52

Het is al halftwee in de nacht en ik heb nog niet geslapen. Ik was niet van plan om al zo snel weer naar de zolder te gaan om tegen je te praten. Het moet wat mij betreft geen verslaving worden.

Ik heb vanavond even met mijn dochter gesproken en mijn excuses aangeboden voor de manier waarop ik tegen haar uitviel. Natuurlijk accepteerde ze dat direct. Het past niet bij haar om te mokken. Ze zei dat ze zelf ook wel wat milder had kunnen zijn.

Je zou verwachten dat het me heeft opgelucht, maar ik kan momenteel niets verzinnen wat mij zou opluchten. Zelfs het vrijen met Charles, nog geen twee uur geleden, heeft me dat niet opgeleverd. Het was fijn, het was goed. Meer dan goed, als ik eerlijk ben. Maar over zulke intimiteiten praat je natuurlijk niet met je moeder en zeker niet met een moeder als jij. Je zou waarschijnlijk niet eens begrijpen waar ik het over heb.

Hoewel…

Ik vond dat buurman Vanboven opvallend vaak bij ons was na de dood van papa. Jij beweerde dat hij je hielp met alle formaliteiten die je moest afhandelen. Ik vroeg me af of dat meer dan een jaar moest duren. Als ik daar nu aan denk, realiseer ik me dat dit een vreemde gedachte was voor een kind van mijn leeftijd. Toch wantrouwde ik zijn aanwezigheid, hoewel ik in die periode nooit iets heb waargenomen tussen jullie wat leek op meer dan vriendschap. Later ook niet, maar desondanks was ik er later wel van overtuigd dat hij meer voor je deed dan de belastingpapieren invullen.

Ik zou nu in bed moeten liggen, mijn ogen moeten sluiten en gaan slapen. In plaats daarvan wacht ik op een teken van leven van mijn zoon.

Is hij bij een vrouw, zoals zijn vader denkt? Stort hij zich in een liefdesavontuur? Vrijt hij met iemand om de herinnering aan Gina kwijt te raken?

Valt er iets kwijt te raken? Te ontvluchten?

Zijn verhaal klonk zo aannemelijk. Zo legaal. Maar hij bezit nu toch een geldbedrag dat hem niet toekomt, net als de zegelring. Hij zou alles aan de zus van Gina moeten geven. Daar heb ik hem niet over gehoord.

Is het nu mijn taak om dat te regelen? Kan er van mij verwacht worden dat ik hem aanspreek en hem duidelijk maak dat de honderdvijftigduizend euro op zijn spaarrekening aan de erfgenaam van Gina toebehoort? Hij zal protesteren en me erop wijzen dat hij, als hij het geld aan haar overmaakt, zal moeten vertellen dat hij iets met Gina had. Ik heb weinig gelezen over het onderzoek naar haar moordenaar, maar ik kan me voorstellen dat de politie iedere tip zal natrekken en dat Bjorn dan uitgebreid in beeld komt.

Wil ik hem dit aandoen?

Ik weet dat het niet verstandig is om mijn zorgen niet met Charles te delen. Het maakt me kwetsbaar, mogelijk medeplichtig.

Medeplichtig.

Ik schrik van dit woord. Maar ik schrik vooral van het idee dat het woord in mij opkomt.

Er kunnen dingen gebeuren die je intuïtief wantrouwt. Zoals de vriendschap tussen jou en buurman Vanboven. En zoals het verhaal dat Bjorn vertelde over de relatie tussen hem en Gina. Zoals het feit dat ze zwanger was en Bjorn griezelig nonchalant reageerde op mijn vraag over zijn mogelijke vaderschap.

Het klopte niet.

Niets klopt meer.