Hoofdstuk 72

Sinds ze uit Minneapolis waren vertrokken, zat iets Maggie dwars. Ze kon er echter de vinger niet op leggen. Zelfs Patricks charme en jongensachtige naïviteit konden haar niet afleiden. Ze was blij dat hij hun relatie over de barrières die ze allebei hadden opgeworpen, heen wilde helpen trekken, hoewel ze nog steeds op hun tenen om elkaar heen leken te lopen. Hij was een leuke jongen, slim, aardig, onafhankelijk. Maar ze wist ook dat hij geen idee had waaraan hij was begonnen. Zijn avontuur van de dag ervoor had hem misschien een gevoel van onoverwinnelijkheid gegeven. Professionele moordenaars opsporen was echter iets wat aan professionals moest worden overgelaten.

Ze had al met Charlie Wurth besproken hoe ze van Patrick op Sky Harbor met een minimum aan risico gebruik konden maken. Ze wilde hem constant in zicht hebben. Iedereen zou met een draadloos communicatiesysteem met elkaar in contact staan. Geen walkietalkies, want die konden worden afgeluisterd, maar een systeem waar alleen hun speciale eenheid toegang toe had. Onder hun reiskleren zouden ze kogelvrije vesten dragen. En gps-opsporingssystemen. Ze had geprobeerd zo veel mogelijk voorzorgsmaatregelen te nemen, omdat ze wist dat als Patrick iets overkwam, ze het zichzelf nooit zou vergeven.

Ze wierp een blik op Nick, die met Wurth achter in het vliegtuig over de kaarten gebogen zat. Hoe kon hij geloven dat ze hem niet vertrouwde? Dat ze tegen hem had gelogen? Wie hield ze nu eigenlijk voor de gek? Zodra ze hem voor de surveillancemonitors achter het controlepaneel had zien zitten en had begrepen dat hij voor het beveiligingsbedrijf werkte, had ze zijn oordeel niet vertrouwd. Ook al was er dan een aantal vonken tussen hen overgesprongen, de aantrekkingskracht was niet zo sterk, dat die ook vertrouwen en oprechtheid inhield.

Ze had zichzelf bijna verloren in hun kus, in Nick Morelli’s charme. Het had op dat moment zo goed gevoeld, maar er moest iets meer zijn, een anker dat meer houvast bood dan overspringende vonken. Of lag het simpelweg aan haar? Zou ze ooit in staat zijn een man voldoende te vertrouwen om hem in haar leven te laten? Had ze in de afgelopen twee maanden niets geleerd?

Voordat ze was ingestapt, had ze haar voicemail gecheckt. Ben had ’s ochtends vroeg een bericht ingesproken. Hij maakte grapjes over het over auto’s heen springen, zei dat hij zich zorgen om haar maakte en vroeg haar te bellen wanneer ze de kans kreeg. Hij klonk niet als een dokter die zich zorgen maakte over een patiënt. Afgezien van Gwen en haar partner, R.J. Tully, was ze er niet aan gewend dat iemand zich zorgen over haar maakte. Ook was ze er niet aan gewend dat iemand vóór haar wilde zorgen, en ze wist dan ook niet precies wat ze ervan vond.

Plotseling realiseerde ze zich wat haar dwarszat. Niet Patrick of Nick of zelfs Ben. Het was iets wat directeur Kunze eerder had gezegd. Waarom kon ze er de vinger niet op leggen? Ze had een groot deel van het debriefingdossier gelezen, voordat ze had beseft dat het een debriefing van speciaal agent Raymond Kunze was. Hij was vergeten te zeggen dat hij niet alleen in het begin een aantal van de ooggetuigen had ondervraagd, maar dat hij ook een van de eerste agenten ter plaatse was geweest.

Ze wierp een blik op hem. Hij lag te slapen, met een deken tot zijn kin opgetrokken. Veertien jaar geleden was Kunze ongeveer van haar leeftijd geweest, een ervaren agent die waarschijnlijk zijn aandeel wel had gezien van de verschrikkingen die mensen elkaar kunnen aandoen. Maar niets kan je voorbereiden op een massamoord.

Tijdens hun vlucht van DC naar Bloomington een dag eerder had hij het over Oklahoma City gehad. Hij was meegegaan op persoonlijk verzoek van de gouverneur van Minnesota en de staatssenator en had zelfs een profielschetser meegenomen om de puzzelstukjes aan elkaar te leggen. Voor iemand die, na veertien jaar, nog steeds geloofde dat John Doe 2 Timothy McVeigh had geassisteerd en daarna in rook was opgegaan, was Kunze er erg op gebrand om van de bomaanslag in de mall een net eenvoudig pakketje te maken. Had hij doelbewust geprobeerd het onderzoek de verkeerde richting op te sturen door vol te houden dat ze naar Citizens for American Pride, een marginale blanke racistische groep, moesten kijken? Een groep die in het verleden nog nooit geweld had gebruikt? Had Kunze al die tijd van Henry Lees geheime groep af geweten? Of had hij een vermoeden dat die bestond?

Maggie trok haar computertas onder haar stoel vandaan en begon door de inhoud te bladeren. Ze haalde de dossiermap eruit die ze tijdens de vlucht van DC naar Minnesota had gekregen. Binnenin zaten de waarschuwingen, of wat Kunze en senator Foster als waarschuwingen hadden beschouwd. De memo’s waren van slechte kwaliteit. Er werd gesproken over telefoontjes en e-mails, maar er waren geen transcripten van de telefoontjes, evenmin kopieën van de e-mails. In de memo’s werd naar vage waarschuwingen verwezen, maar er werd uitgebreid ingegaan op de groep genaamd Citizens for American Pride, afgekort CAP. Wat Maggie het meest interesseerde, was waar de waarschuwingen naartoe waren gestuurd. Wie had de e-mails en telefoontjes ontvangen? Waarom was Kunze er zo van overtuigd dat deze groep verantwoordelijk was.

Ten slotte, op de laatste pagina, onderaan, stond een korte aantekening, bijna een voetnoot:

Ontvangsttijden van e-mails en telefoontjes niet genoteerd door senator Fosters staf.

Dus het was de senator geweest die de waarschuwingen had ontvangen.

Maggie liet zich onderuitzakken in de leren stoel, terwijl ze met de dossiermap op de armleuning tikte. Het was doodvermoeiend om te proberen erachter te komen wat hier aan de hand was. Henry Lee had haar verteld dat Citizens for American Pride een rookgordijn was, een afleiding. Maar Kunze geloofde nog steeds dat de groep erbij betrokken kon zijn. Hij had zelfs gesuggereerd dat ze waren gebruikt.

Er waren een heleboel aspecten aan deze zaak die niet klopten, hoe hard ze ook haar best deed om te zien wat het meest logisch was. Rookgordijnen, ontvoeringen, ingehuurde aanslagplegers en geheime organisaties.

Kunze had het over Ockhams scheermes gehad, en nu herinnerde Maggie zich nog een andere uitspraak: de eenvoudigste theorie is meestal de juiste. Was Phoenix de eenvoudigste theorie of slechts speculatie? Was het mogelijk dat ze op weg waren naar het verkeerde vliegveld? Kon de Project Manager Las Vegas hebben uitgekozen?

Ze verschoof in haar kapiteinsstoel, liet haar achterhoofd in het zachte leer zinken en sloot haar ogen. Eén ding dat directeur Kunze niet begreep en dat William van Ockham nooit in zijn theorie zou hebben ingebracht, was nu juist waar zij op rekende: intuïtie. Ze durfde er haar leven elke dag aan toe te vertrouwen. Hopelijk liet haar intuïtie haar nu ook niet in de steek.