19

Je bent oma van drie kinderen. Bij elke geboorte stuurde ik je een geboortekaartje en steeds kreeg ik dat per omgaande terug. De klap was het hardst toen dat voor de eerste keer gebeurde. Ik was uitgeput en leeg en ik had een huilbaby gekregen. Mijn schoonmoeder probeerde me ervan te overtuigen dat dit vaker voorkwam en het vanzelf overging. Ze zei dat sommige baby’s moeite hadden met wennen aan de wereld buiten de baarmoeder. Ze adviseerde me mijn baby heel dicht bij me te houden totdat hij het huilen niet meer nodig had.

Na twee maanden begon ik te begrijpen dat er moeders waren die hun kind iets aandeden en ik raakte in paniek van mijn eigen gedachten. Charles regelde extra hulp in de huishouding en stuurde zijn moeder en twee schoonzussen langs om op mij te letten. Mijn baby was alleen stil als hij tegen mij aan lag. Hij maakte een kluizenaar van me en na drie maanden wist ik nauwelijks meer hoe de wereld eruitzag.

Ik hield iedere dag de brievenbus in de gaten en zodra de postbode was geweest haastte ik me naar buiten. Er kwam nooit een bericht van jou.

Ik wist dat ik er gewoon aan moest wennen. Het begrip ‘uitsluiting’ was me bekend. Het is een actieve vorm van excommunicatie, die gebruikt wordt bij Jehova’s getuigen als een kerkelijke tucht bij overtredingen. Vanaf het moment dat deze maatregel wordt genomen mogen de leden degene die uitgesloten is niet meer groeten, niet meer met die persoon spreken en op geen enkele manier enige vorm van contact onderhouden. De maatregel overtreden zou direct tot gevolg kunnen hebben dat je zelf ook uitgesloten wordt. Het maakt niet uit om wie het gaat. Of het je buurvrouw is, je nicht, je zus, je moeder. Je kind. Het is disciplinair beleid en het dient te worden uitgevoerd.

Jij voerde het uit. Je wist daardoor niets van mijn eerste ervaringen met het moederschap. Je zag mijn tranen niet, je had geen idee van mijn wanhoop, je hoorde mijn smeekbedes aan mijn kind niet om eindelijk eens op te houden met huilen, je wist niet dat ik een paar maanden na de geboorte van Bjorn was veranderd in een wandelend skelet.

Je haakte af, omdat ik was afgehaakt. Omdat ik had geweigerd me te laten onderdompelen en omdat ik eerlijk had gezegd dat het mij niet lukte om in God te geloven.

Je hebt het leed niet gezien, maar ook niet de vreugde. Het leek een wonder. Bjorn hield precies vijftien weken na zijn geboorte op met huilen als ik niet in de buurt was. Ik legde hem ’s avonds in zijn wieg en wachtte op de overloop op de eerste snik. Er gebeurde niets. Ik bleef daar maar staan en na een kwartier kwam Charles kijken wat er aan de hand was. We luisterden samen naar de stilte en keken elkaar verbaasd aan. Toen we heel voorzichtig de wieg naderden, hoorden we de diepe en regelmatige ademhaling van ons kind. Hij sliep.

Ik heb foto’s van hem naar je gestuurd en de envelop ongeopend teruggekregen. Charles raakte geïrriteerd door mijn teleurstelling en verweet me zelfkastijding. Dat was het ook. Je hebt het schuldgevoel er stevig ingehamerd. Het heeft me veel moeite gekost me te ontworstelen aan mijn behoefte aan acceptatie. Ik was sociaal afhankelijk van de verkeerde groep. Jouw groep. Jouw indoctrinerende, intolerante, dreigende groep. Jouw machtige groep.

Jouw vernietigende groep.

Er zat niets anders op dan mij ook van jou af te keren en te aanvaarden dat je mijn kinderen nooit zou zien. Dat lukte al beter toen ik mijn eerste dochter kreeg en bij de tweede dochter waren de scherpe kantjes er echt vanaf. Het lukt echter nog altijd niet volledig als het mijn zoon betreft. Ik vind dat je zou moeten weten wat voor man hij is geworden.