Hoofdstuk 37

Asante was zonder problemen door de veiligheidscheck van de luchthaven gekomen. Hij had zijn instapkaart en rijbewijs laten zien, en na een vluchtige blik daarop werd hij door een drukke hand weggewuifd. Zelfs zijn weekendtas kwam na een korte pauze gewoon op de band door. Niemand sprak tegen hem. Niemand keurde hem een tweede blik waardig. Perfect.

Althans, bijna perfect, want hij zat nog steeds te wachten. Zijn vlucht was vertraagd. En er werd niet eens een mógelijke nieuwe vertrektijd aangegeven.

Zonder de aandacht te trekken bleef hij dicht genoeg in de buurt om de grondstewardess aan een andere passagier te kunnen horen vertellen dat hun vliegtuig vanwege een sneeuwstorm in Chicago aan de grond stond. Zodra het werd vrijgegeven, zou ze het iedereen laten weten. Tot dan konden ze alleen maar afwachten.

‘Nee,’ zei ze tegen een aantal ongeduldige reizigers, ‘er zijn geen andere vluchten naar Las Vegas vannacht.’

Op zijn handcomputer had Asante al andere vliegtuigmaatschappijen gecheckt. Helaas had de grondstewardess gelijk. Tot de volgende ochtend waren er geen andere vluchten van Minneapolis naar Las Vegas, en ook die ochtendvluchten zaten allemaal vol.

‘Het is ten slotte het weekend van Thanksgiving,’ hoorde hij de grondstewardess zichzelf verdedigen toen een van de passagiers klaagde.

Asante bleef kalm. Gewoon weer een kleine complicatie.

Hij had ook al geïnformeerd bij de autoverhuurbedrijven. Er waren geen wagens beschikbaar. Zelfs de auto’s die al ingeleverd hadden moeten zijn, waren te laat vanwege de storm. Wat Asante eerder een fantastische meevaller had genoemd, veranderde snel in een… Een kleine complicatie, bracht hij zichzelf in herinnering. Slechts een kleine complicatie.

Omdat hij heel dicht bij de informatiebalie zat, had hij zijn beltoon afgezet en alle telefoontjes genegeerd. Nu checkte hij zijn berichten. Ze wisten dat ze geen sms’jes moesten sturen. Die konden te gemakkelijk getraceerd worden. Er was echter wel één voicemailbericht. Hij drukte de toets in om het bericht af te luisteren.

‘Hoi, met mij,’ zei de vrouwenstem op een opgewekte en ongedwongen toon, als een echtgenote die een berichtje voor haar man inspreekt. ‘Ik wilde je alleen even laten weten dat Becky nog niet is opgehaald. Ze heeft geen geld meer. We zijn nu naar haar onderweg.’

Asante glimlachte, al zou hij het erg moeten vinden dat Rebecca Cory nog steeds rondliep. ‘Ze heeft geen geld meer’ betekende dat het meisje een pinautomaat uitgeprobeerd had. Het systeem kon hun vertellen waar die pinautomaat stond. Ze zouden precies weten waar ze ‘haar moesten ophalen’.

Hij keek op zijn horloge. Als het vliegtuig nog steeds in Chicago was, kon het onmogelijk binnen een uur hier zijn. Hij had zijn honger te lang genegeerd, en hij was ervan overtuigd dat je je geest scherp kon houden door goed voor je lichaam te zorgen. Je lichaam van brandstof voorzien hoorde daarbij. Hij zette de wekker op zijn horloge op dertig minuten. Op zijn handcomputer, die nog steeds om zijn andere pols zat, stelde hij in dat hij een geluidssignaal kreeg wanneer er weeralarmen ten aanzien van Chicago en Minneapolis werden afgegeven. Daarna hing hij zijn weekendtas over zijn schouder en ging op zoek naar eten.

Ondanks de vertraging was hij hier veilig. Als de autoriteiten op zoek gingen naar een andere persoon – een andere John Doe 2 – zouden ze hem nu nooit meer kunnen identificeren. Zelfs als ze hem met een van de camera’s in de mall hadden opgenomen en de luchthaven in de gaten hielden om zijn ontsnapping te voorkomen, zouden ze hem nooit kunnen vinden. De meeste luchthavens hadden geen camera’s bij de ticketbalies of in de wachtruimtes. Die waren praktisch onbeveiligd of wat Asante graag ‘licht beveiligd’ noemde. En de onopvallende figuur die voor de explosie in de mall had gezorgd, bestond niet meer. Hij was achtergelaten in een van die cameraloze gebieden, waar hij in de prullenmand was gestopt en door de wc gespoeld.