat hen zou kunnen verraden. En als ze slordig waren geweest, of zelfs als ze werden aangehouden, deed dat er niet toe. Geen van hen had hem ooit ontmoet of wist hoe hij eruitzag. Ze wisten absoluut niets over hem. Hij had een nieuwe simkaart in zijn mobiel. Hij had zelfs zijn computer geherprogrammeerd. De nummers die ze hadden gebruikt om hem te bereiken, bestonden niet meer. Op geen enkele mogelijkheid kon iemand van hen met hem in verband worden gebracht, wat weer eens aangaf wat een briljante projectmanager hij was. Zelfs de leden van zijn team waren vervangbare pionnen. Niemand zou hem nu kunnen bereiken. De mensen die hij had ingehuurd niet, en ook de mensen die hém hadden ingehuurd niet. Alles was zoals het moest zijn.

De witte Chevy Trailblazer die hij had uitgekozen op de luchthaven in Las Vegas, was een comfortabele keuze gebleken. Het was ook een bonus dat de SUV geen gps had en dat de eigenaar toevallig een uitdraai van zijn vluchtschema op de passagiersstoel had achtergelaten. Hij zou pas volgende week terugkeren.

Als extra zekerheid had Asante, voordat hij was vertrokken, nog een rondje over het parkeerterrein gereden, totdat hij een andere witte Chevy SUV had gevonden. Dit was een ouder model, maar de wagen had zijn dienst bewezen. In het midden van de nacht, met niemand in de buurt, was het een fluitje van een cent geweest om de kentekenplaten van de twee wagens te verwisselen.

Hij had zonder pauze doorgereden, vijfhonderdtachtig kilometer aan een stuk, met slechts één onderbreking, toen hij van zijn route was afgeslagen om bij een opslagruimte te stoppen, een paar minuten nadat hij de grens tussen Nevada en Arizona was overgestoken. De gehele tocht had hem net iets meer dan zes uur gekost.

Nu zat hij te eten in zijn hotelkamer, een feestmaaltijd naar roomservicemaatstaven. Uit zijn raam kon hij het vliegveld zien, continu blinkende lichtjes van de laatste avondvluchten die binnenkwamen en vertrokken. Dat was een van de dingen waarom Phoenix hem zo beviel. Je kon oneindig ver kijken zonder dat er gebouwen in de weg stonden. Hij vroeg zich af of de explosie de volgende ochtend uit dit raam te zien zou zijn.

Asante nam de laatste hap van zijn toetje, veegde zijn mond af met het katoenen servet en schoof het dienblad opzij. Toen hij opstond, kon hij het parkeerterrein van het hotel uit zijn raam zien. De Pullmans stonden ingepakt en gereed in de Chevy Trailblazer. Alles wat hij verder de volgende dag nodig had, had hij uit zijn weekendtas gehaald en op het tweede bed neergelegd.

Hij betastte de Carolina Panthers-honkbalpet. Die begon een beetje versleten te raken, hoewel hij er al die jaren heel zuinig op was geweest. Hij had nog nooit een Panthers-wedstrijd gezien. De pet had hij lang geleden in een supermarkt in Junction City, Kansas, gekocht. Het was toentertijd een impulsieve aankoop geweest. Hij geloofde niet in talismannen, maar deze gewone honkbalpet kwam daar dicht bij in de buurt.

In zijn handen wrijvend, keek hij de kamer rond. Alles was gereed. Geen complicaties. Hij zou die nacht goed slapen.