23

‘Maandag viert Don zijn verjaardag,’ zegt Charles.

Astrid houdt haar adem in.

‘Ik zou het fijn vinden als je meeging. En ik denk dat Don en Patricia het ook erg zouden waarderen.’

Ze weet dat het tijd wordt om weer eens te gaan deelnemen aan normale sociale activiteiten. De oudste broer van Charles is een man met het hart op de goede plaats. Dat geldt voor al zijn familieleden. Ze hebben hen vanaf de dag dat Meike verongelukte gesteund en ze hebben nooit een kwaad woord gesproken over de weigering van Astrid om sindsdien nog deel te nemen aan feestelijke aangelegenheden.

‘Wil je erover nadenken?’ De vraag klinkt uitnodigend.

‘Ik ga mee,’ zegt ze.

‘Dat kun je aan?’

‘Jij bent er toch ook?’

Hij springt uit zijn stoel en grijpt haar vast. ‘Wat is er gebeurd? Hoe komt het dat je dit zegt?’

‘Het is gewoon tijd,’ antwoordt Astrid. ‘Maar verwacht niet te veel van me. Ik vind het echt moeilijk.’

Charles heeft de eerste live-uitzending van de Amerikaanse X-Factor gedownload en samen beoordelen ze de verschillende kandidaten. Astrid is erg onder de indruk van een twintigjarige zangeres en Charles loopt weg met een duplicaat van Joe Cocker. Ze doen of ze kibbelen en lachen elkaars argumenten weg. En ze zijn heel eensgezind in hun oordeel over kandidaten die zich typisch Amerikaans profileren. Astrid schatert bijna om de afkerige grimassen die op het gezicht van Charles verschijnen als ze naar een opgedirkte dertiger kijken die consequent over the top gaat. Ze haalt paprikachips tevoorschijn en ze vallen er samen op aan. Ze betrapt zichzelf op de gedachte dat ze zich gelukkig voelt.

Alleen dat sokje zou niet in de zak van haar rok moeten zitten. De gedachte overvalt haar en torpedeert het gevoel waar ze zo blij door werd. Ze realiseert zich pas dat ze het sokje tevoorschijn heeft gehaald als ze Charles ziet opstaan en naar haar toe ziet komen.

‘Geef maar aan mij,’ zegt hij. ‘Ik leg het wel in haar kast terug.’

Ze wil zeggen dat hij zich vergist, maar hij loopt al naar de deur.

Ze wacht en probeert te bedenken wat ze zal zeggen als hij terugkomt en zegt dat dit volgens hem geen sok van Meike was. Ze staart naar de deur en zet zich schrap. Charles komt weer binnen en drukt haar tegen zich aan. ‘Het ligt weer in de la. Laten we verder kijken naar die Amerikaanse gekte.’

Ze lacht als Charles lacht en concentreert zich op het programma.

Midden in een betoog van Charles hoort ze het. ‘Stil! Er is iets gaande in de gang.’ Ze loopt snel naar de deur en botst bijna tegen Jolien op. Ze schrikt van het vertrokken gezicht van haar dochter en het volgende moment heeft Jolien zich in haar armen gestort.

Charles zet snel het geluid van de uitzending zacht.

Ze proberen te begrijpen wat hun dochter tussen het heftige gesnik door wil vertellen. Het gaat over Louwrens.

Charles duwt Jolien zachtjes op de bank. ‘Nu eerst rustig worden,’ zegt hij. ‘Haal even een glas water, alsjeblieft, As. Ze moet iets drinken. Hier, een zakdoek. Snuit je neus en haal diep adem. Kind toch, je laat ons schrikken. Vertel nu eens rustig wat er aan de hand is met Louwrens.’

Jolien is weer in staat om rustig te formuleren. Haar handen trillen nog wel als ze het glas water vastpakt dat Astrid al twee keer heeft bijgevuld. De tranen blijven stromen en het pakje zakdoekjes dat voor haar ligt blijft slinken.

Ze luisteren verbijsterd naar het verhaal.